Ezoteryka

Czym jest ezoteryka,ezoteryzm

Ezoteryzm, ezoteryka oznacza posiadanie ezoterycznych opinii lub wierzeń. To znaczy idei zachowanych lub rozumianych przez niewielką grupę osób specjalnie wtajemniczonych lub o rzadkim lub niezwykłym zainteresowaniu.

Odnosi się do zbioru wiedzy, doktryn, nauk, praktyk, obrzędów, technik lub tradycji nurtu myślowego. Ukrytego przed zmysłami i nauką lub trudnego do zrozumienia

Posługuje się tajemnicami, niezrozumiałymi symbolami lub trudnymi do zrozumienia dostępu i które są przekazywane tylko wybranej mniejszości zwanej osobami z wewnątrz.

Termin ezoteryka pochodzenie

Termin pochodzi od greckiego ἐσωτερικός (esôterikos), związku z ἔσω (esô): „wewnątrz”. Co odpowiada wnętrzu lub mistycyzmowi. Jego antonimem jest „egzoteryczny”.

Termin ten może również odnosić się do naukowych badań nad ezoterycznymi ruchami i filozofiami religijnymi oraz ruchami lub filozofiami religijnymi. Zwolennicy odróżniają swoje wierzenia, praktyki i doświadczenia od głównego nurtu. Bardziej dogmatycznych, zinstytucjonalizowanych tradycji egzoterycznych.

Ezoteryczne ruchy religijne i filozofie

Ezoteryczne ruchy religijne i filozofie obejmują alchemię, astrologię, antropozofię, mistycyzm wczesnochrześcijański, masonerię, gnostycyzm, kabałę, neoplatonizm, magię, merkabę, mesmeryzm, różokrzyżowiec, taoizm, numerologię, szwecjanizm, spirytyzm, Alauvis, teozofia Jakuba Böhme i jego wyznawców oraz ruch odnowy teozoficznej związany z Heleną Bławatską.

Chociaż ezoteryzm odnosi się do eksploracji ukrytych znaczeń i symboliki w różnych tekstach filozoficznych, historycznych i religijnych. Same teksty często mają kluczowe znaczenie dla tradycyjnych religii. Na przykład Biblia i Tora są uważane za materiał ezoteryczny.

Platon w swoim dialogu Alcibiades (około 390 pne) używa wyrażenia ta esô, które oznacza „rzeczy wewnętrzne”. W swoim dialogu Teajtet (około 360 pne) używa ta exô, co oznacza „rzeczy zewnętrzne”. Arystoteles stosuje to rozróżnienie do swoich własnych pism. Pierwsze prawdopodobne 

wystąpienie greckiego przymiotnika esôterikos występuje u Luciana z Samosaty, „Aukcja żywotów”, § 26, napisane około 166 r.

Termin ezoteryczny po raz pierwszy pojawił się w języku angielskim

Termin ezoteryczny po raz pierwszy pojawił się w języku angielskim w Historii filozofii Thomasa Stanleya z 1701 r. W jego opisie tajemniczej szkoły Pitagorasa; pitagorejczyków podzielono na „egzoterycznych” (w trakcie szkolenia) i „ezoterycznych” (przyjętych do „wewnętrznego” kręgu). Odpowiedni rzeczownik „ezoteryzm” został ukuty w języku francuskim przez Jacquesa Mattera w 1828 r. Spopularyzowany przez Eliphasa Levi w latach 50. Wszedł do języka angielskiego w latach 80. XIX wieku dzięki pracom teozofa Alfreda Sinnetta.

Spośród rywalizujących ze sobą sposobów rozumienia tego, co łączy różne nurty określane jako „ezoteryzm”. W sensie akademickim, być może najbardziej wpływowy został przedstawiony przez Antoine’a Faivre’a. Jej definicja opiera się na obecności w nurtach ezoterycznych czterech zasadniczych cech. W teorii powiązań między wszystkimi częściami niewidzialnego i widzialnego kosmosu. Przekonaniu, że natura jest żywą istotą dzięki boskiej obecności lub sile życiowej. Potrzebie pośredniczenia elementów (takich jak symbole, rytuały, anioły, wizje), aby uzyskać dostęp do wiedzy duchowej. Po czwarte, doświadczenie osobistej i duchowej przemiany po osiągnięciu tej wiedzy. Do tego dochodzą dwie nieistotne cechy. Ezoterycy często sugerują, że istnieje podobieństwo między różnymi tradycjami religijnymi. Najlepszym przykładem jest wiara w prisca theologia (starożytna teologia) lub w philosophia perennis (filozofia wieczysta). Wreszcie, ezoteryzm czasami sugeruje ideę tajnego przekazywania nauk duchowych poprzez inicjację od mistrza do ucznia. Należy jednak podkreślić, że definicja Faivre’a jest jedną z kilku rozbieżnych interpretacji najwłaściwszego użycia tego terminu.

Szkoła „perennialistyczna” lub „tradycjonalistyczna”

Szkołę „perennialistyczną” lub „tradycjonalistyczną” reprezentują tacy autorzy, jak: Francuz René Guénon (1886-1951), Hindus Ananda Coomaraswamy (1877-1947), Szwajcar Frithjof Schuon (1907-1998), Włoch Julio Evola ( 1898). -1974), Irańczyk Seyyed Hossein Nasr (ur. 1933), zarówno uczeni, jak i ezoterycy. Postulują, że istnieje pierwotna tradycja, która nie pochodzi od człowieka.

„Mówimy, że (pochodzenie tradycji) jest polarne, a biegun nie jest zachodni, ale wschodni. Dopiero w późniejszym czasie miejsce pierwotnej tradycji, przeniesionej do innych regionów, mogło stać się zachodnim lub wschodnim. Uważamy, że Pochodzenie tradycji jest nordyckie. A nawet bardziej polarne, ponieważ jest to wyraźnie stwierdzone w Wedach i innych świętych księgach”.

Perennialistycznym użyciu ezoteryzm jest koncepcją metafizyczną

W perennialistycznym użyciu ezoteryzm jest koncepcją metafizyczną, która odnosi się do rzekomej „transcendentnej jedności” wszystkich wielkich tradycji religijnych. Ezoteryzm jest metafizycznym punktem jedności, w którym, jak się uważa, zbiegają się religie egzoteryczne.

„Naszym punktem wyjścia jest uznanie faktu, że istnieją różne religie. Religie które wzajemnie się wykluczają. Może to oznaczać, że jedna religia jest poprawna, a wszystkie inne są fałszywe. Może to również oznaczać, że wszystkie są fałszywe. W rzeczywistości oznacza to, że są w porządku, nie w swoim dogmatycznym ekskluzywizmie, ale w swoim jednomyślnym wewnętrznym znaczeniu. Znaczeniu które pokrywa się z czystą metafizyką, czyli innymi słowy z philosophia perennis” (F. Schuon, 1995).

W końcu tradycja ezoteryczna może zostać odzyskana, jeśli poszukiwacz zostanie wtajemniczony.

Inicjacja jest zasadniczo przekazem duchowego wpływu, przekazem, który może mieć miejsce tylko poprzez regularną i tradycyjną organizację, tak że nie można mówić o inicjacji poza przynależnością do takiej organizacji.