Wpływ księżyca

Księżyc a ludzie i społeczeństwo

Na nocnym niebie żaden obiekt nie fascynuje tak jak Księżyc. Jego ciągle zmieniający się obraz wciąż wzbudza zdumienie, mimo że jest to efekt prostego, wiecznie powtarzającego się cyklu. Obserwując Księżyc, ludzie często zastanawiają się nad wpływem jego faz na ich emocje i zachowanie. Wielu z nas pragnie zrozumieć, jak Księżyc wpływa na ludzi i społeczeństwo.

Choć znamy tylko jedną stronę Księżyca, jego niewidoczna twarz jest dla nas jak tajemnica własnej duszy, trudna do zgłębienia nawet w chwilach największej introspekcji.

Ludzie w różnych kulturach i epokach intuicyjnie odczuwali, że Księżyc ma kluczowe znaczenie dla życia na Ziemi. Jego obserwacja pozwala nam zanurzyć się w tajemnice ludzkiej egzystencji.

Zauważono, że fazy Księżyca mają związek z wodą i żeńskością. W kulturze ludzkiej myśli często układają się w opozycje, dlatego Księżyc, będący symbolem wilgotności, zmienności i żeńskości, jest przeciwstawiany Słońcu, symbolowi suchości, stałości i męskości. Jednakże ta dychotomia jest niezbędna dla harmonii.

To połączenie męskości i żeńskości prowadzi do nieustannych zmian, które charakteryzują życie. Symbol Tao, przedstawiający yin i yang, gdzie każda z połówek zawiera kropkę przeciwnego koloru, doskonale ilustruje tę złożoną rzeczywistość.

KSIĘŻYC: KLUCZOWY ELEMENT W KREACJI ŻYCIA

Choć powszechnie uznaje się, że to Słońce jest niezbędne dla istnienia życia dzięki swojemu światłu i ciepłu, Księżyc również odgrywa kluczową rolę w ekosystemie Ziemi.

Nie ma innej planety w Układzie Słonecznym, która miałaby satelitę tak dużej wielkości w stosunku do siebie, jak Ziemia ma Księżyc. Jego obecność zapewnia stabilność magnetyczną Ziemi, zapobiegając częstym odwróceniom biegunów magnetycznych, co jest kluczowe dla trwałości życia. Ponadto rytmiczne oddziaływanie Księżyca jest niezbędne dla wielu procesów na Ziemi.

Intuicyjnie czujemy, że Księżyc ma związek z deszczem, płodnością zwierząt, zdrowiem roślin, a nawet ludzkim przeznaczeniem. Jak więc Księżyc wpływa na ludzi?

Ziemia, choć korzysta z ciepła i światła Słońca, potrzebuje również wody, której cykl jest ściśle związany z Księżycem. Dbanie o równowagę klimatu i jakość wody jest kluczowe dla przetrwania przyszłych pokoleń.

Najbardziej znanym przykładem wpływu Księżyca na Ziemię są pływy. Działa on na masy wodne poprzez siłę grawitacji, wpływając na poziom mórz. Badania wskazują również, że Księżyc ma wpływ na przepływ soków w roślinach, co było znane rolnikom od starożytności.

Księżyc ma również wpływ na ludzki organizm, w szczególności na produkcję hormonów, co prowadzi do fizycznych i emocjonalnych zmian. Cykl menstruacyjny kobiet jest przykładem ewolucyjnego wpływu Księżyca. Zauważono, że owulacja i poczęcie częściej zachodzą podczas pełni księżyca.

W wielu mitach, legendach i opowieściach Księżyc przedstawiany jest jako symbol płodności w kosmicznym kontekście.

Kult Wielkiej Matki w starożytności

Kult Wielkiej Matki, który, jak twierdzi Robert Graves, był czczony w rejonie Morza Śródziemnego oraz w Europie od czasów epoki kamienia łupanego, odzwierciedla głęboko zakorzenione wierzenia starożytnych ludów.

Chociaż różne aspekty tej bogini przybierały różne imiona i formy – od anatolijskiej Kybele, przez egipską Izydę, aż po grecką Herę i Maryję Dziewicę – jej obecność była nieustanna. Współczesnie jej esencja odradza się za każdym razem, gdy kobieta przyjmuje rolę matki i rodzi dziecko.

Niektórzy twierdzą, że pierwotne wartości tej bogini zostały zniekształcone w erze dominacji religii monoteistycznych. Graves uważa, że konsekwencją tego zniekształcenia są liczne problemy współczesnego społeczeństwa, w którym brakuje empatii wobec innych i natury. W takim świecie Księżyc, symbol bogini i źródło inspiracji dla poezji, jest postrzegany jedynie jako blady odblask Słońca. Mimo to, kult Wielkiej Matki wciąż żyje wśród nas, przypominając o potrzebie okazywania dzieciom ciepła, troski i miłości.

W ZGODZIE Z RYTMAMI KSIĘŻYCA

Rudolf Steiner przypisywał siłom księżycowym procesy rozkładu w przyrodzie, które są kluczowe dla tworzenia życia z prostych elementów, takich jak substancje odżywcze, z których powstają tkanki roślinne i zwierzęce.

Księżyc uczy nas o nieustannych zmianach. Pojawia się, rośnie, maleje i znika, symbolizując narodziny, życie i śmierć. To nieustający cykl, który gwarantuje odnowę.

Cykl księżycowy, który kieruje między innymi kalendarzami islamskim i chińskim, dzieli się na cztery fazy, z których wywodzą się zarówno siedmiodniowy tydzień, jak i dwunastomiesięczny rok księżycowy. Związane z nimi rytuały wzmacniają poczucie przynależności do wspólnoty oraz harmonii z naturą.

• Nowy Księżyc: Symbolizuje odnowę, pozostawiając za sobą to, co stare. W wielu tradycjach obchodzi się go po równonocy jesiennej, kiedy to Księżyc i Słońce współpracują, przynosząc obfite plony. Jest to także czas, by wspominać tych, którzy odeszli.

• Pierwsza kwadra (półksiężyc): Po akceptacji ciemności (smutku, rozczarowania) powraca stopniowo światło i witalność. Jest to idealny czas na rozwijanie kreatywności i innych aspektów rozwoju osobistego. Z drugiej strony, jest to okres związany z czystością, zmysłowością i pięknem.

• Pełnia Księżyca: Reprezentuje Matkę i Kochankę w pełni ich mocy. Symbolizuje płodność, narodziny i obfitość. To czas, by skoncentrować się na tym, czego pragniemy.

• Ostatnia kwadra: Umożliwia konfrontację z lękami, pozwala je uwolnić, przygotowując się do kolejnego nowiu. To doskonały moment na pracę nad uwolnieniem się od tego, czego już nie chcemy, oraz nad rozstaniem i zależnościami.

CZY KAŻDY Z NAS MA W SOBIE SZALEŃCA?

Księżyc, ze względu na swój związek z nocą, jest często kojarzony z podświadomością, wyobraźnią i marzeniami sennymi. Romantycy oraz zakochani widzieli w nim towarzysza swoich tajemnych pragnień.

Astrologia łączy księżycowe aspekty ludzkiej natury z najbardziej enigmatyczną stroną osobowości. Chodzi o te obszary, gdzie pojawiają się popędy instynktowne lub nieświadome, które mogą wpływać na nasz charakter i postępowanie. Działałyby one w ukryciu, często sprzeciwiając się logice czy decyzjom naszego świadomego umysłu.

Chociaż psychologia i psychiatria nie przypisują tych tendencji bezpośrednio do Księżyca, to jednak badają je dogłębnie. Człowiek może posiadać bujną wyobraźnię, która czasem przechodzi w obsesje, lub być pod wpływem tego, co pierwotne, instynktowne i niekontrolowane.

Zanurzając się w ukryte zakamarki ludzkiej duszy, łatwo jest się zgubić lub przestraszyć. Jednak ryzyko nie jest jedynie psychologiczne czy duchowe.

W Tarocie karta „Księżyc” symbolizuje zastoje emocjonalne. Wskazuje również na wątpliwości, złudne postrzeganie rzeczywistości czy uwodzenie, które mogą odciągać od prawdziwej drogi. Przypomina, że Księżyc, podobnie jak Słońce, ma zarówno swoją przyjazną, jak i mroczną stronę.

Księżyc wskazuje na istnienie nieznanej ścieżki. To etap, podczas którego znane zostaje zastąpione przez nieznane.

Termin „lunatyk” odnosi się do osoby, która doświadcza okresowych epizodów szaleństwa. Kluczem jest nie zaprzeczanie ani odrzucanie „księżycowych” aspektów psychiki, ale ich rozpoznanie i integracja z całością osobowości.

KSIĘŻYC A MĘSKA WRAŻLIWOŚĆ

Mężczyźni stoją przed ważnym zadaniem zrozumienia i akceptacji swojej wewnętrznej kobiecości. Bycie opiekuńczym, czułym i otwartym na głębokie uczucia nie jest już postrzegane jako coś niezwykłego.

Według Carla Gustava Junga, mężczyzna, który akceptuje swoją „wewnętrzną kobiecość” czyli wpływ Księżyca na swoją psychikę, osiąga harmonię. Oznacza to, że akceptuje zarówno swoje mocne, jak i słabe strony. W tym kontekście, Jung wskazuje, że mężczyzna taki doświadcza:

• magicznego autorytetu kobiecości, głębokiej mądrości i duchowego wzrostu, których źródła są trudne do zrozumienia;
• opiekuńczej, podtrzymującej natury, która sprzyja wzrostowi, płodności i odżywianiu;
• magicznej przemiany i odrodzenia;
• pozytywnego impulsu czy instynktu;
• tajemniczości, ukrytej ciemności, otchłani i świata zmarłych;
• tego, co może uwodzić, zatruwać i pochłaniać;
• tego, co budzi strach i nie pozwala na ucieczkę.

Chociaż kobiety mogą spotkać się z podobnym wyzwaniem, zwłaszcza w społeczeństwach o dominujących męskich wartościach, powinny pamiętać o mocy Księżyca. Jung jednak ostrzega przed nadmiernym skupieniem się na roli matki. Może się to objawiać, na przykład, gdy głównym celem kobiety jest jedynie macierzyństwo i poświęcanie się dla dzieci, lub gdy brakuje jej determinacji, by wyjść poza jej opiekuńczą rolę.

SYMBOLIKA KSIĘŻYCA: BYKI, DUCHOWOŚĆ I PRZEMIJANIE

Księżyc charakteryzuje się aktywną energią, która doskonale komponuje się z energią Słońca. Od czasów starożytnej Mezopotamii, poprzez obszary śródziemnomorskie, byk był symbolem związanym z Księżycem oraz z wodą. Woda przynosiła ulgę w czasach suszy i sprawiała, że ziemia stawała się żyzna, co miało swoje odzwierciedlenie w ruchach gwiazdozbioru Byka na nieboskłonie.

W starożytnej Grecji to Artemida, księżycowa bogini, sprawowała władzę nad dziką przyrodą i była nazywana „pogromczynią byków”. Jedynie na Krecie oraz w faraońskim Egipcie, gdzie dostęp do wody zapewniony był przez topniejące śniegi lub przez Nil, byk kojarzony był z bóstwami słonecznymi. Może to wynikać z faktu, że w tych miejscach bardziej obawiano się nadmiernego ciepła niż braku wody.

Kordowański poeta, Ibn Hazm (XI w.), wyraził się następująco: „Gdy odchodzę od Ciebie, moje kroki przypominają te więźnia prowadzonego na tortury. Gdy zmierzam w Twoim kierunku, poruszam się z prędkością pełni księżyca przecinającego nieboskłon. Natomiast gdy się oddalam, robię to z powolnością, z jaką poruszają się najwyższe gwiazdy na firmamencie.”

Koczownicze społeczności doskonale rozumiały dobrodziejstwa płynące z Księżyca. Jego światło oświetlało ich obozowiska i umożliwiało podróżowanie w nocy, dzięki czemu mogli unikać upałów dnia.

PÓŁKSIĘŻYC JAKO SYMBOL WIARY

Półksiężyc stanowi jeden z symboli wiary muzułmańskiej, co tłumaczy jego obecność na flagach wielu krajów, takich jak Turcja, Algieria, Pakistan, Malezja, Malediwy czy Azerbejdżan. Inne państwa, takie jak Laos, przedstawiają Księżyc w pełni, nawiązując do jego poetyckiego odbicia w wodach Mekongu. Przez trzy noce Księżyc nie jest widoczny na niebie, co kojarzy się z trzema dniami, po których Jezus Chrystus zmartwychwstał. W Koranie fazy księżyca symbolizują śmierć i zmartwychwstanie.

Podczas gdy ścieżka Słońca, prowadząca od wschodu do zachodu, symbolizuje życie, Księżyc wskazuje na inną drogę, ukrytą w mroku, o której niewiele wiemy. Reprezentuje on etap przemiany, kiedy to znane zostaje zastąpione przez nieznane. W tradycji hinduskiej półksiężyc jest symbolem Śiwy, bóstwa tworzącego poprzez niszczenie, które jeździ na byku.

Znaczenie Księżyca pozostaje niezmienne od tysięcy lat. Jednakże XX wiek przyniósł nowe spojrzenie na ten satelitą, zwłaszcza po misji Apollo XI w 1969 roku, kiedy ludzka stopa po raz pierwszy dotknęła jego powierzchni.

Astronauci przekazali nam fascynujące relacje. Edgar Mitchell, uczestnik misji z 1971 roku, podczas której odbył najdłuższy spacer po Księżycu (9 godzin), stwierdził: „Wyruszyłem jako technik, a wróciłem jako humanista”. To, co przemieniło Mitchella, to widok Ziemi z powierzchni Księżyca. „Ujrzałem jej małość i wrażliwość, będącą częścią kosmicznego porządku. Uświadomiłem sobie, że Ziemia jest elementem większego procesu. Wszechświat nie jest przypadkowy, to inteligentny proces samoregulacji”. Mitchell dodał, że jego towarzysze, Alan Shepard i Stuart Roosa, podzielali to przekonanie.

Nie trzeba jednak podróżować na Księżyc, aby doświadczyć takiej zmiany perspektywy. Wystarczy spojrzeć na świat nowymi oczami, wolnymi od uprzedzeń, które poszerzają horyzonty. W takim duchu, Księżyc może każdego dnia ukazywać nam niewidoczne aspekty rzeczywistości. Właśnie z tego powodu produkujemy nasz preparat o nazwie ormus podczas pełni księżyca.