Zaktualizowano artykuł 7 marca 2023
Praktyka duchowości u dzieci
Duchowość dzieci polega na podziwianiu dzieci i pomaganie im czuć się szczęśliwie. Zintegrowanymi z rzeczywistością większą od nich samych jest dla nich dobrym punktem wyjścia, aby cieszyć się nimi po dorosłym życiu.
Niedawno przeprowadzono badania neurologiczne i psychologiczne, w których zaobserwowano, że wymiar duchowy sprzyja dobremu samopoczuciu dziecka : pozwala mu odnaleźć sens życia, sprzyja motywacji i umiejętności pomagania innym.
Duchowość jest czymś naturalnym i wrodzonym w człowieku, także u dzieci. W tym artykule znajdziesz propozycje mające na celu stymulowanie zdrowego przekazu duchowego u dzieci, wolnego od dogmatów i opartego na głębokim dzieleniu się . Zarówno ci, którzy żyją świecką duchowością, jak i ci, którzy zasiadają w tradycji religijnej, mogą się nimi inspirować.
Zobaczmy, co rozumiemy przez duchowość i wychowanie w duchowości, bo słowo duchowość wywołuje bardzo różne reakcje. Dla niektórych jest to coś niezrozumiałego; dla innych terytorium, o którym się nie mówi; są też tacy, którzy napełniają usta tym śliskim i mylącym terminem .
EDUKOWAĆ W DUCHOWOŚCI
Pamiętam chłopca o imieniu Staś, pięcioletniego chłopca, dzień, w którym milczał, patrząc na fale. Jego oczy wydawały się otwarte na coś za stawem, pełne podziwu i szacunku. Kiedy podniósł wzrok, powiedział wciąż zdumiony: „Są okrągłe fale”.
Wiedziałem, że miał na myśli znacznie więcej i odpowiedziałem: „Tak, kamień zrobił okrągłe fale”. Uśmiechnęliśmy się, wiedząc, że przeżywamy magiczną chwilę.
Duchowość pochodzi od łacińskiego spiritus , co oznacza oddech. Odnosi się do intymnego i bezpośredniego doświadczenia czegoś większego , co przerasta człowieka.
Doświadczenie, że istnieje coś większego, daje poczucie siły i wewnętrznego spełnienia, jedności z innymi i światem oraz głębokiej radości i spokoju.
Duchowość to doświadczenie tajemnicy i zdolność do zadziwienia. Jest to doświadczenie istotnej teraźniejszości we wszystkich rzeczach iw każdej chwili.
Dzieci spontanicznie żyją duchowością. Naszym zadaniem jest towarzyszenie dzieciom we wzmacnianiu ich doświadczeń i rozpoznawaniu ich , aby nie utraciły tego intymnego kontaktu, popychanego przez nadmierną racjonalność dzisiejszego społeczeństwa.
Wychowanie duchowe oznacza dzielenie się chwilami głębokiego szacunku dla natury, podziwianie małych rzeczy , wspólne wsłuchiwanie się w ciszę, odczuwanie naszej wewnętrznej siły i jedności między wszystkimi istotami oraz wdzięczność za dary każdego dnia.
Jest to sposób przekazywania naszej wiary w przyszłość pełną dobrych rzeczy dla wszystkich.
DUCHOWOŚĆ DZIECI W ZALEŻNOŚCI OD WIEKU
Wiele kobiet w ciąży ma doświadczenia , które napełniają je szczególnym spokojem i radością. Poczucie zjednoczenia z małą istotą sprzyja temu aspektowi odczuwania pokoju ze sobą i światem, ponad osobistymi ograniczeniami.
Medytacja w czasie ciąży sprzyja tej kąpieli głębokiej świadomości między ojcem, matką i dzieckiem. Narodziny dziecka, ta pierwsza inspiracja, to czysta magia. Dziecko wychodzi z wody, aby zanurzyć się w innej esencji. Rozdziera zasłonę, która prowadzi do zewnętrznego światła (poród jest światłem).
OD NIEMOWLĘCIA DO 2 LAT: POCZUJ WIĘŹ W NAJCZYSTSZEJ POSTACI
Do drugiego roku życia dziecko w naturalny sposób doświadcza pełni i zaufania . Dla niego nie ma bycia nazywanym dzieckiem. Jako rodzice wiele się uczymy od tej istoty, która obserwuje nas z tego bardzo szczególnego stanu.
Aby zachować to środowisko, wystarczy cieszyć się ich wyglądem, uśmiechem i obecnością . Rodzice wiedzą, że dziecko intuicyjnie i przede wszystkim odbiera swoje stany emocjonalne i dzielą się z nim momentami wielkiej głębi, które wykraczają poza słowa. Trzeba uważać, aby nie zepsuć tych chwil.
Dziecko w tym wieku potrzebuje dużo kontaktu fizycznego : bycia trzymanym, masowanym, głaskanym, kołysanym, śpiewanym…
Dziecko żyje tym, czym my żyjemy, czuje to, co my czujemy w bardzo bezpośredni sposób. To jest jego dziecięca siła i jego kruchość. Nie ma żadnych barier.
OD 2 DO 7 LAT: PODZIWIAJ JE
Dzieci żyją tu i teraz w sposób zupełnie naturalny i czasem niewygodny dla dorosłych, którzy zawsze się spieszą i mają cel. Język otwiera nowe drzwi komunikacji. Możemy nadal komunikować się bez konieczności przechodzenia przez mowę, czując pełnię bycia razem poza słowami.
Na tym etapie umysł logiczny nadal nie zwycięża , żyjemy w określonym wszechświecie obrazów, opowieści, snów i doświadczeń. Dzieci potrzebują nas, aby karmić ich wyobraźnię , zachwycać się nimi. Lektury, rysunki, muzyka, kontemplacja natury, doznania zmysłowe… Jednym słowem: cud.
W miarę jak dziecko dorasta, wydaje się, że lubi mówić „ja” i potwierdzać swoją indywidualność. W każdej nowości można znaleźć wspaniałe przeżycie. Jeśli będziemy słuchać naszych dzieci, zobaczymy, że ich wyjaśnienia i pytania mogą otworzyć nas na aspekty, o których zapomnieliśmy lub którym zaprzeczaliśmy.
Jeśli prowadzisz praktykę duchową , dzieci mogą nas zobaczyć, posłuchać, oddychać naszym doświadczeniem. Musimy być przygotowani, aby odpowiedzieć na nieoczekiwane pytania w sposób prosty i zwięzły.
Stopniowo możemy ustanowić rytuały ; Na przykład przed snem podziękuj za spędzony dzień, pomyśl o innych, wyobraź sobie pozytywne działania na następny dzień.
WIEK OD 7 DO NASTOLATKÓW: DAWANIE PRZYKŁADU
W wieku około siedmiu lat duchowość dzieci przechodzi etap odcinania drugiej pępowiny. Dziecko staje się coraz bardziej samodzielne. Wkrótce dowiecie się, że królami są rodzice.
Muszą zadbać o to, aby wejście w racjonalny świat nie oznaczało utraty zdolności wyobrażania sobie i wyczuwania.
Musimy sprawić, by odkrywali wciąż na nowo, w jaki sposób każdy akt dnia ujawnia aspekty, które wciąż nas zadziwiają.
Gnomy i wróżki ustępują miejsca innym rzeczywistościom, które również mają subtelne aspekty. Przyroda jest fascynująca: przemiany, jakim poddawane są nasiona, siła życia wyrażająca się w roślinach rosnących wśród cementu, śpiew ptaków, zapach świeżo przyrządzonej potrawy, wschody słońca i ich kolory, tęcza. ..wszystko może być powodem do poczucia jedności z innymi iz Życiem.
Na tym etapie ważne jest również, aby pomóc mu rozwinąć zainteresowanie innymi ludźmi . Zrobimy to przede wszystkim poprzez przykład, żyjąc ze współczuciem dla innych, wyrażając siebie z szacunkiem dla innych ludzi i żywych istot, a przede wszystkim traktując wszystkich z tym szacunkiem.
Bardziej niż nasze słowa, tym, co zrobi wrażenie na naszych dzieciach, będzie nasze nastawienie . Z tego powodu, wiedząc, że często nie jesteśmy tacy, jacy chcielibyśmy być lub wyglądamy, musimy być pokorni i uznać, że uczymy się każdego dnia.
Dzieci docenią świadomość, że aby żyć pełnią życia, musimy stale ćwiczyć, że jeśli popełnimy błędy, możemy je naprawić i nauczyć się robić lepiej.
Można z dziećmi ćwiczyć medytację, jogę czy rodzinne rytuały . Dzieci są bardzo dobrymi praktykami milczenia, choć może się to wydawać dziwne. Uważają, że medytacja jest łatwa, a wielu też to lubi.
Musisz tylko dostosować czasy , skracając czas trwania praktyk. Możemy wyjaśnić nasze doświadczenia i poprosić ich, aby opowiedzieli o swoich, uważnie słuchając.
OKRES DOJRZEWANIA I DOJRZEWANIA: TOWARZYSZYĆ BEZ PRZYMUSU
W okresie preadolescencji i adolescencji następuje zasadnicza zmiana. Żyje się głębokimi wątpliwościami co do pochodzenia osobowego i sensu istnienia . Dojrzewanie to etap, który często jest udręczony i zagmatwany.
Dąży do zerwania z pewnymi więzami rodzinnymi i uzyskania tożsamości osobistej . Na tym etapie rodzice muszą uszanować decyzję dzieci co do tego, czy wykonywać praktyki duchowe, czy też nie.
Wielu nastolatków intensywnie przeżywa duchowość. Musimy tam być, jeśli chcą się z nami tym dzielić, ale bez zmuszania ich.
Chociaż może się wydawać, że dzieci wycofują się i zapominają, co przeżyły i czego ich nauczono, najprawdopodobniej od czasu do czasu znów poczują potrzebę praktyki duchowej .
WYTYCZNE DOTYCZĄCE PROMOWANIA DUCHOWOŚCI NA WSZYSTKICH ETAPACH ROZWOJU DZIECKA
Przejście do świata dorosłych powinno być dodatkiem, a nie odjęciem. To jedno z wyzwań edukacji . Towarzyszenie naszym dzieciom w aspekcie duchowym to w ostatecznym rozrachunku uczynienie ich kompletnymi istotami ludzkimi, świadomymi swoich możliwości oraz pełnymi miłości i szacunku do innych ludzi i świata, w którym żyjemy.
Oto kilka ogólnych wskazówek, które pomogą ci towarzyszyć dzieciom w ich doświadczaniu duchowości na wszystkich etapach.
Podziwiaj przyrodę i świat. Zdolność widzenia oczami dziecka jest czymś, co należy zachować i pielęgnować.
Przekaż nasze wsparcie. Ważne jest, aby zrozumieć, że w swoim własnym małym świecie mogą czuć się przytłoczeni, zestresowani lub samotni . Musimy przekazać im nasze wsparcie i pomóc im poczuć, że chociaż już wiedzą, że są odrębnymi ludźmi, to nadal łączy nas miłość.
Poczuj jedność między wszystkimi istotami. Uczcie je szacunku dla życia wszystkich ludzi, a także zwierząt.
Posłuchaj Ciszy. Wiele dzieci rozumie, czym jest Cisza, pisane wielkimi literami. Z naszą pomocą docenią to doświadczenie i nauczą się je pielęgnować.
Poczuj siłę i wewnętrzną pełnię. Jest to również coś znanego wielu dzieciom. Musisz nauczyć się nazywać ten kontakt, aby mógł go zidentyfikować i zachować.
Ustal małe rytuały. Możemy zapalić świece, podziękować ziemi i niebu za jedzenie, wysłać kochające myśli do innych ludzi itp.
Warto praktykować duchowość dzieci dla ich własnego szczęścia.
