Prawdziwy ormus

Ormus i mity związane z magnezem

W świecie internetu często pojawiają się różnego rodzaju mity dotyczące substancji znanych jako ormus. Jednym z nich jest przekonanie, że „prawdziwy ormus” reaguje na magnez.

W rzeczywistości sytuacja jest bardziej skomplikowana. Magnez nie reaguje wyłącznie z ładunkami dodatnimi. Tak naprawdę wiele metali, takich jak kobalt, nikiel czy żelazo, może reagować na obecność magnezu, podczas gdy czyste złoto lub metale z grupy platynowców (są to metale szlachetne takie jak platyna, pallad czy rody) nie wykazują takiej reakcji.

Co do ORME (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements – Orbitalnie Rearanżowane Monoatomowe Elementy), pojawia się ono w frakcji niemagnetycznej, będąc zaabsorbowanym w krzemionce, szczególnie w przypadku ormus uzyskanego ze soli i magnezu. Ważne jest zrozumienie, że stan ORME nie jest metaliczny. W związku z tym, nie posiada on właściwości magnetycznych, nawet po wysuszeniu.

Aby rozwiać wątpliwości dotyczące tej tezy, można przeprowadzić prosty eksperyment. Wystarczy sprawdzić, jakie metale reagują na magnes neodymowy (jest to bardzo silny typ magnesu, wykonany głównie z neodymu, żelaza i boru). Dzięki temu można łatwo zweryfikować, które z nich wykazują właściwości magnetyczne w obecności magnezu.

Mity dotyczące przezroczystej cieczy: Ormus i inne substancje

Ormus, znany również jako ORME (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements – Orbitalnie Rearanżowane Monoatomowe Elementy), to substancja, która wymaga specyficznej bazy zdolnej do przyciągania pewnych pierwiastków.

Chociaż ormus uzyskany z soli zawiera niewielkie ilości pierwiastków z grupy platynowców, to także posiada w składzie magnez. Sugeruje się, że magnez może skupiać w sobie pewne pierwiastki z tej grupy.

Niektóre zachodnie sklepy oferują ormus w postaci przezroczystej cieczy. Jednakże taka prezentacja jest często myląca. Wielokrotnie oferowana „przezroczysta ciecz” określana jako ormus jest w rzeczywistości złotem koloidalnym (złoto w postaci nanocząstek zawieszonych w cieczy). Złoto koloidalne opisuje się często w jednostkach ppm (parts per million – części na milion), podczas gdy ormus nie ma jednoznacznego sposobu kwantyfikacji.

Aby dokładnie określić skład ormus, konieczne jest przeprowadzenie badań spektroskopowych. Spektroskopia to zaawansowana technika analizy składu chemicznego. Chociaż jest prawdą, że takie badania mogą być kosztowne, twierdzenie, że są one dostępne jedynie w Stanach Zjednoczonych i kosztują setki tysięcy złotych za jedno badanie, wydaje się przesadzone. Co więcej, spektroskopia jest stosowana na całym świecie w wielu laboratoriach. Ważne jest także podkreślenie, że nie każde badanie spektroskopowe gwarantuje jednoznaczne wykrycie wszystkich składników próbki od razu po pierwszej analizie.

Ormus kontra złoto koloidalne: Rozróżnienie i weryfikacja

Ormus może być produkowany zarówno z gleby, jak i z określonych pierwiastków. Metoda polegająca na wykorzystaniu pierwiastków szlachetnych wiąże się z użyciem kwasu królewskiego (mieszanina stężonego kwasu azotowego i kwasu solnego). Jeżeli w wyniku tego procesu powstaje osad, można mówić o obecności ormus. W przeciwnym przypadku najprawdopodobniej mamy do czynienia ze złotem koloidalnym, czyli nanocząstkami złota zawieszonymi w cieczy.

Niektórzy określają proces wytworzenia ormus jako alchemiczny. Ale co tak naprawdę oznacza alchemiczne wytwarzanie ormus?

Alchemia i jej zasady

Tradycyjna alchemia opiera się na trzech podstawowych zasadach: siarka, sól i rtęć. W alchemii te elementy symbolizują proces transmutacji. W uproszczonym tłumaczeniu, chodzi o połączenie oleju eterycznego lub mineralnego (siarki) z ciałem danego obiektu (solą) oraz rtęcią, która pełni rolę rozpuszczalnika.

David Hudson, jeden z pionierów badań nad ormus, opisywał formę orme jako żel, często porównywany do galaretki.

W literaturze alchemicznej często pojawiają się odniesienia do „złota pitnego”, które najbardziej przypomina współczesne złoto koloidalne, a nie ormus czy orme. Choć niektóre źródła wspominają o „białym proszku złota”, trudno jest znaleźć konkretne informacje na ten temat. Hudson odegrał kluczową rolę w zrozumieniu procesu powstawania monoatomowego złota.

Podsumowując, weryfikacja i dokładne rozróżnienie między ormus a złotem koloidalnym jest niezbędna, aby odróżnić fakty od mitów w tej fascynującej dziedzinie.

Ormus ORME: Analiza i wnioski

Nie jest możliwe wykrycie zawartości metali z grupy platynowców w ormus za pomocą magnesu. Chociaż magnes może wykrywać cząsteczki z grupy żelazowców, nie reaguje on z pierwiastkami takimi jak złoto czy inne z grupy platynowców.

Podsumowując, jedynym pewnym sposobem weryfikacji zawartości pierwiastków z grupy platynowców w ormus jest przeprowadzenie specjalistycznych badań, takich jak analiza XRF (badanie rentgenowskiej fluorescencji) lub spektrometria. Warto podkreślić, że niektóre techniki marketingowe mogą być mylące, opierając się na niewystarczającej wiedzy potencjalnych konsumentów.

Termin „stan materii M” jest często używany w kontekście terminologii „jednoatomowy”.

Oto cytat ze strony Barry’ego Cartera: „Nie ustalono ostatecznie, czy materiały zidentyfikowane przez Davida Hudsona są w formie jednoatomowej. Istnieją sugestie od niektórych naukowców, że mogą one przyjmować formę jednoatomową. Aby nie wprowadzać w błąd społeczności naukowej, wybrano terminologię „elementy stanu m” lub „ORMUS”. W kontekście „stanu m”, litera „m” może odnosić się do „jednoatomowego”, „mikroklastera” lub nawet „manny”.

Ormus stanowi wyjątkowy preparat, a jego właściwości zasługują na dalsze badania i popularyzację wiedzy w tej dziedzinie.

Ormus o pH 10,78: Bezpieczeństwo w produkcji

Norma bezpieczeństwa w produkcji ormus została ustalona na poziomie pH 10,78. Oznacza to, że wartość ta nie odnosi się bezpośrednio do siły preparatu, lecz jest wyznacznikiem bezpieczeństwa produkcji. Gdy wartość pH przekroczy 10,78, może dojść do powstania osadu Gilcresta, który zawiera toksyczne metale ciężkie. Chociaż uważa się, że słona woda z Morza Martwego nie prowadzi do tworzenia się tego rodzaju osadu, nie zostało to naukowo potwierdzone, dlatego nie należy przyjmować tego za pewnik.

Autentyczny Ormus

Ormus wyprodukowany z soli nie zawiera krzemionki, ale składnik główny stanowi magnez. Zgodnie z informacjami Barrego Cartera, stan „m” materii jest obecny w osadzie magnezu, jednak tylko w niewielkich ilościach.

W przypadku Ormus, który zawiera krzemionkę i znacznie więcej pierwiastków z grupy platynowców, najczęściej pozyskuje się go z gleby. W celu dokładnego porównania różnych odmian Ormus, można zapoznać się z analizą obu preparatów.

Sklep „Ormus Online” jest jedynym miejscem w Europie, które oferuje autentyczny Ormus, potwierdzony przez jednego z chemików współpracujących z Davidem Hudsonem. Analiza XRF (spektroskopia rentgenowska fluorescencyjna) zidentyfikowała główne metale obecne w produkcie, takie jak Pd, Rh, Au, Pt oraz Ir.

Fakt, że produkt przypomina szkło, odpowiada opisowi przedstawionemu przez Davida Hudsona. Hudson charakteryzował Ormus jako substancję przypominającą galaretkę, co również zgadza się z wyglądem produktu oferowanego przez „Ormus Online”.

Podsumowując, sklep „Ormus Online” oferuje autentyczny produkt Ormus ORME, potwierdzony badaniami jednego z chemików współpracujących z Davidem Hudsonem.

Źródło Książki:

• „The Science of Ormus: The Definitive Guide to the Extraordinary Properties of Ormus and Its Potential to Enhance Health, Well-Being, and Consciousness” by David Hudson
• „Ormus Gold: The Elixir of Life” by Barry Carter