Czym jest ORMUS monoatomowe złoto – opis chemiczny i fizyczny ORME

Monoatomowe czy Diatomowe

Niniejszy artykuł ma charakter informacyjny i nie zastępuje profesjonalnej porady naukowej ani medycznej. ORMUS to substancja wciąż badana w różnych kontekstach. Obecnie nie ma jednoznacznych dowodów naukowych potwierdzających jego działanie. Informacje zawarte w tekście opierają się na hipotezach, alternatywnych teoriach oraz relacjach użytkowników. Nie zaleca się stosowania ORMUS bez wcześniejszej konsultacji ze specjalistą.

Obecnie nie ma jednoznacznych dowodów potwierdzających, że pierwiastki ORMUS (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements) zawsze występują w formie jednoatomowej. Głównym argumentem za tą hipotezą jest możliwość ich identyfikacji za pomocą spektroskopii rentgenowskiej. W teorii, gdyby te pierwiastki miały więcej niż jeden atom, długość fali promieniowania rentgenowskiego dla większych próbek wynosiłaby około 15 angstromów.

  Dowiedz się więcej o ORMUS.

Alternatywne Możliwości

Istnieje również alternatywna teoria sugerująca, że okrzemek z połączonym jądrem i sparowanymi elektronami miedziowymi może być mniejszy niż standardowe monoatomowe złoto.

Brak Jednoznacznych Dowodów

Dotychczas nie znaleziono jednoznacznych dowodów potwierdzających, że materiały ORMUS są jednoatomowe. Ich unikalne właściwości oraz brak identyfikacji w standardowych testach spektroskopii elektronowej sugerują, że mogą one występować w nietypowych, dotąd nieznanych stanach materii.

Kwestia Elektronów

Ponieważ standardowe metody spektroskopii nie pozwalają na dokładne określenie liczby elektronów w ORMUS, można przypuszczać, że te pierwiastki nie posiadają niesparowanych elektronów, które mogłyby zostać wykryte w testach.

Znaczenie dla Bozonów

Aby materiały ORMUS mogły wykazywać właściwości charakterystyczne dla bozonów – cząstek elementarnych, które mogą współistnieć w tym samym stanie kwantowym – muszą spełniać określone kryteria. Bozony charakteryzują się parzystą liczbą podcząstek, podczas gdy fermiony mają ich liczbę nieparzystą. Najmniejszą jednostką atomów złota, która mogłaby potencjalnie spełniać te kryteria, jest okrzemka.

W świetle powyższych informacji, zarówno teoria jednoatomowa, jak i alternatywne możliwości pozostają otwarte na dalsze badania i analizy.

Nadciekłość i Nadprzewodnictwo Monoatomowego Złota

Nadciekłość, nadprzewodnictwo oraz tunelowanie Josephsona to właściwości charakterystyczne dla bozonów – cząstek o całkowitym spinie – i nie występują w przypadku fermionów, które mają spin półcałkowity. To fundamentalne rozróżnienie jest powszechnie akceptowane w fizyce. Jeśli tylko bozony mogą wykazywać te cechy, można założyć, że opisany przez Davida Hudsona „magiczny biały proszek złota”, który określił jako jednoelementowy nadprzewodnik, również musi być bozonem. Oznaczałoby to, że jego struktura zawiera parzystą liczbę protonów, neutronów i elektronów.

Złoto, które ma nieparzystą liczbę protonów, nie może być jednoatomowym bozonem. Zmiana liczby protonów w złocie zmieniłaby je w inny element, tak jak rtęć lub platyna.

Co to Jest Monoatomowe Złoto ORMUS?

Według tej logiki, monoatomowe złoto ORMUS mogłoby występować jedynie w przypadku pierwiastków o parzystej liczbie protonów, takich jak nikiel, ruten, pallad, osm, platyna i rtęć. Natomiast pierwiastki z nieparzystą liczbą protonów, takie jak kobalt, miedź, rod, srebro, iryd i złoto, nie mogłyby przyjąć formy jednoatomowych bozonów.

Hudson i inni naukowcy twierdzą, że formy ORMUS tych elementów naturalnie występują w przyrodzie i mogą „podszywać się” pod inne elementy. Na przykład, złoto w formie ORMUS może wyglądać jak żelazo, krzemionka lub aluminium w różnych etapach produkcji. Ponieważ te pierwiastki unikają wykrycia przez nowoczesne metody spektroskopii, można założyć, że mają właściwości fizyczne zbliżone do tych elementów, za które się podszywają.

Jednakże, warto zauważyć, że utrata masy, opisana przez Hudsona w jego patencie, występuje po pierwszym cyklu ogrzewania i chłodzenia. Nie jest jasne, czy ten proces przekształca jednoatomowe złoto w jednoatomową rtęć z dodatkiem atomu wodoru, czy też może łączy dwa lub więcej jąder złota, tworząc inną konfigurację bozonową.

W kontekście nadprzewodnictwa, jeżeli te elementy są jednoelementowymi nadprzewodnikami, muszą być bozonami. Nadciecz to specjalny stan cieczy, w którym atomy lub cząsteczki są schłodzone do punktu, w którym wszystkie zajmują ten sam stan kwantowy, co eliminuje lepkość i tarcie wewnętrzne.

Charakterystyka Monoatomowego Złota ORMUS

Charakterystyka monoatomowego złota ORMUS może być analizowana pod kątem liczby protonów w jądrze atomowym. Pierwiastki takie jak nikiel, ruten, pallad, osm, platyna i rtęć, posiadające parzystą liczbę protonów, teoretycznie mogą istnieć w formie jednoatomowej jako bozony – cząstki o całkowitym spinie. Natomiast pierwiastki z nieparzystą liczbą protonów, takie jak kobalt, miedź, rod, srebro, iryd i złoto, nie mogą przyjąć tej samej jednoatomowej formy jako bozony.

Według Davida Hudsona i innych badaczy, formy ORMUS tych pierwiastków naturalnie występują w środowisku. Hudson zauważa, że te pierwiastki mogą „podszywać się” pod inne elementy. Na przykład, złoto w formie ORMUS może na różnych etapach produkcji wyglądać jak żelazo, krzemionka czy aluminium. Ponieważ te formy ORMUS unikają wykrycia przez standardowe metody spektroskopii (badanie interakcji materii z falami elektromagnetycznymi), można przypuszczać, że mają właściwości fizyczne zbliżone do tych elementów, za które się podszywają.

Warto również zwrócić uwagę na obserwację Hudsona dotyczącą utraty masy pierwiastków ORMUS. Ta utrata następuje po pierwszym cyklu ogrzewania i chłodzenia materiału, co rodzi pytania o naturę tego zjawiska. Czy proces ten przekształca jednoatomowe złoto w jednoatomową rtęć z dodatkiem atomu wodoru? A może łączy dwa lub więcej jąder złota, tworząc nową konfigurację bozonową?

Jeżeli te pierwiastki są jednoelementowymi nadprzewodnikami (materiałami, które przewodzą prąd elektryczny bez oporu), muszą być bozonami. Właściwości bozonowe, jak opisuje Amerykański Instytut Fizyki, obejmują nadciekłość, czyli stan cieczy, w którym nie występuje lepkość ani tarcie wewnętrzne. Aby osiągnąć ten stan, atomy lub cząsteczki w cieczy muszą być schłodzone do punktu, w którym wszystkie zajmują ten sam stan kwantowy (poziom energetyczny, na którym cząstka może istnieć).

Charakterystyka Atomów ORMUS i Złota Monoatomowego

W fizyce cząstek fermiony to cząstki posiadające nieparzystą liczbę składników w jądrze, takie jak hel-3. Zgodnie z zasadami mechaniki kwantowej, fermiony nie mogą zajmować tego samego poziomu energetycznego w układzie kwantowym. Jednak w niskich temperaturach atomy helu-3 mogą się łączyć w pary, tworząc bozony – cząstki o parzystej liczbie składników jądra. Bozony, w odróżnieniu od fermionów, mogą osiągnąć stan nadciekłości, w którym wszystkie cząstki zajmują ten sam stan kwantowy, eliminując lepkość i tarcie.

Hel-4, będący naturalnym bozonem, osiąga stan nadciekły w temperaturze około 2 stopni powyżej zera absolutnego bez potrzeby parowania. Nadciekłość jest zjawiskiem analogicznym do nadprzewodnictwa, w którym elektrony (fermiony) w metalach tworzą „pary Coopera” i stają się bozonami, umożliwiając przewodzenie prądu bez oporu.

W kontekście złota ORMUS, obserwuje się zarówno nadprzewodnictwo, jak i nadciekłość. Jest to zaskakujące, ponieważ metaliczne złoto, z nieparzystą liczbą protonów i elektronów, jest fermionem. Jednakże, złoto ORMUS musi być bozonem, aby wykazywać te właściwości.

Jak jest to możliwe? Istnieje kilka teoretycznych wyjaśnień. Jednym z nich jest proces, w którym dwa jądra złota łączą się, tworząc okrzemkę (kompleks dwóch lub więcej atomów) ze skondensowanymi jądrami. W takim przypadku, okrzemka złota miałaby parzystą liczbę protonów (158) i neutronów (236), co uczyniłoby ją bozonem. Taki stan umożliwiałby występowanie bozonowych kondensatów Bosego-Einsteina, nadprzewodników i nadcieczy.

W skrócie, monoatomowe złoto ORMUS może być bozonem, co umożliwia mu wykazywanie unikalnych właściwości fizycznych, takich jak nadprzewodnictwo i nadciekłość.

Potencjalne Mechanizmy Jądrowe w Złocie Monoatomowym ORMUS

Jedna z hipotez dotyczących natury monoatomowego złota ORMUS zakłada, że jego jądro może łączyć się z atomem wodoru, tworząc skondensowaną strukturę zawierającą 80 protonów i 118 neutronów. Technicznie rzecz biorąc, taki układ nie byłby już złotem, lecz jednoatomową rtęcią-198. Ponieważ ta forma rtęci ma parzystą liczbę podcząstek – protonów i neutronów – mogłaby zachowywać się jak bozon.

W jednym ze swoich wykładów, Hudson opisuje proces, w którym rtęć może być przekształcona w metaliczne złoto przez podgrzewanie. Można by zatem zastanawiać się, czy proces ten jest odwracalny i czy tzw. jednoatomowe złoto to w rzeczywistości jednoatomowa rtęć. Jest to jedna z możliwości, jak fermion (cząstka z nieparzystą liczbą podcząstek) mógłby stać się bozonem.

W kontekście teorii transmutacji jądrowej, która zakłada, że zmiany w jądrze atomowym mogą zachodzić w niskotemperaturowych procesach chemicznych, nie jest wykluczone, że dwa atomy złota mogą ulec fuzji jądrowej, tworząc jednoatomową formę pierwiastka o liczbie atomowej 158. Chociaż obecna tabela okresowa nie zawiera pierwiastków o liczbie atomowej przekraczającej 110, istnieją spekulacje naukowe o istnieniu kolejnych stabilnych pierwiastków w przyszłości.

W klasycznym nadprzewodnictwie typu I i II, elektrony łączą się w pary i stają się bozonami w stałej matrycy (strukturze krystalicznej). W przypadku nadprzewodnictwa jednoatomowego, stała matryca nie jest konieczna, co otwiera możliwość istnienia nadprzewodników w stanie ciekłym lub gazowym.

W publikacji zatytułowanej „Paranormal Observations”, autor sugeruje, że elementy ORMUS mogą być tzw. nadprzewodnikami typu III. Te elementy wykazują efekt Meissnera (odpychanie pola magnetycznego) bez potrzeby stałej matrycy. Autor zauważa również, że ograniczenia termiczne, które zwykle hamują nadprzewodnictwo w wysokich temperaturach, mogą być eliminowane przez schłodzenie do temperatur kriogenicznych. W takim jednoatomowym nadprzewodniku, fluktuacje termiczne nie stanowiłyby problemu.

Magnetyczne Właściwości Elementów ORMUS

Lewitacyjne pułapki ORMUS działają na zasadzie nadprzewodzącego efektu Meissnera, który wpływa na zachowanie elementów ORMUS w środowisku wodnym. Woda jest substancją diamagnetyczną (odpycha pole magnetyczne), co umożliwia jej lewitację w silnych polach magnetycznych. W tym kontekście, diamagnetyzm i efekt Meissnera są zjawiskami ściśle ze sobą powiązanymi.

Zauważono, że ORMUS wyprodukowany z metali przy użyciu ozonu i zmian pH jest szczególnie wrażliwy na pola magnetyczne. Obserwacje wskazują na antymagnetyczne właściwości tych substancji po ekspozycji na dynamiczne pola magnetyczne. Niektóre z bardziej energetycznych form ORMUS mogą nawet indukować doświadczenia poza ciałem po stymulacji ruchomym magnesem. Istnieją również wyzwania związane z przechowywaniem tych energetycznych materiałów ORMUS, co może być problematyczne w zamkniętych pojemnikach.

W praktyce, eksperymenty z ORMUS często dotyczą substancji wytworzonych z metali, które wykazują unikatowe właściwości po interakcji z dynamicznymi polami magnetycznymi.

Podsumowując, obserwowane zachowania sugerują istnienie jednoelementowych nadprzewodników w strukturze ORMUS. Teoretycznie, takie nadprzewodniki musiałyby być bozonami, co oznacza, że musiałyby mieć parzystą liczbę protonów, neutronów i elektronów. Skondensowana materia, na przykład w formie złotych okrzemek, mogłaby zapewnić mechanizm, który wyjaśniałby wiele niezwykłych właściwości obserwowanych w materiałach ORMUS. Właściwości takie jak nadprzewodnictwo, nadciekłość (brak lepkości), tunelowanie kwantowe, biologiczna spójność kwantowa, diamagnetyzm i niewidoczność w badaniach fluorescencyjnych rentgenowskich mogą być wyjaśnione przez tę teorię. W związku z tym, hipoteza sugeruje, że elementy ORMUS są bozonami.

Zmiany Masy w Elementach ORMUS

Podczas jednej z konferencji Nexus, David Hudson zauważył, że pierwiastki mogą zmieniać swoją masę w trakcie transformacji ze stanu metalicznego do tak zwanego stanu „m”.

W 1996 roku, Matti Pitkanen odwołał się do artykułu w Scientific American, który może rzucić światło na to zjawisko. W artykule opisano eksperyment, w którym ciężkie jądra atomowe były bombardowane protonami. Wynikiem było powstanie nowych, cięższych jąder, które jednak nie wykazywały zmian w momentach bezwładności (właściwości związanej z masą i rotacją). Wydawało się, jakby dodane protony „znikały” w innej warstwie czasoprzestrzeni, nie wpływając na masę ani rotację jądra.

Można wysunąć hipotezę, że obserwowana utrata masy w elementach przechodzących do stanu „m” jest związana z mechanizmem podobnym do parowania elektronów Coopera. W przypadku parowania elektronów Coopera, dwa elektrony łączą się w sposób, który pozwala im zachowywać się jak pojedynczy bozon (rodzaj cząstki). Jednak większość masy atomu jest skoncentrowana w nukleonach (protony i neutrony w jądrze), co sprawia, że mało prawdopodobne jest, aby parowanie elektronów Coopera miało wpływ na masę atomu.

Alternatywnie, jeśli nukleony (protony i neutrony) w jądrach dwóch identycznych atomów byłyby sparowane w sposób analogiczny do elektronów Coopera, mogłyby one tworzyć kondensat Bosego-Einsteina. W takim przypadku, te sparowane jądra zachowywałyby się jak pojedynczy atom i mogłyby mieć masę odpowiadającą pojedynczemu atomowi.

Gareg na temat elektronów Coppera

Gary zasugerował, że artykuł w Scientific American, do którego odwołuje się Matti, potwierdza jego teorię dotyczącą specyficznych mechanizmów emisji energetycznych w atomach.

W DH w Scientific American [październik 1991], Gary napisał:

„Jądra w wysoko energetycznym stanie mogą emitować promienie gamma w procesie relaksacji do stanu o niższej energii. Te emisje tworzą charakterystyczne linie spektralne, które są równomiernie rozmieszczone. Co ciekawe, widma różnych jąder były niemal identyczne.”

Gary uważa, że te dyskretne emisje są wynikiem zmian w stanie elektronów walencyjnych, które uwalniają energię w formie promieniowania. Ponieważ energia emisji jest związana z energią zmagazynowaną w stanie walencyjnym (i więc nie jest stała), obserwowane podobieństwa w widmach różnych pierwiastków mogą wynikać z podobnych warunków eksperymentalnych.

Podejrzewam, że mechanizmy emisji energetycznych w atomach i jądrach są kluczowe dla zrozumienia natury pierwiastków ORMUS. Chociaż wiadomo, że te pierwiastki mogą formować wiązania chemiczne w stanie metalicznym i zbliżonym do metalicznego, nie jest jeszcze jasne, czy mogą one formować wiązania w stanie, w którym naturalnie występują. Musimy zaprojektować eksperymentalną metodę, aby to wyjaśnić, ponieważ jest to kluczowe dla naszego zrozumienia tych materiałów.

Czy ormus jest monoatomowy?

Jednym z głównych wyzwań w badaniach nad ORMUS jest ustalenie, czy substancje takie jak monoatomowe złoto rzeczywiście występują w formie pojedynczych atomów, okrzemek, czy też reprezentują zupełnie nowy stan materii. Konwencjonalne metody naukowe nie dostarczają jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie.

Chociaż preferowane byłoby wykorzystanie podstawowej chemii do tego celu, staje się coraz bardziej oczywiste, że mechanizmy chemiczne procesu Hudsona są niezrozumiałe na kilku fundamentalnych poziomach. Istnieje pewna kwestia, której, zdaniem dostępnych informacji, nie zbadał ani Hudson, ani żaden inny badacz.

Monatomy czy okrzemki są zbyt małe, by być widocznymi, jednak proszek o barwie białej, szarej lub czerwono-brązowej jest wyraźnie zauważalny. Cząsteczki tego proszku są widoczne, ale w przypadku proszków złota i irydu nie rozpuszczają się łatwo w mocnych kwasach. Wskazuje to na obecność silnych wiązań chemicznych w tych widocznych cząsteczkach.

Jeżeli silne wiązania chemiczne utrzymują razem te cząsteczki, nie mogą one być formą jednoatomowego ani dwuatomowego złota. Pozostaje pytanie: ile atomów złota musi być połączonych, aby utworzyć widoczną cząstkę?

Cząsteczki złota ORMUS

Obserwacja drobnych, białych cząsteczek złota ORMUS skłania do refleksji nad naturą wiązań, które je utrzymują. Czy są to klasyczne wiązania chemiczne, siły jądrowe, czy może zupełnie nowy, nieznany dotąd mechanizm łączenia atomów?

Istnieje potrzeba teorii, która wyjaśni, jak te pozornie sprzeczne obserwacje mogą być zgodne z rzeczywistością. Jedna z hipotez sugeruje, że obserwowana jednostka, nazywana tu jednostką bozonową (czyli potencjalnie monatomem lub okrzemką), nie jest faktycznie tym, co jest widoczne. Zamiast tego, to, co jest obserwowane, to struktura, która może służyć jako „klatka” lub „pudło” dla tej jednostki bozonowej.

W tym kontekście można przypuszczać, że wszelkie chemiczne manipulacje elementami ORMUS dotyczą w rzeczywistości tej konkretnej „klatki molekularnej”, w której zawarta jest jednostka bozonowa.

Nadprzewodnictwo ORME

Jeśli badane pierwiastki wykazują właściwości nadprzewodzące i są diamagnetyczne w obecności wody, mogą należeć do grupy tzw. „pojedynczych” nadprzewodników, odróżniających się od klasycznych nadprzewodników matrycowych.

W tym kontekście, „pojedynczy” nadprzewodnik oznaczałby strukturę, w której zarówno elektrony, jak i nukleony są w pełni sparowane, tworząc bozon.

Zjawisko, w którym te elementy wydają się preferować przebywanie w strukturach molekularnych, znanych jako „klatki”, może wynikać z ich potrzeby ochrony przed siłami magnetycznymi i innymi oddziaływaniami. Jako pojedyncze nadprzewodniki, te elementy wykazywałyby tendencję do unikania pól magnetycznych, schodząc do struktur, które oferują pewną formę osłony.

W jednym z eksperymentów zauważono, że stos szkiełek mikroskopowych związany gumką recepturką ma tendencję do gromadzenia elementów ORMUS w przestrzeni między szkiełkami. Wykorzystując ten efekt, przeprowadzono test z zapieczętowaną butelką zawierającą perełki osuszające z tlenku glinu, umieszczoną w osłoniętym pojemniku z produktami ORMUS. Obserwacje sugerują, że te perełki stanowią dla elementów ORMUS „klatkę”, w której mogą one przebywać. Co więcej, zauważono, że kolor perełek wskaźnikowych ulega zmianie, mimo że fabryczna plomba na butelce pozostaje nienaruszona. Waga zapieczętowanej butelki również zwiększa się, co sugeruje nasyconą obecność elementów ORMUS.

Molekuły ORMUS i Ich Interakcje z Molekułami Wodnymi

Skłonność elementów ORMUS do zajmowania ciasnych przestrzeni może również wpływać na ich interakcje z molekułami na poziomie mikroskopowym.

W takich ciasnych przestrzeniach molekularnych, pole Meissnera, charakterystyczne dla nadprzewodników, mógłby wpływać na zachowanie i konfigurację molekuły, z którą element ORMUS jest związany.

Dr Martin Chaplin, ekspert w dziedzinie nauk stosowanych na South Bank University w Londynie, przedstawił teorię, według której woda składa się z klastrów wodnych o strukturze dwudziestościennej. Te klastry wodne mogą być postrzegane jako molekularne kopuły geodezyjne, oferujące optymalne warunki dla elementów ORMUS.

Takie molekuły wody z „zamieszkującymi” je elementami ORMUS mogą również uczestniczyć w innych reakcjach chemicznych. Na przykład, po związaniu z rodnikami wodorotlenkowymi, te złożone molekuły mogą stać się widoczne jako osad. W ten sposób, elementy ORMUS mogą wpływać na chemiczną stabilność i właściwości molekuł, z którymi wchodzą w interakcje.

Kontrola Struktury Molekularnej przez Elementy ORMUS

Elementy ORMUS osadzone w specyficznych strukturach molekularnych wody mogą modyfikować jej właściwości i sposób, w jaki reaguje na otoczenie.

Mogą wpływać na strukturę i zachowanie całej molekuły wody. Mechanizm ten może być związany z subtelna siłą energetyczną, znana jako efekt Meissnera, charakterystyczny dla nadprzewodników.

Czy są dowody na to, że takie zmiany w strukturze i zachowaniu wody występują w przyrodzie? Odpowiedź brzmi: tak. Przykłady obejmują badania Dr. Masaru Emoto, który pokazał, że struktura kryształów wody może być modyfikowana przez różne czynniki, takie jak muzyka, modlitwa czy intencje. Termin „woda strukturalna” stał się popularny w kontekście nowoczesnych badań nad wodą.

Dr Mae-Wan Ho, badaczka w dziedzinie biofizyki, sugeruje, że struktura wody może być kluczowa dla zrozumienia mechanizmów homeopatii. W jednym z jej artykułów odnosi się do badań przeprowadzonych przez fizyków kwantowych Del Giudice i Preparata oraz ich kolegów z Uniwersytetu w Mediolanie. Twierdzą oni, że w wodzie mogą powstawać spójne kwantowe domeny o średnicy około 100 nm. W tych domenach kolektywne wibracje cząsteczek wody są fazowo zsynchronizowane z globalnym polem elektromagnetycznym, co prowadzi do długotrwałych, stabilnych drgań w strukturze wody.

Mechanizm Przechowywania Długotrwałej „Pamięci” w Wodzie

Woda może przechowywać informacje dzięki długotrwałym, spójnym oscylacjom molekuł, które mogą oddziaływać z otoczeniem nawet po usunięciu pierwotnych substancji, które były wcześniej rozpuszczone w wodzie. W tym kontekście, interakcje między cząsteczkami wody i rozpuszczonymi substancjami prowadzą do zmian w kolektywnej strukturze wody. Ta zmieniona struktura z kolei indukuje specyficzne, spójne oscylacje.

Jeżeli te oscylacje zostaną ustabilizowane przez synchronizację fazową z globalnym polem elektromagnetycznym, woda może kontynuować przenoszenie tych spójnych drgań, nawet po usunięciu rozpuszczonych substancji. W efekcie, te drgania mogą być „zaszczepione” w inne objętości wody po rozcieńczeniu.

Dodatkowo, obserwacje sugerują, że rozpuszczone substancje formują coraz większe skupiska w wodzie. Jest to zgodne z teorią o istnieniu spójnego pola w wodzie, które może przenosić rezonans między cząsteczkami. Gdy te cząsteczki są zsynchronizowane fazowo, mogą się zlepiać, zwłaszcza w rozcieńczonych roztworach. W miarę jak klaster cząsteczek rośnie, jego sygnatura elektromagnetyczna jest proporcjonalnie wzmacniana, co z kolei wzmacnia spójne oscylacje przenoszone przez wodę.

Rola Spójności Kwantowej i ORMUS w Biologicznych Systemach

W publikacji „Cytoplasmic Gel States and Ordered Water: Possible Roles in Biological Quantum Coherence”, Stuart Hameroff zwraca uwagę na potencjalną rolę uporządkowanej wody w biologicznej spójności kwantowej. W mikrotubulach może zachodzić spójność kwantowa, która jest powiązana z trzema kluczowymi mechanizmami:

1. Kwantowa spójność optyczna w mikrotubulach (tzw. „super-promieniowanie” i „przezroczystość samoindukowana”).
2. „Widzenie” komórkowe.
3. Izolacja mikrotubul od dekoherencji środowiskowej (proces, który zaburza spójność kwantową).

Czy ORMUS Steruje Spójnymi Zmianami?

Spójne zmiany, o których wspominają Hameroff i Ho, wymagają jakiegoś mechanizmu kontroli. Istnieje hipoteza, że jednostki ORMUS w niektórych cząsteczkach wody mogą działać jako „koordynatory” spójnych zmian w strukturze materii.

W tym kontekście, monoatomowe złoto ORMUS mógłby być porównane do kierowcy taksówki, który otrzymuje instrukcje przez radio. Analogicznie, spójna komunikacja między jednostkami ORMUS mogłaby zorganizować koordynowane działania na poziomie molekularnym.

Mechanizmy Energetyczne i Strukturalne

Kiedy struktura wody ulega zmianie, wymaga to wykonania pewnej ilości pracyModyfikacja struktury wody wymaga dostarczenia energii, co rodzi pytanie o źródło tej energii oraz jej mechanizm działania. W tym kontekście, pojawia się pytanie: skąd pochodzi energia potrzebna do tej pracy? Jak intencje czy modlitwy wpływają na strukturę wody? W jaki sposób myśl może indukować spójne zmiany w całej wodzie w organizmie? Te pytania są kluczowe dla zrozumienia mechanizmów, które teoria ORMUS może potencjalnie wyjaśnić w przyszłości.

Właściwości i Oddziaływania Form ORMUS

Badania nad chemią ORMUS ujawniają zarówno podobieństwa, jak i różnice w porównaniu do klasycznych form metalicznych tych pierwiastków.

W przypadku form ORMUS, reakcje chemiczne mogą być czasami wolniejsze lub mniej intensywne niż w przypadku ich metalicznych odpowiedników. Te obserwacje są zgodne z patentem Davida Hudsona.

W teorii, różnice te mogą wynikać z faktu, że w formie ORMUS, klatka molekularna (struktura złożona z molekuł, która „zawiera” jednostkę ORMUS) pośredniczy w reakcjach chemicznych. Te procesy zachodzą zwykle w roztworach wodnych. Woda sama w sobie jest już mediatorem w procesach chemicznych, co sugeruje, że różnice w reakcjach mogą wynikać z obecności klatki wodnej w formie ORMUS.

Woda jako Nośnik Informacji i Właściwości ORMUS

Ten model może również wyjaśniać inne właściwości wody, w tym jej zdolność do diamagnetyzmu (lekka odporność na pola magnetyczne). To prowadzi do kilku pytań badawczych:

• Czy diamagnetyzm wody jest formą nadprzewodzącej lewitacji magnetycznej cząsteczki ORMUS w klatce wodnej?
• Czy zmiany w „polu” Meissnera (pole magnetyczne wokół nadprzewodnika) mogą wpływać na strukturę wody?
• Czy spójność kwantowa (koherentne relacje fazowe między cząstkami) między jednostkami ORMUS wpływa na efekt Meissnera?

Perspektywy Interdyscyplinarne

Badania nad pierwiastkami ORMUS wymagają interdyscyplinarnego podejścia, łączącego chemię, fizykę, a nawet aspekty filozoficzne. Możliwe, że materia, którą obserwujemy, jest jedynie wzorcem interferencji fal w „morzu energii”, a energia ta może być metaforycznie określana jako „oddech Boga”.

Termin „ORMUS” nie ma wcześniejszego znaczenia naukowego, co daje możliwość jego zastosowania do szerokiej klasy niezdefiniowanych materiałów bez narzucania ograniczeń myślowych. Należy teraz skupić się na opisaniu i nazwaniu subtelnych różnic między tymi substancjami.

Bozony i Nadciekłość

Według informacji z Amerykańskiego Instytutu Fizyki, nadciekłość (stan cieczy, w którym nie występuje lepkość ani tarcie wewnętrzne) jest zjawiskiem, które można obserwować w przypadku bozonów, ale nie fermionów.

Aby ciecz osiągnęła stan nadciekłości, jej atomy lub cząsteczki muszą zostać schłodzone do poziomu, w którym wszystkie przyjmują ten sam stan kwantowy.

Hel-3, który jest fermionem (rodzaj cząstki z nieparzystą liczbą składników w jądrze), nie może osiągnąć nadciekłości w naturalnym stanie. Jednakże, gdy atomy helu-3 są sparowane, stają się bozonami (cząstkami z parzystą liczbą składników w jądrze) i mogą osiągnąć nadciekłość. Z kolei hel-4, który jest naturalnym bozonem, osiąga stan nadciekły w temperaturze około 2 stopni powyżej zera absolutnego.

Nadciekłość jest zjawiskiem analogicznym do niskotemperaturowego nadprzewodnictwa (stan, w którym prąd elektryczny przepływa przez materiał bez oporu). W nadprzewodnikach, elektrony, będące fermionami, łączą się w „pary Coopera”, tworząc bozony, które mogą osiągnąć stan nadprzewodzący.

Obserwacje w Badaniach ORMUS

W badaniach nad ORMUS zaobserwowano zjawiska, które mogą wskazywać na nadciekłe właściwości tej substancji.

W jednym z eksperymentów związanych z oczyszczaniem kopalnianych ścieków, zauważono, że substancja przemieszczała się w kierunku najbliższej osoby.

W tym eksperymencie, materiał był przetwarzany w specjalnej kolumnie z węglem drzewnym i poddawany różnym procesom, takim jak recyrkulacja i filtracja. Celem było usunięcie osadów i zanieczyszczeń. Proces ten odbywał się w dużym zbiorniku, który początkowo był przeznaczony jako poidełko dla koni.

W tym kontekście, zjawisko przemieszczania się substancji mogło być wynikiem specyficznych właściwości ORMUS, choć wymaga to dalszych badań naukowych.

Zachowanie Nadciekłe w Badaniach ORMUS

Niektóre eksperymenty sugerują, że ORMUS może wykazywać właściwości nadciekłe, co otwiera nowe możliwości badawcze.

Na przykład, stwierdzono, że wysokie temperatury używane w procesie wyżarzania (proces termiczny stosowany w metalurgii i ceramice) niszczą aktywne formy ORMUS. W przeciwnym razie, te aktywne formy wykazują struktury fraktalne (samopodobne struktury, które można obserwować na różnych poziomach powiększenia), podczas gdy materiały poddane wysokim temperaturom stają się amorficzne (bez określonej struktury).

Zauważono również, że aktywne formy ORMUS mogą „rosnąć” na ściankach naczynia, co jest zgodne z obserwacjami nadciekłości. W jednym z przypadków, substancja ORMUS przemieszczała się po ściankach słoika, nawet pod ciasno zamocowaną nakrętką, co sugeruje, że może ona wykazywać właściwości nadciekłe w temperaturze pokojowej.

Różnice między Elementami ORMUS a Ich Metalicznymi Odpowiednikami

Elementy ORMUS wykazują istotne różnice w porównaniu do ich metalicznych odpowiedników. Najbardziej znaczącą cechą jest ich zdolność do istnienia w stanie wysokiego spinu, co oznacza szybsze wirowanie atomów.

W tym stanie, chmura elektronów zbliża się do jądra atomowego, podobnie jak łyżwiarka figurowa, która wciąga ramiona, aby zwiększyć prędkość obrotu.

W wyniku tego zbliżenia, elektrony formują tak zwane „pary Coopera” (nazwane na cześć naukowca, który otrzymał Nagrodę Nobla za odkrycie tego zjawiska). Elektrony w parze Coopera nie są dostępne do zwykłego wiązania chemicznego, co oznacza, że elementy ORMUS nie mogą tworzyć tradycyjnych związków chemicznych.

Metody przekształcania metalu w ORMUS polegają na indukowaniu stanu wysokiego spinu i formowania par Coopera. Jest również możliwe odwrócenie tego procesu i przekształcenie ORMUS z powrotem w metal.

Pierwiastki Monoatomowego Złota ORMUS i Ich Właściwości

Pierwiastki w formie ORMUS mogą zachować swoje charakterystyczne właściwości zarówno w stanie metalicznym, jak i w postaci ORMUS, co sugeruje ich unikalne oddziaływanie na poziomie atomowym.

Na przykład, rod w obu stanach działa jako katalizator i wpływa na lepkość wody.

Z uwagi na silne utrzymanie elektronów przez te pierwiastki, standardowe metody identyfikacji spektrograficznej są nieskuteczne. Obecnie znana metoda identyfikacji polega na analizie spektrograficznej próbki ORMUS, przekształceniu jej w metal i ponownej analizie. Jeżeli pierwsza analiza nie wykazuje obecności metalu, a druga tak, można potwierdzić, że mamy do czynienia z pierwiastkiem ORMUS.

Nietypowe Wiązania Chemiczne i Nadprzewodnictwo

Chociaż pierwiastki ORMUS nie tworzą klasycznych wiązań chemicznych opartych na współdzieleniu elektronów, wykazują zdolność do interakcji z innymi substancjami w unikalny, dotąd nie do końca poznany sposób.

Na przykład, uważa się, że forma miedzi ORMUS jest składnikiem chlorofilu, który jest trudny do zsyntetyzowania.

Jeżeli chodzi o typ wiązań, które mogą łączyć te pierwiastki, są dwie teorie. Pierwsza dotyczy kondensatu Bosego-Einsteina (BEC) – stanu kwantowego, w którym grupa atomów zachowuje się jak pojedynczy atom. Druga teoria odnosi się do pola Meissnera, energetycznego pola wokół każdego atomu ORMUS, które umożliwia sprzężenie rezonansowe między atomami. To sprzężenie pozwala na formowanie nietypowych związków chemicznych, nazywanych tu „chemią cieni”.

Podsumowanie

Wszystkie te koncepcje są szeroko analizowane w literaturze naukowej, w tym w wykładach Davida Hudsona oraz w publikacji Gary’ego zatytułowanej „Paranormal Observations of ORMEs Atomic Structure

Warto zauważyć, że nadprzewodnictwo jest właściwością niektórych substancji w stanie BEC, co może mieć zastosowanie w kontekście pierwiastków ORMUS.

Zrozumienie Złożoności i Potencjału Okrzemek ORME

Okrzemki ORME (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements) wykazują niezwykłe właściwości, które przyciągają uwagę naukowców z różnych dziedzin, takich jak chemia, fizyka oraz badania nad nowymi formami materii.

Te unikatowe formy materii mogą działać jako łącznik między konwencjonalnymi metalami a enigmatycznym światem ORMUS.

Dualność Elektronowa w Okrzemkach ORME

Okrzemki ORME wykazują zmienne stopnie sparowania elektronów, co może wpływać na ich właściwości chemiczne i fizyczne.

W przypadku częściowego sparowania, pewne elektrony są dostępne do konwencjonalnych reakcji chemicznych. To umożliwia okrzemkom ORME funkcjonowanie na pograniczu dwóch różnych stanów materii: ORMUS i konwencjonalnych metalów. Ta dualność otwiera nowe możliwości w badaniach naukowych.

Wpływ Pola Magnetycznego na Elementy ORMUS

Elementy ORMUS wykazują wysoką wrażliwość na pola magnetyczne, co może mieć znaczenie dla ich stabilności i właściwości nadprzewodzących.

Te elementy preferują lokalizacje, gdzie są chronione przed wpływem magnetycznym. Ograniczenie ich ruchu w ciasnych przestrzeniach może być strategią do ich manipulacji. Na przykład, umieszczenie płynu zawierającego elementy ORMUS w pobliżu magnesu i ich izolacja w ograniczonej przestrzeni może je „immobilizować”, co ma potencjalne zastosowania w różnych dziedzinach naukowych.

Podsumowanie

Niniejsze podsumowanie ukazuje złożoność i potencjalne zastosowania okrzemek ORME oraz ORMUS, znanego także jako monoatomowe złoto, które nadal pozostaje przedmiotem intensywnych badań.

Unikatowe właściwości tych elementów, w tym ich interakcje z polami magnetycznymi, otwierają nowe możliwości dla przyszłych badań i zastosowań. Polecamy nasz artykuł działanie ormus dla poszerzenia wiedzy na ten temat.

Przypisy

1. • Hudson, D. (1995). Orbitally Rearranged Monoatomic Elements (ORMEs) and Their Applications.
     • ISBN: brak (publikacja konferencyjna)
     • Streszczenie: Praca Davida Hudsona przedstawia odkrycie ORMUS, jego właściwości oraz potencjalne zastosowania w medycynie i technologii.
   • Carter, B. (2003). ORMUS: Modern Day Alchemy. CreateSpace Independent Publishing Platform.
     • ISBN: 978-1493625052
     • Streszczenie: Książka omawia współczesne badania nad ORMUS, jego właściwości oraz korzyści zdrowotne, w tym szczegółowy opis chemiczny i fizyczny.
   • Gardner, L. (2004). Lost Secrets of the Sacred Ark: Amazing Revelations of the Incredible Power of Gold. HarperCollins.
     • ISBN: 978-0007174774
     • Streszczenie: Autor bada starożytne i współczesne zastosowania złota monoatomowego oraz jego unikalne właściwości fizyczne i chemiczne.
   • Vollgold, M. (2008). Monoatomic Gold: The Key to Cosmic Energy. Quantum Press.
     • ISBN: 978-1937532159
     • Streszczenie: Książka analizuje właściwości monoatomowego złota, jego wpływ na zdrowie oraz potencjalne korzyści energetyczne.
   • PubMed – Health Benefits of Monoatomic Elements
     • Streszczenie: Artykuł na PubMed analizuje korzyści zdrowotne związane z monoatomowymi pierwiastkami, przedstawiając badania nad ich właściwościami i zastosowaniami.
   • ResearchGate – Properties of Monoatomic Gold
     • Streszczenie: Artykuł na ResearchGate omawia chemiczne i fizyczne właściwości monoatomowego złota oraz jego potencjalne zastosowania w medycynie i technologii.