Struktura Ormus ORME

Struktura Ormus (ORME)

Ormus, znany również jako ORME (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements), odnosi się do pewnych pierwiastków, które, według niektórych badań, mogą posiadać nadprzewodnikowe stany. Ciekawostką jest to, że wiele z tych pierwiastków nie znajduje się w centralnej części układu okresowego pierwiastków Mendelejewa, gdzie typowo umiejscowione są pierwiastki z częściowo wypełnionymi orbitalami.

Zrozumienie struktury Ormus może być wyzwaniem, ale warto się temu przyjrzeć.

Przypomnijmy, że układ okresowy pierwiastków został stworzony głównie w celu klasyfikacji i zrozumienia właściwości chemicznych pierwiastków. Jego sukces w tej dziedzinie jest niezaprzeczalny, ale ważne jest, aby nie przypisywać mu znaczenia poza tym zakresem. Sugerowanie, że właściwości chemiczne pierwiastka są bezpośrednim odzwierciedleniem jego jednoatomowej struktury, nie znajduje potwierdzenia w obserwacjach naukowych.

Podsumowując, układ okresowy Mendelejewa, chociaż jest niezwykle użyteczny w chemii, nie daje pełnego obrazu potencjalnych stanów jednoatomowych, takich jak Ormus.

Analiza struktury ORMUS

Zjawisko ORMUS nie jest bezpośrednio związane z tradycyjnym pojęciem wypełniania orbitali, jak można by się spodziewać na podstawie standardowego układu okresowego. Jednakże, gdy przyjrzeć się temu zjawisku przez pryzmat praktyk jogi, jego natura staje się bardziej zrozumiała.

Kluczowe przyczyny, dla których pewne pierwiastki prezentują stabilne stany ORMUS, tworzą tzw. pary Coopera i wykazują właściwości nadprzewodnictwa typu 2 (zgodnie z opisem Davida), tkwią w ich unikalnych cechach strukturalnych. Te specyficzne cechy występują wyłącznie w formach jednoatomowych tych pierwiastków.

Co więcej, tylko pewne specyficzne rodzaje struktur jednoatomowych wykazują te cechy. Struktura ORMUS, która odpowiada za wartościowość pierwiastków (czyli ich „orbitale”), takich jak te wymienione w literaturze patentowej stworzonej przez Davida (a także takie jak rtęć), jest rzeczywiście „przeorganizowana” w sposób, który David zasugerował. To właśnie to przegrupowanie odpowiada za ich niezwykłe właściwości.

Warto dodać, że inne pierwiastki, które nie zostały jeszcze zidentyfikowane przez Davida jako ORMUS, prawdopodobnie również wykażą podobne właściwości w odpowiednich warunkach.

Analiza pierwiastków ORME

Pierwiastki zdolne do potencjalnego wykazywania nadprzewodnictwa w temperaturze pokojowej (i wyższej) nie przechodzą automatycznie w nadprzewodnikowy stan ORME po ich izolacji.

Aby osiągnąć ten stan, wymagają one pewnego rodzaju bodźca, który powoduje ich szybką rotację. Wysoka rotacja jest kluczowym etapem w procesie przegrupowania, prowadzącym do osiągnięcia stanu ORME.

Warto zaznaczyć, że szybko obracający się atom wskazuje na jego jednoatomową naturę. Jednak nawet niewielka energia termiczna, wynikająca z sił zderzeniowych, jest wystarczająca, aby wywołać odpowiednio szybki ruch obrotowy.

Zwykłe zderzenia termiczne mogą sprawić, że jednoatomowy atom zaczyna się obracać z odpowiednią prędkością, co jest kluczowym krokiem do osiągnięcia stanu ORME. Dlatego David musiał podgrzewać izolowany materiał jednoatomowy, aby przekształcić go w nadprzewodnikowy stan ORME. Co ciekawe, transfer energii cieplnej poprzez zderzenie powodujące rotację może paradoksalnie obniżać energię termiczną atomu, co jest zauważalne podczas obserwacji.

Ruch obrotowy atomu powoduje odchylenie jego struktur walencyjnych (orbitale, które uczestniczą w wiązaniach chemicznych) od ich typowych pozycji w jednoatomowej formie.

W wyniku tego odchylenia struktury walencyjne przegrupowują się, tworząc konfigurację ORME. Po jej utworzeniu jest ona niezwykle stabilna dla pewnych pierwiastków. Dla innych pierwiastków zdolnych do tworzenia ORME, osiągnięcie tego stanu może wymagać większej energii, a ich stabilność w tym stanie może być niższa.

Analiza procesu przejścia do stanu ORME

Przejście do stanu ORME można opisać z obserwacyjnego punktu widzenia w następujący sposób:

Załóżmy, że atom należący do jednej z odpowiednich kategorii został właśnie wyizolowany (na przykład poprzez proces, który nie dostarcza mu dużej ilości energii kinetycznej) z sieci krystalicznej lub związku chemicznego. W takim stanie atom może swobodnie przyjąć swoją typową jednoatomową formę i pozostaje w stanie nieruchomości bez znaczącego ruchu obrotowego.

W początkowym stanie po izolacji, jego struktury walencyjne (orbitale odpowiedzialne za tworzenie wiązań chemicznych) są ułożone w sposób symetryczny, typowy dla jednoatomowej formy. W tej konfiguracji atom jest stabilny i zachowuje zdolność do tworzenia standardowych wiązań chemicznych, ponieważ jego orbitale walencyjne nie uległy jeszcze zmianie.

Czas oczekiwania atomu na kolizję, która spowoduje jego przekształcenie w stan ORME, zależy od warunków środowiskowych, takich jak temperatura i gęstość otaczających go atomów. W niektórych przypadkach ten proces może zachodzić szybko, zwłaszcza w umiarkowanych temperaturach.

Chociaż w chłodniejszym środowisku kolizje energetyczne są mniej prawdopodobne, wciąż mogą wystąpić. W pewnym momencie atom doświadcza kolizji, która powoduje jego obrót wokół własnej osi.

Nadprzewodnictwo w strukturze Ormus

W kontekście nadprzewodnictwa Ormus, istnieje pewne prawdopodobieństwo, że podczas zderzenia atomu z inną cząstką, atom ten zacznie obracać się w jednej z określonych płaszczyzn spinowych. Taki obrót może prowadzić do deformacji jego orbitale walencyjne (orbitale odpowiedzialne za tworzenie wiązań chemicznych) w jedną z charakterystycznych konfiguracji ORME.

Podczas tego procesu, orbitale walencyjne atomu są odpychane odśrodkowo z ich standardowych pozycji. Ten ruch odśrodkowy zachodzi w taki sposób, aby maksymalizować moment bezwładności atomu w najbardziej odpowiedniej dla niego płaszczyźnie spinu ORME.

Przykładowo, dla atomów o kształcie przypominającym hantlę, główna oś atomu zaczyna obracać się wokół linii przechodzącej przez jego środek masy. W tym samym czasie, orbitale walencyjne na obu końcach „hantli” odchylają się na zewnątrz, dążąc do równoległości z główną osią obrotu.

Takie odkształcenie atomu zachodzi, gdy siły odśrodkowe, wynikające z obrotu, stają się silniejsze niż siły utrzymujące orbitale walencyjne w ich standardowych pozycjach. W efekcie, atom przyjmuje nową, charakterystyczną dla stanu ORME, konfigurację.

Struktury walencyjne w Ormus ORME

Siły kulombowskie (siły elektrostatyczne między ładunkami o przeciwnych znakach) dążące do utrzymania oddzielonych struktur walencyjnych oraz siły odśrodkowe, które te struktury doświadczają w stanie wysokiego spinu, okazują się być zbliżone pod względem wielkości.

Atomy, wraz z ich podstrukturami, charakteryzują się dużą elastycznością. Są one zasadniczo skupiskami sił i mas. Gdy dochodzi do przegrupowania struktur walencyjnych, ma to na celu zmniejszenie spinu atomu, podobnie jak łyżwiarz figurowy zwalniający obrót poprzez rozłożenie ramion.

W sytuacji, gdy atom osiąga odpowiednią prędkość kątową, jego struktury walencyjne (inaczej nazywane „orbitale”) przegrupowują się w dwie grupy, przypominając dwa bukiety kwiatów. Jedna grupa wychyla się odśrodkowo na jednym końcu atomu, podczas gdy druga na przeciwnym końcu.

W tym mocno zdeformowanym stanie, końce tych struktur, odpowiedzialne za tworzenie wiązań chemicznych, zbliżają się do siebie. Gdy te końce zbliżą się wystarczająco blisko, mogą się ze sobą połączyć w specyficzny sposób.

Innymi słowy, w tym zdeformowanym stanie atom może tworzyć wiązania z samym sobą, podobnie jak mógłby to robić z innym atomem, ale z większą siłą. W rezultacie atom „obejmuje się” swoimi wieloma „ramionami” walencyjnymi, które łączą się w pary

Pary Coopera i ich znaczenie

Pary Coopera można porównać do sytuacji, w której w chłodny dzień wkładamy ręce do przeciwnych rękawów płaszcza. W kontekście jogicznej wizji, jest to fizyczne i strukturalne odzwierciedlenie tego, co w nowoczesnej nauce nazywane jest tworzeniem par Coopera.

Tworzenie tych par można opisać jako formowanie mikrokosmicznej orbity na niewyobrażalnie małej skali atomowej. W pewnym sensie, ORME (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements – Orbitalnie Przegrupowane Monoatomowe Elementy) mogą być postrzegane jako metafizyczne, nawet z punktu widzenia struktury. Można by je porównać do atomowego odpowiednika starożytnego powiedzenia: „Zwróć się do wewnątrz i poznaj siebie”.

Gdy wartościowości (zdolności atomu do tworzenia wiązań chemicznych) są sparowane, atom przyjmuje odmienną formę. Jego właściwości chemiczne oraz wygląd z analitycznego punktu widzenia ulegają zmianie.

Pole Meissnera i jego tajemnice

Pole Meissnera to zjawisko, które sprawia, że atom nie posiada wolnych wiązań do tworzenia związków chemicznych. Z zewnątrz atom ten prezentuje się jako obojętny, zamknięty w sobie, nie wykazujący wartościowości (zdolności do tworzenia wiązań chemicznych). W rezultacie jego emisje widmowe różnią się od typowych atomów.

David, znany badacz w tej dziedzinie, zauważa, że taka „zamknięta” struktura atomu przypomina pancerz, co sprawia, że jest on odporny na działanie nawet najsilniejszych kwasów. Dodatkowo, atom ten jest zdolny wytrzymać ekstremalnie wysokie temperatury.

Kluczem do zrozumienia pól Meissnera jest wewnętrzny przepływ cyrkulacyjny, który zachodzi poprzez samopołączone wartościowości atomu.

Warto również podkreślić, że istnieją tzw. „częściowe” ORME. Są to atomy, w których nie wszystkie wartościowości są „zamknięte”. Część z nich może tworzyć normalne wiązania chemiczne, podczas gdy inne są sparowane w pary Coopera (pojęcie odnoszące się do specyficznych par elektronów w nadprzewodnikach).

Przyczyną powstania „częściowych” ORME może być niepełna kolizja, która prowadzi do niekompletnej formacji ORME, lub inny rodzaj zdarzenia, które zakłóca struktury walencyjne. Te „częściowe” ORME są mniej stabilne i mogą ulegać zmianom pod wpływem oddziaływań z innymi atomami.

Podsumowując, struktura ormus (ORME) jest przedmiotem intensywnych badań wielu naukowców na całym świecie. Choć wiele kwestii pozostaje niewyjaśnionych, jedno jest pewne: ormus to wyjątkowy i fascynujący preparat.