Czym jest ORMUS monoatomowe złoto – opis chemiczny i fizyczny ORME

Monoatomowe czy Diatomowe: Analiza Złota ORMUS

Nie ma jednoznacznych dowodów potwierdzających, że pierwiastki ORMUS (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements) są zawsze w formie jednoatomowej. Głównym argumentem na rzecz tej tezy jest stwierdzenie, że gdyby te pierwiastki miały więcej niż jeden atom, można by je zidentyfikować za pomocą spektroskopii dyfrakcji promieniowania rentgenowskiego. W teorii, długość fali promieniowania rentgenowskiego dla próbek o większych wymiarach wynosiłaby 15 angstromów.

Alternatywne Możliwości

Jest jednak alternatywna teoria, która sugeruje, że okrzemek z połączonym jądrem i sparowanymi elektronami miedziowymi mógłby być mniejszy niż konwencjonalne, monoatomowe złoto.

Brak Jednoznacznych Dowodów

Nie zaobserwowano dowodów jednoznacznie potwierdzających, że materiały ORMUS są jednoatomowe. Ze względu na ich unikatowe właściwości i brak identyfikacji w konwencjonalnych testach spektroskopii elektronowej, można przypuszczać, że znajdują się one w nieznanych wcześniej stanach.

Kwestia Elektronów

Z uwagi na brak możliwości ilościowego określenia liczby elektronów w ORMUS za pomocą standardowych metod spektroskopii, można stwierdzić, że te elementy nie mają niesparowanych elektronów, które mogłyby być zidentyfikowane w testach.

Znaczenie dla Bozonów

Aby materiały ORMUS wykazywały właściwości związane z bozonami (cząstkami elementarnymi, które mogą istnieć w tym samym stanie i na tym samym poziomie energetycznym), muszą spełniać kryteria dla bozonów. Bozony mają parzystą liczbę podcząstek, w przeciwieństwie do fermionów, które mają nieparzystą liczbę podcząstek. Najmniejszą jednostką atomów złota, która mogłaby być bozonem, jest okrzemka.

W świetle powyższych informacji, zarówno teoria jednoatomowa, jak i alternatywne możliwości pozostają otwarte na dalsze badania i analizy.

Nadciekłość i Nadprzewodnictwo Monoatomowego Złota

Nadciekłość, nadprzewodnictwo i tunelowanie Josephsona są właściwościami charakterystycznymi dla bozonów (cząstek z całkowitym spinem), a nie dla fermionów (cząstek z półintegralnym spinem). To rozróżnienie jest powszechnie akceptowane w fizyce. Jeżeli tylko bozony mogą wykazywać te właściwości, logiczne jest założenie, że tzw. „magiczny biały proszek złota”, opisany przez Davida Hudsona jako jednoelementowy nadprzewodnik, musi być bozonem. To oznacza, że musi posiadać parzystą liczbę protonów, neutronów i elektronów.

Złoto, które ma nieparzystą liczbę protonów, nie może być jednoatomowym bozonem. Zmiana liczby protonów w złocie zmieniłaby je w inny element, tak jak rtęć lub platyna.

Co to Jest Monoatomowe Złoto ORMUS?

Monoatomowe złoto ORMUS, według tej logiki, mogą być tylko te pierwiastki, które mają parzystą liczbę protonów, takie jak nikiel, ruten, pallad, osm, platyna i rtęć. Inne pierwiastki, takie jak kobalt, miedź, rod, srebro, iryd i złoto, nie mogą istnieć w jednoatomowej formie jako bozony.

Hudson i inni naukowcy twierdzą, że formy ORMUS tych elementów naturalnie występują w przyrodzie i mogą „podszywać się” pod inne elementy. Na przykład, złoto w formie ORMUS może wyglądać jak żelazo, krzemionka lub aluminium w różnych etapach produkcji. Ponieważ te pierwiastki unikają wykrycia przez nowoczesne metody spektroskopii, można założyć, że mają właściwości fizyczne zbliżone do tych elementów, za które się podszywają.

Jednakże, warto zauważyć, że utrata masy, opisana przez Hudsona w jego patencie, występuje po pierwszym cyklu ogrzewania i chłodzenia. Nie jest jasne, czy ten proces przekształca jednoatomowe złoto w jednoatomową rtęć z dodatkiem atomu wodoru, czy też może łączy dwa lub więcej jąder złota, tworząc inną konfigurację bozonową.

W kontekście nadprzewodnictwa, jeżeli te elementy są jednoelementowymi nadprzewodnikami, muszą być bozonami. Nadciecz to specjalny stan cieczy, w którym atomy lub cząsteczki są schłodzone do punktu, w którym wszystkie zajmują ten sam stan kwantowy, co eliminuje lepkość i tarcie wewnętrzne.

Charakterystyka Monoatomowego Złota ORMUS

Monoatomowe złoto ORMUS może być zrozumiane przez pryzmat liczby protonów w jądrze atomowym. Pierwiastki takie jak nikiel, ruten, pallad, osm, platyna i rtęć, które mają parzystą liczbę protonów, mogą teoretycznie istnieć w jednoatomowej formie jako bozony (cząstki z całkowitym spinem). Z kolei pierwiastki z nieparzystą liczbą protonów, takie jak kobalt, miedź, rod, srebro, iryd i złoto, nie mogą istnieć w jednoatomowej formie jako bozony.

Według Davida Hudsona i innych badaczy, formy ORMUS tych pierwiastków naturalnie występują w środowisku. Hudson zauważa, że te pierwiastki mogą „podszywać się” pod inne elementy. Na przykład, złoto w formie ORMUS może na różnych etapach produkcji wyglądać jak żelazo, krzemionka czy aluminium. Ponieważ te formy ORMUS unikają wykrycia przez standardowe metody spektroskopii (badanie interakcji materii z falami elektromagnetycznymi), można przypuszczać, że mają właściwości fizyczne zbliżone do tych elementów, za które się podszywają.

Warto również zwrócić uwagę na obserwację Hudsona dotyczącą utraty masy pierwiastków ORMUS. Ta utrata następuje po pierwszym cyklu ogrzewania i chłodzenia materiału, co rodzi pytania o naturę tego zjawiska. Czy proces ten przekształca jednoatomowe złoto w jednoatomową rtęć z dodatkiem atomu wodoru? A może łączy dwa lub więcej jąder złota, tworząc nową konfigurację bozonową?

Jeżeli te pierwiastki są jednoelementowymi nadprzewodnikami (materiałami, które przewodzą prąd elektryczny bez oporu), muszą być bozonami. Właściwości bozonowe, jak opisuje Amerykański Instytut Fizyki, obejmują nadciekłość, czyli stan cieczy, w którym nie występuje lepkość ani tarcie wewnętrzne. Aby osiągnąć ten stan, atomy lub cząsteczki w cieczy muszą być schłodzone do punktu, w którym wszystkie zajmują ten sam stan kwantowy (poziom energetyczny, na którym cząstka może istnieć).

Charakterystyka Atomów ORMUS i Złota Monoatomowego

W kontekście fizyki cząstek, fermiony to cząstki z nieparzystą liczbą cząstek w jądrze, takie jak hel-3. Zgodnie z zasadami mechaniki kwantowej, fermiony nie mogą zajmować tego samego stanu kwantowego (poziomu energetycznego). W niskich temperaturach atomy helu-3 mogą się sparować, co prowadzi do stworzenia bozonów (cząstek z parzystą liczbą cząstek w jądrze). Bozony mogą osiągnąć stan nadciekłości, w którym wszystkie cząstki zajmują ten sam stan kwantowy.

Hel-4, będący naturalnym bozonem, osiąga stan nadciekły w temperaturze około 2 stopni powyżej zera absolutnego bez potrzeby parowania. Nadciekłość jest zjawiskiem analogicznym do nadprzewodnictwa, w którym elektrony (fermiony) w metalach tworzą „pary Coopera” i stają się bozonami, umożliwiając przewodzenie prądu bez oporu.

W kontekście złota ORMUS, obserwuje się zarówno nadprzewodnictwo, jak i nadciekłość. Jest to zaskakujące, ponieważ metaliczne złoto, z nieparzystą liczbą protonów i elektronów, jest fermionem. Jednakże, złoto ORMUS musi być bozonem, aby wykazywać te właściwości.

Jak jest to możliwe? Istnieje kilka teoretycznych wyjaśnień. Jednym z nich jest proces, w którym dwa jądra złota łączą się, tworząc okrzemkę (kompleks dwóch lub więcej atomów) ze skondensowanymi jądrami. W takim przypadku, okrzemka złota miałaby parzystą liczbę protonów (158) i neutronów (236), co uczyniłoby ją bozonem. Taki stan umożliwiałby występowanie bozonowych kondensatów Bosego-Einsteina, nadprzewodników i nadcieczy.

W skrócie, monoatomowe złoto ORMUS może być bozonem, co umożliwia mu wykazywanie unikalnych właściwości fizycznych, takich jak nadprzewodnictwo i nadciekłość.

Potencjalne Mechanizmy Jądrowe w Złocie Monoatomowym ORMUS

Jedną z teorii dotyczących natury monoatomowego złota ORMUS jest możliwość, że jądro złotego monatomu może być połączone z atomem wodoru. W rezultacie powstaje skondensowane jądro z 80 protonami i 118 neutronami. Technicznie rzecz biorąc, nie byłoby to już złoto, ale jednoatomowa rtęć 198. Ta forma rtęci byłaby bozonem, ponieważ ma parzystą liczbę podcząstek (protonów i neutronów).

W jednym ze swoich wykładów, Hudson opisuje proces, w którym rtęć może być przekształcona w metaliczne złoto przez podgrzewanie. Można by zatem zastanawiać się, czy proces ten jest odwracalny i czy tzw. jednoatomowe złoto to w rzeczywistości jednoatomowa rtęć. Jest to jedna z możliwości, jak fermion (cząstka z nieparzystą liczbą podcząstek) mógłby stać się bozonem.

W kontekście teorii transmutacji jądrowej, która zakłada, że zmiany w jądrze atomowym mogą zachodzić w niskotemperaturowych procesach chemicznych, nie jest wykluczone, że dwa atomy złota mogą ulec fuzji jądrowej, tworząc jednoatomową formę pierwiastka o liczbie atomowej 158. Chociaż obecna tabela okresowa nie zawiera pierwiastków o liczbie atomowej przekraczającej 110, istnieją spekulacje naukowe o istnieniu kolejnych stabilnych pierwiastków w przyszłości.

W klasycznym nadprzewodnictwie typu I i II, elektrony łączą się w pary i stają się bozonami w stałej matrycy (strukturze krystalicznej). W przypadku nadprzewodnictwa jednoatomowego, stała matryca nie jest konieczna, co otwiera możliwość istnienia nadprzewodników w stanie ciekłym lub gazowym.

W publikacji zatytułowanej „Paranormal Observations”, autor sugeruje, że elementy ORMUS mogą być tzw. nadprzewodnikami typu III. Te elementy wykazują efekt Meissnera (odpychanie pola magnetycznego) bez potrzeby stałej matrycy. Autor zauważa również, że ograniczenia termiczne, które zwykle hamują nadprzewodnictwo w wysokich temperaturach, mogą być eliminowane przez schłodzenie do temperatur kriogenicznych. W takim jednoatomowym nadprzewodniku, fluktuacje termiczne nie stanowiłyby problemu.

Magnetyczne Właściwości Elementów ORMUS

Lewitacyjne pułapki ORMUS działają na zasadzie nadprzewodzącego efektu Meissnera, który wpływa na zachowanie elementów ORMUS w środowisku wodnym. Woda jest substancją diamagnetyczną (odpycha pole magnetyczne), co umożliwia jej lewitację w silnych polach magnetycznych. W tym kontekście, diamagnetyzm i efekt Meissnera są zjawiskami ściśle ze sobą powiązanymi.

Zauważono, że ORMUS wyprodukowany z metali przy użyciu ozonu i zmian pH jest szczególnie wrażliwy na pola magnetyczne. Obserwacje wskazują na antymagnetyczne właściwości tych substancji po ekspozycji na dynamiczne pola magnetyczne. Niektóre z bardziej energetycznych form ORMUS mogą nawet indukować doświadczenia poza ciałem po stymulacji ruchomym magnesem. Istnieją również wyzwania związane z przechowywaniem tych energetycznych materiałów ORMUS, co może być problematyczne w zamkniętych pojemnikach.

W praktyce, eksperymenty z ORMUS często dotyczą substancji wytworzonych z metali, które wykazują unikatowe właściwości po interakcji z dynamicznymi polami magnetycznymi.

Podsumowując, obserwowane zachowania sugerują istnienie jednoelementowych nadprzewodników w strukturze ORMUS. Teoretycznie, takie nadprzewodniki musiałyby być bozonami, co oznacza, że musiałyby mieć parzystą liczbę protonów, neutronów i elektronów. Skondensowana materia, na przykład w formie złotych okrzemek, mogłaby zapewnić mechanizm, który wyjaśniałby wiele niezwykłych właściwości obserwowanych w materiałach ORMUS. Właściwości takie jak nadprzewodnictwo, nadciekłość (brak lepkości), tunelowanie kwantowe, biologiczna spójność kwantowa, diamagnetyzm i niewidoczność w badaniach fluorescencyjnych rentgenowskich mogą być wyjaśnione przez tę teorię. W związku z tym, hipoteza sugeruje, że elementy ORMUS są bozonami.

Zmiany Masy w Elementach ORMUS

Na jednej z konferencji Nexus, Hudson zauważył, że pierwiastki zmieniają swoją masę podczas przejścia ze stanu metalicznego do tzw. stanu „m”. Podobne obserwacje zostały również dokonane przez innych badaczy.

W 1996 roku, Matti Pitkanen odwołał się do artykułu w Scientific American, który może rzucić światło na to zjawisko. W artykule opisano eksperyment, w którym ciężkie jądra atomowe były bombardowane protonami. Wynikiem było powstanie nowych, cięższych jąder, które jednak nie wykazywały zmian w momentach bezwładności (właściwości związanej z masą i rotacją). Wydawało się, jakby dodane protony „znikały” w innej warstwie czasoprzestrzeni, nie wpływając na masę ani rotację jądra.

Można wysunąć hipotezę, że obserwowana utrata masy w elementach przechodzących do stanu „m” jest związana z mechanizmem podobnym do parowania elektronów Coopera. W przypadku parowania elektronów Coopera, dwa elektrony łączą się w sposób, który pozwala im zachowywać się jak pojedynczy bozon (rodzaj cząstki). Jednak większość masy atomu jest skoncentrowana w nukleonach (protony i neutrony w jądrze), co sprawia, że mało prawdopodobne jest, aby parowanie elektronów Coopera miało wpływ na masę atomu.

Alternatywnie, jeśli nukleony (protony i neutrony) w jądrach dwóch identycznych atomów byłyby sparowane w sposób analogiczny do elektronów Coopera, mogłyby one tworzyć kondensat Bosego-Einsteina. W takim przypadku, te sparowane jądra zachowywałyby się jak pojedynczy atom i mogłyby mieć masę odpowiadającą pojedynczemu atomowi.

Gareg na temat elektronów Coppera

Gary zasugerował, że artykuł w Scientific American, do którego odwołuje się Matti, potwierdza jego teorię dotyczącą specyficznych mechanizmów emisji energetycznych w atomach.

W DH w Scientific American [październik 1991], Gary napisał:

„Jądra w wysoko energetycznym stanie mogą emitować promienie gamma w procesie relaksacji do stanu o niższej energii. Te emisje tworzą charakterystyczne linie spektralne, które są równomiernie rozmieszczone. Co ciekawe, widma różnych jąder były niemal identyczne.”

Gary uważa, że te dyskretne emisje są wynikiem zmian w stanie elektronów walencyjnych, które uwalniają energię w formie promieniowania. Ponieważ energia emisji jest związana z energią zmagazynowaną w stanie walencyjnym (i więc nie jest stała), obserwowane podobieństwa w widmach różnych pierwiastków mogą wynikać z podobnych warunków eksperymentalnych.

Podejrzewam, że mechanizmy emisji energetycznych w atomach i jądrach są kluczowe dla zrozumienia natury pierwiastków ORMUS. Chociaż wiadomo, że te pierwiastki mogą formować wiązania chemiczne w stanie metalicznym i zbliżonym do metalicznego, nie jest jeszcze jasne, czy mogą one formować wiązania w stanie, w którym naturalnie występują. Musimy zaprojektować eksperymentalną metodę, aby to wyjaśnić, ponieważ jest to kluczowe dla naszego zrozumienia tych materiałów.

Czy ormus jest monoatomowy?

Jednym z wyzwań jest określenie, czy elementy ORMUS takie jak monoatomowe złoto są faktycznie monoatomami, okrzemkami, czy też inną formą materii, przy użyciu konwencjonalnych metod naukowych. Chociaż preferowane byłoby wykorzystanie podstawowej chemii do tego celu, staje się coraz bardziej oczywiste, że mechanizmy chemiczne procesu Hudsona są niezrozumiałe na kilku fundamentalnych poziomach. Istnieje pewna kwestia, której, zdaniem dostępnych informacji, nie zbadał ani Hudson, ani żaden inny badacz.

Monatomy czy okrzemki są zbyt małe, by być widocznymi, jednak proszek o barwie białej, szarej lub czerwono-brązowej jest wyraźnie zauważalny. Cząsteczki tego proszku są widoczne, ale w przypadku proszków złota i irydu nie rozpuszczają się łatwo w mocnych kwasach. Wskazuje to na obecność silnych wiązań chemicznych w tych widocznych cząsteczkach.

Jeżeli silne wiązania chemiczne utrzymują razem te cząsteczki, nie mogą one być formą jednoatomowego ani dwuatomowego złota. Pozostaje pytanie: ile atomów złota musi być połączonych, aby utworzyć widoczną cząstkę?

Cząsteczki złota ORMUS

Obserwacja małych białych cząsteczek złota ORMUS rodzi pytanie o naturę wiązań łączących te cząsteczki. Czy są to wiązania chemiczne, jądrowe, czy może inne, dotąd nieznane formy wiązań? Istnieje potrzeba teorii, która wyjaśni, jak te pozornie sprzeczne obserwacje mogą być zgodne z rzeczywistością. Jedna z hipotez sugeruje, że obserwowana jednostka, nazywana tu jednostką bozonową (czyli potencjalnie monatomem lub okrzemką), nie jest faktycznie tym, co jest widoczne. Zamiast tego, to, co jest obserwowane, to struktura, która może służyć jako „klatka” lub „pudło” dla tej jednostki bozonowej.

W tym kontekście można przypuszczać, że wszelkie chemiczne manipulacje elementami ORMUS dotyczą w rzeczywistości tej konkretnej „klatki molekularnej”, w której zawarta jest jednostka bozonowa.

Nadprzewodnictwo ORME

Jeżeli badane pierwiastki wykazują właściwości nadprzewodników i są diamagnetyczne w obecności wody, to muszą być to tzw. „pojedyncze” nadprzewodniki, w odróżnieniu od znanych „nadprzewodników matrycowych”. W tym kontekście, „pojedynczy” nadprzewodnik oznaczałby strukturę, w której zarówno elektrony, jak i nukleony są w pełni sparowane, tworząc bozon.

Zjawisko, w którym te elementy wydają się preferować przebywanie w strukturach molekularnych, znanych jako „klatki”, może wynikać z ich potrzeby ochrony przed siłami magnetycznymi i innymi oddziaływaniami. Jako pojedyncze nadprzewodniki, te elementy wykazywałyby tendencję do unikania pól magnetycznych, schodząc do struktur, które oferują pewną formę osłony.

W jednym z eksperymentów zauważono, że stos szkiełek mikroskopowych związany gumką recepturką ma tendencję do gromadzenia elementów ORMUS w przestrzeni między szkiełkami. Wykorzystując ten efekt, przeprowadzono test z zapieczętowaną butelką zawierającą perełki osuszające z tlenku glinu, umieszczoną w osłoniętym pojemniku z produktami ORMUS. Obserwacje sugerują, że te perełki stanowią dla elementów ORMUS „klatkę”, w której mogą one przebywać. Co więcej, zauważono, że kolor perełek wskaźnikowych ulega zmianie, mimo że fabryczna plomba na butelce pozostaje nienaruszona. Waga zapieczętowanej butelki również zwiększa się, co sugeruje nasyconą obecność elementów ORMUS.

Molekuły ORMUS i Ich Interakcje z Molekułami Wodnymi

Zjawisko powinowactwa elementów ORMUS do ciasnych przestrzeni może być rozszerzone na ich interakcje z molekułami na poziomie mikroskalowym. W takich ciasnych przestrzeniach molekularnych, pole Meissnera, charakterystyczne dla nadprzewodników, mógłby wpływać na zachowanie i konfigurację molekuły, z którą element ORMUS jest związany.

Dr Martin Chaplin, ekspert w dziedzinie nauk stosowanych na South Bank University w Londynie, przedstawił teorię, według której woda składa się z klastrów wodnych o strukturze dwudziestościennej. Te klastry wodne mogą być postrzegane jako molekularne kopuły geodezyjne, oferujące optymalne warunki dla elementów ORMUS.

Takie molekuły wody z „zamieszkującymi” je elementami ORMUS mogą również uczestniczyć w innych reakcjach chemicznych. Na przykład, po związaniu z rodnikami wodorotlenkowymi, te złożone molekuły mogą stać się widoczne jako osad. W ten sposób, elementy ORMUS mogą wpływać na chemiczną stabilność i właściwości molekuł, z którymi wchodzą w interakcje.

Kontrola Struktury Molekularnej przez Elementy ORMUS

Elementy ORMUS, zlokalizowane w geodezyjnych strukturach molekularnych wody, mogą wpływać na strukturę i zachowanie całej molekuły wody. Mechanizm ten może być związany z subtelna siłą energetyczną, znana jako efekt Meissnera, charakterystyczny dla nadprzewodników.

Czy są dowody na to, że takie zmiany w strukturze i zachowaniu wody występują w przyrodzie? Odpowiedź brzmi: tak. Przykłady obejmują badania Dr. Masaru Emoto, który pokazał, że struktura kryształów wody może być modyfikowana przez różne czynniki, takie jak muzyka, modlitwa czy intencje. Termin „woda strukturalna” stał się popularny w kontekście nowoczesnych badań nad wodą.

Dr Mae-Wan Ho, badaczka w dziedzinie biofizyki, sugeruje, że struktura wody może być kluczowa dla zrozumienia mechanizmów homeopatii. W jednym z jej artykułów odnosi się do badań przeprowadzonych przez fizyków kwantowych Del Giudice i Preparata oraz ich kolegów z Uniwersytetu w Mediolanie. Twierdzą oni, że w wodzie mogą powstawać spójne kwantowe domeny o średnicy około 100 nm. W tych domenach kolektywne wibracje cząsteczek wody są fazowo zsynchronizowane z globalnym polem elektromagnetycznym, co prowadzi do długotrwałych, stabilnych drgań w strukturze wody.

Mechanizm Przechowywania Długotrwałej „Pamięci” w Wodzie

Woda ma zdolność do przechowywania „pamięci” poprzez utrzymywanie długotrwałych, spójnych oscylacji. Te oscylacje są charakterystyczne dla substancji, które były wcześniej rozpuszczone w wodzie. W tym kontekście, interakcje między cząsteczkami wody i rozpuszczonymi substancjami prowadzą do zmian w kolektywnej strukturze wody. Ta zmieniona struktura z kolei indukuje specyficzne, spójne oscylacje.

Jeżeli te oscylacje zostaną ustabilizowane przez synchronizację fazową z globalnym polem elektromagnetycznym, woda może kontynuować przenoszenie tych spójnych drgań, nawet po usunięciu rozpuszczonych substancji. W efekcie, te drgania mogą być „zaszczepione” w inne objętości wody po rozcieńczeniu.

Dodatkowo, obserwacje sugerują, że rozpuszczone substancje formują coraz większe skupiska w wodzie. Jest to zgodne z teorią o istnieniu spójnego pola w wodzie, które może przenosić rezonans między cząsteczkami. Gdy te cząsteczki są zsynchronizowane fazowo, mogą się zlepiać, zwłaszcza w rozcieńczonych roztworach. W miarę jak klaster cząsteczek rośnie, jego sygnatura elektromagnetyczna jest proporcjonalnie wzmacniana, co z kolei wzmacnia spójne oscylacje przenoszone przez wodę.

Rola Spójności Kwantowej i ORMUS w Biologicznych Systemach

W publikacji „Cytoplasmic Gel States and Ordered Water: Possible Roles in Biological Quantum Coherence”, Stuart Hameroff zwraca uwagę na potencjalną rolę uporządkowanej wody w biologicznej spójności kwantowej. Spójność kwantowa (zjawisko, w którym cząstki zachowują koherentne relacje fazowe) w mikrotubulach (komponenty komórkowe odpowiedzialne za strukturę i transport) może być związana z trzema głównymi mechanizmami:

1. Kwantowa spójność optyczna w mikrotubulach (tzw. „super-promieniowanie” i „przezroczystość samoindukowana”).
2. „Widzenie” komórkowe.
3. Izolacja mikrotubul od dekoherencji środowiskowej (proces, który zaburza spójność kwantową).

Czy ORMUS Steruje Spójnymi Zmianami?

Spójne zmiany, o których wspominają Hameroff i Ho, wymagają jakiegoś mechanizmu kontroli. Można postulować, że jednostki ORMUS w niektórych cząsteczkach wody mogą pełnić rolę „dyrektorów” tych spójnych zmian. W tym kontekście, monoatomowe złoto ORMUS mógłby być porównane do kierowcy taksówki, który otrzymuje instrukcje przez radio. Analogicznie, spójna komunikacja między jednostkami ORMUS mogłaby zorganizować koordynowane działania na poziomie molekularnym.

Mechanizmy Energetyczne i Strukturalne

Kiedy struktura wody ulega zmianie, wymaga to wykonania pewnej ilości pracy. W tym kontekście, pojawia się pytanie: skąd pochodzi energia potrzebna do tej pracy? Jak intencje czy modlitwy wpływają na strukturę wody? W jaki sposób myśl może indukować spójne zmiany w całej wodzie w organizmie? Te pytania są kluczowe dla zrozumienia mechanizmów, które teoria ORMUS może potencjalnie wyjaśnić w przyszłości.

Właściwości i Oddziaływania Form ORMUS

Badania nad chemią monoatomowego złota ORMUS wykazują pewne podobieństwa i różnice w oddziaływaniach chemicznych z formami metalicznymi tych pierwiastków. W przypadku form ORMUS, reakcje chemiczne mogą być czasami wolniejsze lub mniej intensywne niż w przypadku ich metalicznych odpowiedników. Te obserwacje są zgodne z patentem Davida Hudsona.

W teorii, różnice te mogą wynikać z faktu, że w formie ORMUS, klatka molekularna (struktura złożona z molekuł, która „zawiera” jednostkę ORMUS) pośredniczy w reakcjach chemicznych. Te procesy zachodzą zwykle w roztworach wodnych. Woda sama w sobie jest już mediatorem w procesach chemicznych, co sugeruje, że różnice w reakcjach mogą wynikać z obecności klatki wodnej w formie ORMUS.

Woda jako Nośnik Informacji i Właściwości ORMUS

Model ten może również pomóc w zrozumieniu innych właściwości wody, takich jak jej diamagnetyzm (lekka odporność na pola magnetyczne). To prowadzi do kilku pytań badawczych:

• Czy diamagnetyzm wody jest formą nadprzewodzącej lewitacji magnetycznej cząsteczki ORMUS w klatce wodnej?
• Czy zmiany w „polu” Meissnera (pole magnetyczne wokół nadprzewodnika) mogą wpływać na strukturę wody?
• Czy spójność kwantowa (koherentne relacje fazowe między cząstkami) między jednostkami ORMUS wpływa na efekt Meissnera?

Perspektywy Interdyscyplinarne

W badaniach nad pierwiastkami ORMUS i ich właściwościami ważne jest podejście interdyscyplinarne, łączące chemię, fizykę i nawet mistykę. Możliwe, że materia, którą obserwujemy, jest jedynie wzorcem interferencji fal w „morzu energii”, a energia ta może być metaforycznie określana jako „oddech Boga”.

Termin „ORMUS” nie ma wcześniejszego znaczenia naukowego, co daje możliwość jego zastosowania do szerokiej klasy niezdefiniowanych materiałów bez narzucania ograniczeń myślowych. Należy teraz skupić się na opisaniu i nazwaniu subtelnych różnic między tymi substancjami.

Bozony i Nadciekłość

Według informacji z Amerykańskiego Instytutu Fizyki, nadciekłość (stan cieczy, w którym nie występuje lepkość ani tarcie wewnętrzne) jest zjawiskiem, które można obserwować w przypadku bozonów, ale nie fermionów. W skrócie, aby ciecz stała się nadciekłą, jej atomy lub cząsteczki muszą być schłodzone do punktu, w którym wszystkie osiągną ten sam stan kwantowy (poziom energetyczny, który cząstka może zająć w układzie kwantowym).

Hel-3, który jest fermionem (rodzaj cząstki z nieparzystą liczbą składników w jądrze), nie może osiągnąć nadciekłości w naturalnym stanie. Jednakże, gdy atomy helu-3 są sparowane, stają się bozonami (cząstkami z parzystą liczbą składników w jądrze) i mogą osiągnąć nadciekłość. Z kolei hel-4, który jest naturalnym bozonem, osiąga stan nadciekły w temperaturze około 2 stopni powyżej zera absolutnego.

Nadciekłość jest zjawiskiem analogicznym do niskotemperaturowego nadprzewodnictwa (stan, w którym prąd elektryczny przepływa przez materiał bez oporu). W nadprzewodnikach, elektrony, będące fermionami, łączą się w „pary Coopera”, tworząc bozony, które mogą osiągnąć stan nadprzewodzący.

Obserwacje w Badaniach ORMUS

W kontekście badań nad ORMUS, zauważono zjawiska sugerujące, że ORMUS może wykazywać właściwości podobne do nadciekłości. W jednym z eksperymentów związanych z oczyszczaniem kopalnianych ścieków, zauważono, że substancja przemieszczała się w kierunku najbliższej osoby.

W tym eksperymencie, materiał był przetwarzany w specjalnej kolumnie z węglem drzewnym i poddawany różnym procesom, takim jak recyrkulacja i filtracja. Celem było usunięcie osadów i zanieczyszczeń. Proces ten odbywał się w dużym zbiorniku, który początkowo był przeznaczony jako poidełko dla koni.

W tym kontekście, zjawisko przemieszczania się substancji mogło być wynikiem specyficznych właściwości ORMUS, choć wymaga to dalszych badań naukowych.

Zachowanie Nadciekłe w Badaniach ORMUS

W badaniach nad ORMUS zaobserwowano zjawiska, które sugerują nadciekłe właściwości materiału. Na przykład, stwierdzono, że wysokie temperatury używane w procesie wyżarzania (proces termiczny stosowany w metalurgii i ceramice) niszczą aktywne formy ORMUS. W przeciwnym razie, te aktywne formy wykazują struktury fraktalne (samopodobne struktury, które można obserwować na różnych poziomach powiększenia), podczas gdy materiały poddane wysokim temperaturom stają się amorficzne (bez określonej struktury).

Zauważono również, że aktywne formy ORMUS mogą „rosnąć” na ściankach naczynia, co jest zgodne z obserwacjami nadciekłości. W jednym z przypadków, substancja ORMUS przemieszczała się po ściankach słoika, nawet pod ciasno zamocowaną nakrętką, co sugeruje, że może ona wykazywać właściwości nadciekłe w temperaturze pokojowej.

Różnice między Elementami ORMUS a Ich Metalicznymi Odpowiednikami

Elementy ORMUS różnią się od ich metalicznych odpowiedników w kilku kluczowych aspektach. Najważniejszą różnicą jest to, że są one w stanie wysokiego spinu (szybsze wirowanie atomów). W tym stanie, chmura elektronów zbliża się do jądra atomowego, podobnie jak łyżwiarka figurowa, która wciąga ramiona, aby zwiększyć prędkość obrotu.

W wyniku tego zbliżenia, elektrony formują tak zwane „pary Coopera” (nazwane na cześć naukowca, który otrzymał Nagrodę Nobla za odkrycie tego zjawiska). Elektrony w parze Coopera nie są dostępne do zwykłego wiązania chemicznego, co oznacza, że elementy ORMUS nie mogą tworzyć tradycyjnych związków chemicznych.

Metody przekształcania metalu w ORMUS polegają na indukowaniu stanu wysokiego spinu i formowania par Coopera. Jest również możliwe odwrócenie tego procesu i przekształcenie ORMUS z powrotem w metal.

Pierwiastki Monoatomowego Złota ORMUS i Ich Właściwości

Pierwiastki w formie ORMUS zachowują swoje unikalne właściwości zarówno w stanie metalicznym, jak i ORMUS. Na przykład, rod w obu stanach działa jako katalizator i wpływa na lepkość wody.

Z uwagi na silne utrzymanie elektronów przez te pierwiastki, standardowe metody identyfikacji spektrograficznej są nieskuteczne. Obecnie znana metoda identyfikacji polega na analizie spektrograficznej próbki ORMUS, przekształceniu jej w metal i ponownej analizie. Jeżeli pierwsza analiza nie wykazuje obecności metalu, a druga tak, można potwierdzić, że mamy do czynienia z pierwiastkiem ORMUS.

Nietypowe Wiązania Chemiczne i Nadprzewodnictwo

Chociaż pierwiastki ORMUS nie tworzą tradycyjnych związków chemicznych przez współdzielenie elektronów, wydają się być zaangażowane w związki chemiczne w specyficzny sposób. Na przykład, uważa się, że forma miedzi ORMUS jest składnikiem chlorofilu, który jest trudny do zsyntetyzowania.

Jeżeli chodzi o typ wiązań, które mogą łączyć te pierwiastki, są dwie teorie. Pierwsza dotyczy kondensatu Bosego-Einsteina (BEC) – stanu kwantowego, w którym grupa atomów zachowuje się jak pojedynczy atom. Druga teoria odnosi się do pola Meissnera, energetycznego pola wokół każdego atomu ORMUS, które umożliwia sprzężenie rezonansowe między atomami. To sprzężenie pozwala na formowanie nietypowych związków chemicznych, nazywanych tu „chemią cieni”.

Podsumowanie

Wszystkie te koncepcje są szeroko omawiane w literaturze naukowej, w tym w wykładach Hudsona oraz w artykule Gary’ego pt. „Paranormal Observations of ORMEs Atomic Structure”. Warto zauważyć, że nadprzewodnictwo jest właściwością niektórych substancji w stanie BEC, co może mieć zastosowanie w kontekście pierwiastków ORMUS.

Zrozumienie Złożoności i Potencjału Okrzemek ORME

Okrzemki ORME (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements) prezentują różnorodność właściwości, co stanowi fascynujący obszar badań w chemii i fizyce. Te unikatowe formy materii mogą działać jako łącznik między konwencjonalnymi metalami a enigmatycznym światem ORMUS.

Dualność Elektronowa w Okrzemkach ORME

Okrzemki ORME charakteryzują się różnym stopniem sparowania elektronów. W przypadku częściowego sparowania, pewne elektrony są dostępne do konwencjonalnych reakcji chemicznych. To umożliwia okrzemkom ORME funkcjonowanie na pograniczu dwóch różnych stanów materii: ORMUS i konwencjonalnych metalów. Ta dualność otwiera nowe możliwości w badaniach naukowych.

Wpływ Pola Magnetycznego na Elementy ORMUS

Elementy ORMUS są wrażliwe na pola magnetyczne, co wpływa na ich zachowanie. Te elementy preferują lokalizacje, gdzie są chronione przed wpływem magnetycznym. Ograniczenie ich ruchu w ciasnych przestrzeniach może być strategią do ich manipulacji. Na przykład, umieszczenie płynu zawierającego elementy ORMUS w pobliżu magnesu i ich izolacja w ograniczonej przestrzeni może je „immobilizować”, co ma potencjalne zastosowania w różnych dziedzinach naukowych.

Podsumowanie

Ten przegląd ma na celu zilustrowanie złożoności i potencjału okrzemek ORME oraz ORMUS, czasem nazywanego monoatomowym złotem. Unikatowe właściwości tych elementów, w tym ich interakcje z polami magnetycznymi, otwierają nowe możliwości dla przyszłych badań i zastosowań.