Czym jest ORMUS monoatomowe złoto – opis chemiczny i fizyczny ORME

Czym jest ORMUS? 

Opis fizyczny i chemiczny orme poparty faktami

W swoim wykładzie w Dallas, David Hudson stwierdził:

„Czy wiedzieliście, że NASA nauczyła się zeskrobywać tkankę z kontrolerów astronautów i umieszczać na niej urządzenie wykrywające kłamstwa? Kiedy astronauta jest miliony lat świetlnych stąd, a jego komórki zostają poddane stresowi, natychmiast doświadczają tego samego stresu na Ziemi, nawet jeśli nie ma ich w jego ciele.”

Czy to oznacza, że astronauci NASA byli w odległości milionów lat świetlnych w drodze na Księżyc, czy też może to sugerować, że David Hudson się myli?

Metoda naukowa wymaga potwierdzenia hipotez Davida Hudsona. Tylko dlatego, że twierdzi on, iż pierwiastki przejściowe ORMUS występują w formie jednoatomowej, nie oznacza to, że są one faktycznie jednoatomowe.

Czy złoto ORMUS jest monoatomowe, czy diatomowe?

David Hudson nie przedstawił żadnych bezpośrednich dowodów potwierdzających swoją hipotezę, że pierwiastki przejściowe ORMUS są zawsze w formie jednoatomowej. Jego głównym argumentem jest obserwacja, że pierwiastki muszą być jednoatomowe, ponieważ gdyby miały więcej niż jeden atom, zostałyby zidentyfikowane w spektroskopii dyfrakcji promieniowania rentgenowskiego. Według niego, długość fali promieniowania rentgenowskiego wynosiłaby 15 angstromów w przypadku próbek o wymiarach dwukrotnie większych lub większych.

Jest jednak inna możliwość, która może mieć tutaj zastosowanie. Okrzemek ze złączonym lub skondensowanym jądrem oraz elektronami sparowanymi z miedzią może być rzeczywiście mniejszy niż konwencjonalne, monoatomowe złoto. Wyjaśnię, co mam na myśli, poniżej w artykule.

Nie zaobserwowano żadnych dowodów, które potwierdzałyby, że materiały w stanie ORMUS są jednoatomowe. Ponieważ występują one w naturze w postaci o zmniejszonej masie, muszą być w nieznanych wcześniej stanach. Ponieważ nie można ich zidentyfikować za pomocą metod spektroskopii elektronowej, nie mogą one posiadać niesparowanych elektronów, które dawałyby odczyty. Hudson w swoim patencie wyraża się na ten temat następująco:

„Próba ilościowego określenia liczby elektronów pozostających w ORMUS jest niezwykle trudna, ze względu na elektrony utracone podczas utleniania, obróbki termicznej oraz brak możliwości ilościowego określenia par elektronów za pomocą spektroskopii elektronowej. Ustalono jednak, że ORMUS nie posiada walencyjnych elektronów dostępnych dla standardowych analiz spektroskopowych, takich jak absorpcja atomowa, spektroskopia emisyjna czy spektroskopia z indukcyjnie sprzężoną plazmą. Co więcej, spektrometria fluorescencji rentgenowskiej oraz dyfrakcja rentgenowska nie reagują tak samo, jak w przypadku metali przejściowych w standardowej analizie.”

W celu wykazania właściwości, które są związane z bozonami tj. nadprzewodnictwo, tunelowanie, nadciekłość i koherencja spinowa, muszą spełniać kryteria dla bozonów. Wszystkie bozony mają parzystą liczbę podcząstek. Podczas gdy fermiony mają nieparzystą liczbę podcząstek. Najmniejszą jednostką atomów złota, którą mógłby być bozon, jest okrzemka .

Nadciekłość oraz nadprzewodnictwo monoatomowego złota

Nadciekłość, nadprzewodnictwo i tunelowanie Josephsona to właściwości bozonowe. Zjawiska te nie występują w fermionach . Rozróżnienie między bozonami a fermionami wydaje się być całkiem dobrze akceptowane przez współczesnych fizyków. Jeśli tylko bozony mogą wykazywać nadciekłość i nadprzewodnictwo, to wydaje się rozsądne. Fakt iż magiczny biały proszek złota, o którym Hudson mówi, że jest jednoelementowym nadprzewodnikiem, musiałby być bozonem. Oznacza to, że musi mieć parzystą liczbę protonów, neutronów i elektronów .

Ponieważ pierwiastki określa liczba posiadanych protonów (inna liczba neutronów określa izotopy danego pierwiastka. Różna liczba elektronów jony), to złoto, przy nieparzystej liczbie protonów, nie może być jednoatomowe i bozonowe. Gdyby miał o jeden proton więcej, byłaby to rtęć, gdyby miał o jeden mniej, byłaby to platyna.

Czym jest ORMUS monoatomowe złoto

Czym jest monoatomowe złoto ORMUS? Według tej logiki, pierwiastki ORMUS, które mogą być jednoatomowe, to nikiel, ruten, pallad, osm, platyna i rtęć, ponieważ mają parzystą liczbę protonów. Natomiast pierwiastki ORMUS, które nie mogą mieć prawdziwie jednoatomowej formy, to kobalt, miedź, rod, srebro, iryd i złoto.

Hudson twierdzi, a inni potwierdzają, że forma ORMUS wszystkich tych elementów istnieje w naturze. Hudson dodaje również, że w pewnych okolicznościach „przypominają” inne elementy. Stwierdził, że złoto w stanie ORMUS na różnych etapach produkcji wygląda jak żelazo, krzemionka i aluminium. Ponieważ naturalnie występujące pierwiastki ORMUS uniknęły wykrycia przez nowoczesną spektroskopię, sensowne wydaje się założenie, że podszywają się pod inne elementy.

Ormus ORME właściwości fizyczne

Muszą również odpowiadać właściwościom fizycznym elementów ORMUS, za które się podszywają. Oznacza to, że na przykład rod ORMUS miałby ciężar właściwy zbliżony do niektórych lżejszych pierwiastków, jeśli przyjmiemy zasadę 5/9 Hudsona. Należy jednak pamiętać, że utrata masy, którą Hudson opisał w swoim patencie, nastąpiła w pierwszym cyklu ogrzewania i chłodzenia po podgrzaniu materiału i przemyciu gazowym wodorem. Czy ten proces zamienia jednoatomowy auryd złota w jednoatomową rtęć z dodatkiem atomu wodoru? A może dwa lub więcej jąder złota łączy się w tym procesie, tworząc inną konfigurację bozonową?

Jak wspomniałem wcześniej, jeśli te elementy są jednoelementowymi nadprzewodnikami (czyli są nadprzewodnikami jako monotom lub okrzemka), to ten stan nadprzewodnictwa wymaga, aby były to bozony, a nie fermiony. Oto opis niektórych z tych właściwości bozonowych ze strony internetowej Amerykańskiego Instytutu Fizyki: „Nadciecz to ciecz, która płynie bez lepkości i tarcia wewnętrznego. Aby ciecz stała się nadciekła, atomy lub cząsteczki tworzące ciecz muszą zostać schłodzone lub 'skondensowane’ do punktu, w którym wszystkie zajmą ten sam stan kwantowy.”

Atomy ORMUSA

Ciecz helu-3, atom, którego jądro składa się z nieparzystej liczby cząstek, to rodzaj cząstek znany jako fermion. Grupy fermionów nie mogą zajmować tego samego stanu kwantowego. Chłodząc ciecz do wystarczająco niskiej temperatury, atomy helu-3 mogą się sparować (lewy panel). Liczba cząstek w każdym jądrze sumuje się do liczby parzystej, dzięki czemu tworzy się rodzaj cząstki znanego jako bozon. Grupy bozonów mogą wpaść w ten sam stan kwantowy, co pozwala osiągnąć nadciekłość. Hel-4 (panel środkowy), będący bozonem, nie musi się łączyć, aby utworzyć nadciek. Grupy atomów helu-4 kondensują się do stanu nadciekłego w temperaturze około 2 stopni powyżej zera absolutnego. Nadciekłość, zwłaszcza taka, jaka występuje w helu-3, jest analogiczna do konwencjonalnego nadprzewodnictwa niskotemperaturowego, w którym elektrony przepływają przez niektóre metale i stopy bez oporu. W nadprzewodniku (prawy panel), elektrony będące fermionami łączą się w krysztale metalu, tworząc „pary Coopera”. Bozony te mogą następnie skondensować do stanu nadprzewodzącego.

Ponieważ zarówno nadprzewodnictwo, jak i nadciekłość zaobserwowano jako właściwości złota ORMUS, a wiadomo, że metaliczne złoto ma nieparzystą liczbę protonów i elektronów, złoto ORMUS musi być bozonem, mimo że metaliczny monotom złota byłby fermionem.

Jak to się może stać? Przychodzi mi na myśl kilka sposobów. Jeden ze sposobów jest opisany w powyższym cytacie, gdzie dwa jądra helu łączą się, tworząc okrzemkę helową ze skondensowanymi jądrami. Może się to zdarzyć również w przypadku elementu 79 (złoto). Skondensowane jądra takiej złotej okrzemki miałyby parzystą liczbę protonów (158) i neutronów (236). To uczyniłoby dwuatomowe złoto bozonem, który jest zdolny do zachowania bozonowych kondensatów Bosego-Einsteina, nadprzewodników i nadcieczy. Czym jest monoatomowe złoto ORMUS? Całkiem możliwe, że bozonem.

Łączenie się jąder złota monoatomowego

Inną możliwością czym jest ormus monoatomowe złoto to fakt iż może być to jądro złotego monatomu połączonego z atomem wodoru (na przykład), dając skondensowane jądro z 80 protonami i 118 neutronami . Oczywiście nie byłoby to już złoto, ale jednoatomowa rtęć 198 (która byłaby bozonem , ponieważ ma parzystą liczbę podcząstek).

W swoim wykładzie w Dallas Hudson opisuje, w jaki sposób rtęć w stanie m może spaść do metalicznego złota poprzez podgrzanie go do czerwonego ciepła w powietrzu . Zastanawiam się, czy te drzwi też otwierają się w drugą stronę, a tak zwane jednoatomowe złoto to tak naprawdę jednoatomowa rtęć. Byłaby to jedna z możliwych dróg, aby fermion stał się bozonem, ale jest też inna. Ponieważ mówimy już o możliwych mechanizmach transmutacji z założeniem a priori, że transmutacja jądrowa zachodzi w stosunkowo niskotemperaturowym procesie chemicznym Hudsona, nie wydaje się zbyt dużym naciąganiem rozważanie, że dwa atomy złota przechodzą fuzję jądrową i że naprawdę mamy jednoatomową formę pierwiastka 158.

Oczywiście wykres okresowy obecnie nie wykracza daleko poza pierwiastek 110, ale pojawiły się pewne spekulacje naukowe, że może istnieć kolejny plateau stabilnych pierwiastków, gdy liczba atomowa przekroczy pewien punkt .

Zwykłe nadprzewodnictwo typu I i II wymaga stałej matrycy, w której elektrony łączą się w pary i stają się bozonami. Przy nadprzewodnictwie jednojednostkowym ta stała matryca teoretycznie nie musiałaby istnieć. W związku z tym możliwe byłoby posiadanie nadprzewodników ciekłych lub gazowych.

W artykule Paranormal Observations Gary zasugerował, że elementy ORMUS są nadprzewodnikami typu III, ponieważ wykazują efekt Meissnera, nie będąc w sztywnej matrycy . Sugeruje, że drgania termiczne, które zapobiegają nadprzewodnictwu w wysokich temperaturach w metalowej osnowie, można przezwyciężyć przez schłodzenie metalu do temperatur kriogenicznych. Ten jitter termiczny w matrycy nie stanowiłby problemu w nadprzewodniku pojedynczej jednostki (monatomu lub okrzemki).

Pułapki magnetyczne ormus

Pułapki lewitacyjne ORMUS zależą od nadprzewodzącego efektu Meissnera zachowania elementów ORMUS w wodzie. Woda jest diamagnetyczna i lewituje w polach magnetycznych . W tym modelu diamagnetyzm i efekt Meissnera mogą okazać się jednym i tym samym.

Kolega zauważył, że ORMUS wykonany z metalu przy użyciu ozonu i wahań pH jest bardzo wrażliwy na pola magnetyczne . Ma wiele historii o tym, jak te ciecze wykazują zachowanie antymagnetyczne po wystawieniu na działanie poruszających się pól magnetycznych. Poinformował, że bardziej energetyczne z tych substancji mogą czasami wywoływać doznania poza ciałem z jednego ich powiewu po stymulacji poruszającym się magnesem. Często zgłaszał trudności w przechowywaniu tych naprawdę energetycznych materiałów ORMUS.

Moje najgłębsze doświadczenia z ORMUS-ami wynikały z przyjmowania materiałów ORMUS-ów wykonanych z metalu, które można określić iż „uciekły” z sąsiedztwa poruszającego się pola magnetycznego. Inni badacze również zauważyli trudności w utrzymywaniu produktów ORMUS o wyższej energii w zamkniętych pojemnikach .

Podsumowując, te zachowania sugerują, że mamy nadprzewodniki jednoelementowe . Nadprzewodniki jednoelementowe musiałyby być bozonami . Bozony musiałyby mieć parzystą liczbę protonów, neutronów i elektronów. Materia skondensowana, czyli złoty okrzemek, zapewniłaby mechanizm, który połączyłby wiele dziwnych właściwości, które zaobserwowaliśmy w materiałach ORMUS. Nadprzewodnictwo, nadciekłość, tunelowanie, biologiczna spójność kwantowa, diamagnetyzm i niewiarygodnie kurcząca się okrzemka (niewidzialność fluorescencji rentgenowskiej ) można wyjaśnić tą teorią. Reasumując czym jest ORMUS monoatomowe złoto ?  Stawiamy hipotezę iż samo bonzony.

Zmiana wagi pierwiastków ormus monoatomowego złota

Jest jeszcze jeden powiązany fakt, do którego Hudson nie odnosi się odpowiednio w żadnym źródle, jakie mogę znaleźć. Jest to fakt zmiany wagi tych pierwiastków , gdy przechodzą z metalu do stanu m. Hudson zaobserwował to, podobnie jak Jim, Esseńczyk i inni . Jaka jest fizyka tego zjawiska?

W sierpniu 1996 Matti Pitkanen napisał mi o zjawisku opisanym w artykule Scientific American , który może pomóc to zrozumieć. Matti napisał:

„Na stronie monoatomowej znalazłem odniesienie do artykułu w Scientific American o wirujących jądrach o następującej właściwości. Po bombardowaniu protonami (o ile dobrze pamiętam) z danego jądra ciężkiego uzyskano nowe, cięższe jądra. Osobliwością było to, że momenty bezwładności (proporcjonalne do masy) w ogóle nie ulegały zmianie, gdy nukleony zostały dodane do pierwotnego jądra! Nie zmieniła się również struktura pasmowa widma rotacyjnego ! Jakby protony przeniosły się – można się domyślać kontynuacji – do innego arkusza czasoprzestrzeni, a zatem nie uczestniczyłyby w obrocie ani nie przyczyniały się do momentu bezwładności!”

Można postawić hipotezę, że utrata masy, gdy te metale przechodzą do stanu m, jest analogiczna do zmiany stanu, przez który przechodzi elektron, gdy jest sparowany z Cooperem. Ponieważ większość masy atomu znajduje się w nukleonach , wydaje się bardzo mało prawdopodobne, aby para elektronów Coopera była odpowiedzialna za tę utratę wagi. Z drugiej strony, gdyby nukleony dwóch identycznych atomów były również sparowane z Cooperem, to pozwoliłoby im to stać się kondensatem Bosego-Einsteina o właściwościach pojedynczego atomu . Ten okrzemek może przyjąć wagę pojedynczego atomu.

Wypowiedź Garego na temat elektronów Coppera

Gary zasugerował, że artykuł w Scientific American, do którego odwołuje się Matti, potwierdza jego teorię, że istnieją różne poziomy parowania elektronów z Cooperem . Gary napisał: „Wspomnę też coś o odnośniku DH w Scientific American [październik 1991]:

„ Przężące, superdeformowane jądro zwalnia stopniowo, za każdym razem emitując promienie gamma lub wysokoenergetyczne fotony . Emisje wytwarzają charakterystyczny pas skoków energii, wszystkie równomiernie rozmieszczone. Niespodzianka: widma różnych superdeformowanych jąder były niemal identyczne”.

Sugeruję ci, że te dyskretne, schodkowe emisje są wynikiem przerwania obwodów walencyjnych , po jednej parze na raz, uwalniając energię ich obwodów (jako emisję). Ponieważ energia emisji jest funkcją energii zmagazynowanej w obwodzie walencyjnym (a więc nie jest stała), kiedy obserwuje się, jak podano, że są one prawie takie same dla różnych pierwiastków, to dzieje się tak tylko dlatego, że wszystkie atomy były naładowane w swoich obwodach do prawie tego samego poziomu energii; jest to najprawdopodobniej konsekwencją warunków narzuconych przez środowisko oprzyrządowania, w którym atomy zostały umieszczone i były obserwowane.”

Podejrzewam, że cała ta kwestia parowania elektronów i nukleonów jest kluczowa dla zrozumienia natury pierwiastków ORMUS. Chociaż jasne jest, że te pierwiastki mogą wiązać się chemicznie w stanie metalicznym i zbliżonym do metalicznego, wcale nie jest jasne, czy mogą one wiązać się chemicznie w stanie m, ponieważ występują w naturze . Musimy zaprojektować jakąś eksperymentalną metodę, aby to wyjaśnić, ponieważ jest to kluczowe dla naszego zrozumienia tych materiałów.

Czym jest ORMUS ?

Czym jest ormus monoatomowe złoto? Widzę, że jednym z naszych następnych problemów jest ustalenie, jak przy użyciu konwencjonalnego oprzyrządowania naukowego określić, czy elementy ORMUS monoatomowe złoto są monoatomami, okrzemki czy coś innego.

Byłoby miło, gdybyśmy mogli dokonać tego rodzaju określenia za pomocą podstawowej chemii, ale zaczyna być jasne, że nikt tak naprawdę nie rozumie chemii procesu Hudsona na kilku bardzo podstawowych poziomach. Jest jedna kwestia, której, o ile wiem, ani Hudson, ani nikt inny nie zajęli się.

Monatom (lub okrzemka) jest zbyt mały, aby był widoczny, ale wyraźnie widać biały (lub szary lub czerwono-brązowy) proszek . Cząsteczki tego proszku są wyraźnie widoczne, ale w przypadku białego proszku złota i irydu nie są łatwo rozpuszczalne przy użyciu mocnych kwasów. Sugerowałoby to, że silne wiązania chemiczne są aktywne w widocznych cząsteczkach białego proszku .

Jeśli wiązania chemiczne utrzymują razem te cząsteczki czystego złota, to nie mogą one być złotem jednoatomowym. Nie mogą też być złotem dwuatomowym . Ile atomów złota musi być połączonych, zanim pojawi się widoczna cząstka?

W jednym ze swoich nieprzepisanych wykładów David Hudson cytuje jeden z artykułów naukowych, których używa jako odniesienia. (Żałuję, że nie mam dokładnego cytatu i referencji do wykładu, ale nie mam, a znalezienie go może zająć kilka dni). Cytat prawdopodobnie pochodzi z jednego z artykułów Physical Review na temat jednoatomowych elementów przejściowych. Jak sobie przypominam, cytat sugerował, że złoto jednoatomowe może istnieć tylko jako gaz .

Cząsteczki złota ORMUS

Jeśli to prawda, to co widzimy, gdy widzimy małą białą cząsteczkę złota ORMUS? Jakie jest wiązanie, które łączy te cząstki ? Czy to wiązanie chemiczne, wiązanie jądrowe, czy coś, o czym nigdy nie słyszeliśmy? Oczywiście potrzebujemy teorii, która wyjaśni, jak te pozornie sprzeczne fakty mogą być prawdziwe. Hipoteza, która według mnie może pogodzić te sprzeczności, jest taka, że ​​jednostka bozonowa (tj. monatom lub okrzemka) w ogóle nie jest tym, co widzimy. Widzimy raczej klatkę lub pudło, w którym przetrzymywana jest jednostka bozonowa .

Podejrzewam, że praktycznie każda chemiczna manipulacja nieoznaczalnymi elementami ORMUS jest w rzeczywistości tylko manipulacją konkretnej klatki molekularnej, w której się znajduje .

Nadprzewodnictwo ORME

Jeśli te pierwiastki są nadprzewodnikami, które wykazują właściwości diamagnetyczne w wodzie, to musiałyby być „pojedynczymi” nadprzewodnikami, a nie nadprzewodnikami matrycowymi, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni. Nadprzewodnik „pojedynczy” musiałby być bozonem z w pełni sparowanymi elektronami ORAZ w pełni sparowanymi nukleonami.

„Preferencja”, jaką te elementy wydają się mieć do przebywania w klatkach molekularnych, może polegać na tym, że klatki te zapewniają pewną osłonę przed siłami magnetycznymi i innymi. Jako nadprzewodniki jednoelementowe miałyby tendencję do wycofywania się z pól magnetycznych w dowolną strukturę, która dawałaby im pewną osłonę przed tymi polami. Mój kolega zauważył to, kiedy stwierdził, że zawiązany gumką stos szkiełek mikroskopowych ma tendencję do gromadzenia ORMUSów w ciasnej przestrzeni między szkiełkami .

Skorzystał z tego efektu, umieszczając zapieczętowaną butelkę z perełkami osuszającymi z tlenku glinu w osłoniętym pojemniku ze swoimi produktami ORMUS. Twierdzi, że te kulki zapewniają ORMUS-owi ciasne, wygodne miejsce do spędzania czasu i że ORMUS monoatomowe złoto „dostaje się” do zamkniętego pojemnika i zmienia kolor kulek wskaźnikowych, podczas gdy fabryczna plomba na butelce jest nadal nienaruszona. (Widziałem, jak to się dzieje.) Zapieczętowana butelka z perełkami osuszającymi faktycznie przybiera na wadze, gdy perełki nasycają się ORMUSem.

Molekuły ORMUS

Chciałbym zasugerować, że powinowactwo ORMUS-a do ciasnych przestrzeni obowiązuje również jako powinowactwo do bardzo ciasnych przestrzeni wewnątrz molekuł . Podczas gdy w tej ciasnej wewnętrznej przestrzeni molekularnej spodziewałbym się, że „pole” Meissnera będzie sprawować pewną kontrolę nad zachowaniem i konfiguracją cząsteczki, z którą jest związane.

Dr Martin Chaplin , który jest profesorem nauk stosowanych na South Bank University w Londynie , ma dobrze opisaną teorię, że woda generalnie składa się z dwudziestościennych klastrów wodnych .

Te cząsteczki wody byłyby w istocie jak kopuły geodezyjne molekularne, które zapewniałyby miłą, wygodną przestrzeń wewnętrzną dla jednostki ORMUS, aby mogła się ochłodzić . Te cząsteczki wody z rezydentami ORMUS byłyby również dostępne dla innych wiązań chemicznych. Po związaniu z rodnikami wodorotlenkowymi stałyby się widoczne jako osad .

ORME kontrola nad strukturą

Jak sugerowałem wcześniej, ORMUS rezydujący w geodezyjnej cząsteczce wody może sprawować pewną kontrolę nad strukturą i zachowaniem całej cząsteczki poprzez subtelne siły energetyczne, takie jak efekt Meissnera.

Czy istnieją dowody na to, że takie zmiany w strukturze i zachowaniu wody zachodzą w przyrodzie?

Oczywiście, że jest. Wszyscy widzieliśmy zdjęcia kryształów wody Dr. Emoto , które zostały ukształtowane przez muzykę, modlitwę, zanieczyszczenie lub intencję. „Woda strukturalna” to modne hasło przemysłu wodnego nowej ery. Dr Mae-Wan Ho uważa, że ​​struktura wody jest podstawą homeopatii . Oto cytat z jednego z jej artykułów na ten temat: „W połowie lat 90. fizycy kwantowi Del Giudice i Preparata oraz inni koledzy z Uniwersytetu w Mediolanie we Włoszech twierdzili, że spójne kwantowe domeny o średnicy 100 nm mogą powstać w woda. Pokazują, w jaki sposób kolektywne wibracje cząsteczek wody w spójnej domenie ostatecznie zostają zablokowane fazowo na fluktuacje globalnego pola elektromagnetycznego. W ten sposób można było utrzymać w wodzie długotrwałe, stabilne drgania.

Przechowywanie pamięci długotrwałych

Jednym ze sposobów przechowywania „pamięci” w wodzie jest wzbudzanie długotrwałych, spójnych oscylacji charakterystycznych dla substancji zawartych w środku homeopatycznym rozpuszczonych w wodzie. Oddziaływanie cząsteczek wody z innymi cząsteczkami zmienia kolektywną strukturę wody, co z kolei determinuje określone, spójne oscylacje, które się rozwiną. Jeśli zostaną one ustabilizowane i utrzymane przez sprzężenie fazowe między polem globalnym a wzbudzonymi cząsteczkami, to nawet po rozpuszczeniu rozpuszczonych substancjiwoda może nadal przenosić spójne drgania, które po rozcieńczeniu mogą „zaszczepiać” inne objętości wody . Odkrycie, że rozpuszczone substancje tworzą coraz większe skupiska, jest zgodne z istnieniem spójnego pola w wodzie, które może przenosić przyciągający rezonans między cząsteczkami, gdy oscylacje są w fazie, co prowadzi do zlepiania się w rozcieńczonych roztworach. Gdy klaster cząsteczek zwiększa swój rozmiar, jego sygnatura elektromagnetyczna jest odpowiednio wzmacniana, wzmacniając spójne oscylacje przenoszone przez wodę .”

Spójność kwantowa

W „Cytoplasmic Gel States and Ordered Water: Possible Roles in Biological Quantum Coherence” –  Stuart Hameroff sugeruje, że spójność kwantowa w mikrotubuli jest związana ze strukturą Z wody:

„Rozważamy tutaj trzy propozycje, w których uporządkowana woda może odgrywać rolę w biologicznej spójności kwantowej niezbędnej dla żywych systemów i świadomości: 1) kwantowa spójność optyczna w wewnętrznych jądrach mikrotubul („super-promieniowanie” i „przezroczystość samoindukowana”); 2) „widzenie” komórkowe; 3) izolację mikrotubul od dekoherencji środowiskowej.”

Czy Ormus jest głównym urządzeniem napędowym spójnych zmian ?

Spójne zmiany, o których mówią Hameroff i Ho , muszą być przez coś kontrolowane. Postuluję, że jednostka ORMUS w niektórych cząsteczkach wody jest dyrektorem tych spójnych zmian . Wyobrażam sobie, że ORMUS monoatomowe złoto jest jak kierowca taksówki wysłanej przez radio. Korzystając z tego przykładu, spójna komunikacja, która naszym zdaniem zachodzi między elementami ORMUS-a, mogłaby dać wszystkim taksówkarzom w mieście polecenie zmiany pasa w tym samym czasie.

Kiedy zmienia się struktura wody, praca jest wykonywana. Taksówkarze muszą szarpać kierownicę, aby zmienić pas. Skąd energia do tej pracy? Jak zamiar kogoś modlącego się nad wodą przekłada się na zmianę struktury tej wody? W jaki sposób myśl powoduje spójne zmiany w całej wodzie w ciele? To wszystko są mechanizmy, które, jak sądzę, teoria ORMUSA w końcu pomoże opisać.

Formy ORMUS

Kilku badaczy zajmujących się chemią ORMUS monoatomowego złota od dłuższego czasu zauważyło, że istnieją podobieństwa między chemicznymi oddziaływaniami form metalicznych a chemicznymi oddziaływaniami form ORMUS tych pierwiastków . Zauważyli też różnice. Chociaż te same reakcje chemiczne mogą zachodzić z formą ORMUS, czasami są wolniejsze lub mniej silne niż odpowiadająca im reakcja chemiczna z formą metaliczną. Czasami potrzeba wielu powtórzeń, aby formularz ORMUS zrobił to, co chcemy . Jest to dość widoczne w patencie Davida Hudsona.

W mojej hipotezie różnica zostałaby wyjaśniona, ponieważ w przypadku metali zachodzi bezpośrednia interakcja chemiczna z pierwiastkami przejściowymi. Z drugiej strony, w przypadku formy ORMUS, klatka molekularna, w której znajduje się jednostka ORMUS monoatomowe złoto, pośredniczy w interakcji chemicznej . Wszystkie te procesy chemiczne zachodzą w jakimś roztworze na bazie wody. Ponieważ woda jest już mediatorem tych procesów chemicznych, nie jest dużym naciąganiem postulowanie, że różnica polega na tym, że forma ORMUS znajduje się w klatce wodnej, podczas gdy forma metaliczna nie. Wytrącony „wodorotlenkowy” ORMUS byłby w tym modelu sposobem na agregację ORMUS/klatek wodnych, tak aby można je było widocznie wyizolować i zatężyć .

Właściwości Wody Ormus

Model ten może również zapewnić lepsze zrozumienie innych interesujących właściwości wody. Jak wspomniałem wcześniej w tym artykule, woda ma właściwości diamagnetyczne. Oznacza to, że jest lekko odpychany przez pola magnetyczne. Moja teoria nasuwa szereg pytań, na które można odpowiedzieć empirycznie.

• Czy ten diamagnetyzm jest formą nadprzewodzącej lewitacji magnetycznej cząsteczki ORMUS/klatki wodnej?
•  Zmiany w „polu” Meissnera mogą spowodować odpowiednie zmiany w strukturze wody?
• Czy spójność kwantowa między jednostkami ORMUS moduluje efekt Meissnera?

Myślę, że modele Bosonic ORMUS i klatki wodnej mogą dostarczyć lepszych ram do zrozumienia chemii tych pierwiastków.

Chociaż na pierwiastki ORMUS i ich właściwości musimy patrzeć oczami chemików, ale także musimy patrzeć na nie oczami fizyków i mistyków. Być może odkryjemy, że cała ta materia, którą widzimy wokół nas, to tylko wzorce interferencji fal stojących w morzu energii, a energia jest oddechem Boga.

Nie ograniczajmy naszej zdolności widzenia poza sferę pozorów przez narzucanie tym zjawiskom definicji jednego chemika rolniczego. Ponieważ słowo „ORMUS” nie ma żadnego wcześniejszego znaczenia naukowego, możemy je zastosować do całej klasy niemożliwych do oszacowania materiałów bez promowania sztywnego myślenia. Przejdźmy teraz do opisania i nazwania subtelniejszych różnic między tymi substancjami.

Bozon

Strona internetowa Amerykańskiego Instytutu Fizyki twierdzi, że zachowania nadciekłego można oczekiwać od bozonów, ale nie od fermionów :

„Nadciekło to ciecz, która płynie bez lepkości i tarcia wewnętrznego . Aby ciecz stała się nadciekła, atomy lub cząsteczki tworzące ciecz muszą zostać schłodzone lub „skondensowane” do punktu, w którym wszystkie zajmą ten sam stan kwantowy . Ciecz helu-3, atom, którego jądro składa się z nieparzystej liczby cząstek, to rodzaj cząstek znany jako fermion. Grupy fermionów nie mogą zajmować tego samego stanu kwantowego.

Chłodząc ciecz do wystarczająco niskiej temperatury, atomy helu-3 mogą się sparować (lewy panel). Liczba cząstek w każdym jądrze sumuje się do liczby parzystej , co sprawia, że ​​jest to rodzaj cząstki znany jako bozon . Grupy bozonów mogą wpaść w ten sam stan kwantowy, dzięki czemu można osiągnąć nadciekłość. Hel-4 (panel środkowy), bozon, nie musi się łączyć, aby utworzyć nadciek; grupy atomów helu-4 kondensują się do stanu nadciekłego w temperaturze około 2 stopni powyżej zera absolutnego. Nadciekłość, zwłaszcza taka, jaka występuje w helu-3, jest analogiczna do konwencjonalnego nadprzewodnictwa niskotemperaturowego, w którym elektrony przepływają przez niektóre metale i stopy bez oporu. W nadprzewodniku (prawy panel) elektrony, które są fermionami, łączą się w krysztale metalu, tworząc „pary Coopera”, bozony, które mogą następnie skondensować do stanu nadprzewodzącego”.

Badacze ORMUS

Różni badacze ORMUS zaobserwowali zjawiska, które sugerują, że ORMUS czasami zachowuje się jak nadciek . W 1989 roku Jim powiedział mi, że kałuża ozonowanych ścieków kopalnianych z jednego z jego projektów oczyszczania kopalni przesuwała się po podłodze w kierunku najbliższej osoby . Oto zapis opisu tego zjawiska przez Jima, kiedy przyjaciel przeprowadził z nim wywiad na taśmie 12 listopada 1995 roku:

– Jim : OK, robiliśmy próbki z różnych miejsc wschodniego Oregonu i przetwarzaliśmy je w garażu Tracy. Obróbka złota . Próbowaliśmy ustawienia podobnego do tego, co robimy teraz, tylko że była to kolumna recyrkulacyjna z filtrem i tym wszystkim, co miało usunąć osady i błoto, które mieliśmy. Jak basen dla dzieci albo coś do naszego zbiornika, albo, wiesz, to był całkiem niezły rozmiar. . . To nie był basen dla dzieci, w rzeczywistości była to poidełko dla koni , jak sądzę. Z tą kolumną z PCV z węglem drzewnym i bombardowaniem go przez masi. Odbyć podróż, a następnie spryskać nią tę węglową komorę powietrzną, która była wymuszona powietrzem u góry, a następnie wdmuchiwać powietrze w dół przez węgiel. Podobny do tego, co zrobiliśmy na drugim.

ORME przenika przez szkło chemiczne

– D : Czy w . . ?

Jim : Na górze był dosłownie zraszacz . I zadziałało całkiem nieźle. Ale mieliśmy sporo przecieków i innych rzeczy, a podczas sprzątania zauważyliśmy, że mamy plamę wody w garażu na podłodze , która podążała za ludźmi . To znaczy, ktokolwiek był najbliżej, siedziałby i skradał się w ich kierunku.

– D : Jak, cale?
– Jim: Jak, stopy . Lubię iść po ciebie.

– D : Czy to była czysta woda?
– Jim : To było jasne. To było . . . pod każdym względem wyglądała jak woda .

Nie wyglądało na błotniste, ale rzeczy dosłownie…. . . Bawiliśmy się nim, bo był przy stole do piłkarzyków. Potem zagraliśmy kilka meczów w piłkarzyki i zauważyliśmy, że to coś przesunęło się w naszym kierunku o jakieś sześć czy osiem stóp . I tak tylko dla uśmiechów kazałem Kris, jego staruszce, usiąść na krześle po drugiej stronie kałuży w kierunku drzwi. Ale dużo, dużo bliżej; jak dwie stopy dalej. I to coś zbliżyło się do niej o stopę w miarę upływu czasu, jaki zajęło jej granie w piłkarzyki .

– D : Czy zostawiła mokry ślad tam, gdzie była?
– Jim : Um.

– D : Jakby się rozszerzał, czy pozostał taki sam?
– Jim : Nie, to było dość spójne . To jedna rzecz, którą zdecydowanie mogę powiedzieć. Dobre pytanie. Dziękuję Ci. To było zdecydowanie dość spójne. Właściwie to robiło się coraz bardziej i bardziej w ten sposób. Um, wydało nam się to bardzo, naprawdę dziwne!

Zachowanie nadciekłe

Inni badacze z ORMUS również opisali przykłady zachowania nadciekłego . W piątek 14 lutego 2003 r. Jonathan napisał do naukowej grupy roboczej ORMUS :

Wyżarzanie z pewnością wydaje się odpowiednie do wytwarzania złota, szkła i innych wyrobów hutniczych . Ale nie ma to sensu w przypadku tworzenia materiałów fizjo- i psychoaktywnych. Kupiliśmy już sprzęt potrzebny do wyżarzania, kiedy ustaliliśmy, że wysokie temperatury niszczą gatunki ORMUS uzyskane z wody morskiej i superaktywne materiały wykonane z miedzi i złota . Wyraźnie widać różnicę po wysuszeniu, ponieważ materiały aktywne zawsze wykazują samopodobną organizację, którą widzimy w realizacjach fraktalnych, podczas gdy przegrzane sole tworzą amorficzny placek. W przypadku nadmiaru fazy oleistej substancje aktywne w rzeczywistości nadal rosną na ściankach naczynia , podczas gdy martwe substancje nie powodują już żadnych zmian.

Później tego samego dnia Hank odpowiedział: LOL! Miałem ten problem, próbując „wysuszyć” mój mokry osad złota konwencjonalnymi środkami. Sprowadziłem go do wilgotnej krystalicznej masy i zabutelkowałem do słoika z ciasną (jak mi się wydawało) plastikową zakrętką. Substancja pełzała po ściankach słoika, pod nakrętką i na zewnątrz słoika przez kilka miesięcy . W końcu udało mi się wyschnąć na tyle, że to się skończyło.

Te i inne przykłady sugerują, że elementy ORMUS mogą być nadciekłymi w temperaturze pokojowej .

Elementy Ormus różnice metalicznych odpowiedników

Elementy ORMUS różnią się zasadniczo od swoich „zwykłych” metalicznych odpowiedników. W pewnym sensie można je uznać za równoległe do pierwiastków metalicznych w układzie okresowym pierwiastków. Tym, co odróżnia tę formę materii od „zwykłej” materii, jest to, że elementy ORMUS znajdują się w stanie wysokiego spinu. Oznacza to, że atomy wirują szybciej niż zwykłe atomy. Ten wysoki spin przyciąga chmurę elektronów w kierunku jądra atomu, podobnie jak łyżwiarka wciągająca ramiona, aby zwiększyć szybkość wirowania.

Gdy elektrony te zbliżają się do jądra, łączą się w tak zwane „pary Coopera” elektronów. (Zjawisko parowania Coopera zostało nazwane na cześć jednego z dżentelmenów, który otrzymał nagrodę Nobla za jego odkrycie.) Te elektrony, gdy są sparowane z Cooperem, nie są już dostępne do zwykłego wiązania elektronów dzielonych między różnymi pierwiastkami. Oznacza to, że nie mogą już tworzyć zwykłych związków chemicznych.

Opracowano metody przekształcania metalu w ORMUS. W taki czy inny sposób metody te indukują stan wysokiego spinu i parowanie elektronów Coopera w poszczególnych atomach lub okrzemkach. Możliwe jest również przekształcenie ORMUSA w metal różnymi metodami.

Pierwiastki monoatomowego złota ORMUS

Każdy z pierwiastków, który można w ten sposób przekształcić, zachowuje swoje indywidualne właściwości pierwiastkowe poprzez przejście z metalu do ORME i ponownie do metalu. Niektóre z tych właściwości są wspólne zarówno dla stanu metalicznego, jak i stanu ORMUS. Na przykład rod w stanie m nadaje wodzie lepkość. Odnosi się to również do postaci metalicznej – wodorotlenku rodu. Również rod wydaje się być użytecznym katalizatorem w stanie ORMUS iw stanie metalicznym.

Ponieważ pierwiastki te tak mocno trzymają swoje elektrony, zwykłe metody spektrograficzne ich identyfikacji po prostu nie działają. Jedynym znanym nam obecnie sposobem ich identyfikacji jest przeprowadzenie analizy spektrograficznej potencjalnej próbki ORMUS, a następnie przekształcenie jej w metal i ponowne przeprowadzenie analizy spektrograficznej. Jeśli pierwsza analiza spektrograficzna nie pokazuje metalu, a druga pokazuje metal, to zidentyfikowaliśmy pierwiastek ORMUS.

Chociaż te pierwiastki nie tworzą związków chemicznych, które są wiązane przez współdzielenie elektronów, wydają się być zaangażowane w związki chemiczne w pewien szczególny sposób. Uważam, że należy podejrzewać ich obecność w każdym związku chemicznym, którego nie można zsyntetyzować. Przykładem tego typu związku byłby chlorofil. Rozumiem, że „tajemniczym” składnikiem chlorofilu jest forma miedzi ORMUS.

Wspólne elektrony

Skoro te pierwiastki nie są połączone wspólnymi elektronami, jak mogą być połączone? Znam dwa rodzaje obligacji, które mogą mieć zastosowanie.

Wszystkie te koncepcje są szczegółowo omówione w wykładach Hudsona oraz w artykule Gary’ego zatytułowanym „Paranormal Observations of ORMEs Atomic Structure”.

Nadprzewodnictwo jest właściwością pewnych substancji znajdujących się w specjalnym stanie kwantowym zwanym kondensatem Bosego-Einsteina (BEC). BEC to duża grupa atomów, które zachowują się jak pojedynczy atom ze względu na ich wspólny stan. W przypadku pierwiastków ORMUS ich nadprzewodzący charakter tworzy pole energetyczne wokół każdego atomu. To pole energetyczne nazywa się polem Meissnera. Rezonans Meissnera łączy pojedyncze atomy ORME do punktu, w którym wiele atomów może zachowywać się jak pojedynczy atom. To sprzężenie rezonansowe między atomami ORME umożliwia wykonanie na nich pewnego rodzaju chemii cieni.

ORME okrzemka

Wydaje się, że istnieją różne stopnie ORMEishness. Okrzemka ORME może mieć sparowane wszystkie swoje elektrony lub może mieć sparowaną tylko część swoich elektronów. Jeśli masz okrzemek ORME, który jest częściowo sparowany, to pozostawi niektóre elektrony dostępne do konwencjonalnego wiązania elektronów z innymi pierwiastkami. Ten okrzemek ORME będzie miał wtedy jedną stopę w świecie ORMUS, a drugą w świecie metalu. Możesz użyć tych częściowych ORME, aby chemicznie manipulować pełnymi ORME.

Wyobraź sobie, że chcesz zebrać wszystkie luźne samce psów w swoim mieście. Może być trudno ścigać je wszystkie indywidualnie, ale może istnieć prostszy sposób na zrobienie tego. Można było znaleźć suczkę w rui i wykorzystać znaną właściwość samców do jej zebrania. Założysz suczkę na smyczy i poprowadzisz ją przez miasto, a wkrótce będziesz prowadzić także wszystkie luźne samce. Te samce nie są na twojej smyczy, ale przyciąga je suczka i pójdą za tobą, ponieważ ją prowadzisz.

W podobny sposób możemy wykonać chemię na częściowym ORME i użyć częściowego ORME do prowadzenia pełnych ORME.

Jest jeszcze inny rodzaj więzi, który widzieliśmy w tych elementach ORMUS. Ponieważ elementy te są stymulowane ruchem w stosunku do pól magnetycznych, a pola magnetyczne są wszędzie, wydają się szukać sytuacji, w których są chronione przed ruchem w stosunku do pól magnetycznych. Każdy rodzaj ciasnej przestrzeni ograniczy ich ruch w stosunku do pól magnetycznych. Ta zasada może być wykorzystana do manipulowania nimi. Możesz przesunąć płyn zawierający elementy ORMUS w stosunku do magnesu i zapewnić im ciasną przestrzeń, do której mogą się udać, a tym samym je uwięzić.

Mamy nadzieję że artykuł jaśni odpowiada czym jest ormus monoatomowe złoto lub też ORME.