Nadprzewodnictwo

Nadprzewodnictwo – chociaż wcześniej określaliśmy ORME jako wykazujące nadprzewodnictwo typu II, jest to tylko pozornie poprawne.

ORME (moim zdaniem) zasługują na oddzielną, odrębną klasyfikację, taką jak typ III.

ORME ORMUS Nadprzewodnictwo

W konwencjonalnych Nadprzewodnictwo typu II (SC), dla temperatur w ich reżimie nadprzewodnictwa. Wraz ze wzrostem pola zewnętrznego, prądy generowane przez Meissnera przepływające przez SC (niezbędne do wyrzucenia zewnętrznego strumienia). Osiągają bowiem poziom, przy którym nadprzewodnictwo w próbce może nie jest już podtrzymywany, a nadprzewodnictwo zostaje zniszczone.

Zdarzenie polega na zerwaniu wiązań między lejkami walencyjnymi sąsiednich atomów. Usunięcie pola zewnętrznego (a co za tym idzie i prądu) skutkuje odtworzeniem wiązań pary Coopera. Również przywróceniem nadprzewodnictwa (przy założeniu, że temperatura próbki nie uległa zmianie).

Jednak w przypadku ORMUS nadprzewodnictwo (przepuszczalność przez ciało próbki) zachodzi poprzez połączenia pola Meissnera.  Między poszczególnymi atomami ORME – zupełnie inny mechanizm.

Jest to prawdą niezależnie od tego, czy ORME są ciałami ciągłymi, jak szkło ORME (małe cząstki szkła ORME są zaledwie małymi przykładami ciał ciągłych), czy też dyspersją wodną.

(Oczywiście obserwowanie nadprzewodnictwa w dyspersji fazy wodnej nie jest nawet możliwe dla innych materiałów SC, ponieważ są kriogeniczne.)

Na poziomie Hc2 (Hc2 to poziom pola energii, na którym ustaje nadprzewodnictwo) dla ORME, zewnętrzne pole Hc2 udaje się jedynie ustalić pomiędzy atomami ORME, tłumiąc lub powodując wycofanie lub odepchnięcie ich indywidualnych pól Meissnera na poziomie atomowym wystarczająco, aby transfer energii za pośrednictwem Meissnera między atomami został zablokowany, przerywając przepływ makroprądu w próbce.

Nadprzewodnik i efekt Meissnera

Aby to powtórzyć, makro prądy generowane przez Meissnera, które działają w celu wyrzucenia strumienia zewnętrznego z ciała ORME, przepływają *między* ORME, a nie *wewnątrz* poszczególnych ORME.

Funkcją lub rolą atomu ORME jest ustalenie *ścieżki* makroprądu (poprzez ciągły łańcuch pól Meissnera), a nie wytwarzanie samego prądu wydalającego. W rzeczywistości jest to system PODWÓJNIE ZAGNIADZONYCH nadprzewodników: nadprzewodnik z makrociałem za pośrednictwem połączeń pola Meissnera.

Pojedynczy atom ORME w takiej populacji nie ma większego wpływu obecność pola Hc2, nawet pomimo zatrzymania przepływu makroprądu w próbce.

Własne pola Meissnera atomów ORME są w najlepszym razie tylko umiarkowanie zmienione; muszą tylko trochę się skurczyć, aby zrobić miejsce dla zewnętrznego pola Hc2, które teraz przechodzi między nimi. Prądy w obwodach atomowych ORME nie zmieniają się zatem w sposób znaczący, ponieważ większość strumienia zewnętrznego przepływa wokół nich (pomiędzy nimi).

Prowadzi to do wniosku, że Hc2 dla ORME nie jest stałą (chociaż w przeciwieństwie do typu II nie zależy od temperatury). Zamiast tego, dla każdego pierwiastka zależy (głównie) od energii zawartej w polach Meissnera poszczególnych ORME (zakładam również, że ORME są ułożone w preferowanych odstępach atomowych).

Siła tych indywidualnych pól atomowych ostatecznie określa, ile pola zewnętrznego będzie potrzebne, aby je rozdzielić i wyprzeć je z połączeń międzyatomowych. Jeśli pola Meissnera zostaną napompowane (lub odwrotnie, spuszczone) i eksperyment pomiarowy Hc2 zostanie powtórzony, zostanie znaleziona inna wartość dla Hc2.

ORME ORMUS

Hc2 dla ORME jest nadal definiowane jako pole zewnętrzne, które niszczy nadprzewodnictwo w makrociale próbki. Na pozór wygląda to tak samo, jak definicja dla SC typu II, pomimo całkowicie odmiennych mechanizmów działania i pomimo niezależności temperaturowej ORME. Ponadto, podobnie jak SC typu II, usunięcie pola zewnętrznego przywraca nadprzewodnictwo w ciałach ORME. (Sam ORME nigdy nie straciły swoich obwodów ORME na poziomie atomowym; gdyby tak było, usunięcie pola zewnętrznego nie spowodowałoby wznowienia nadprzewodnik, co się dzieje). Ze względu na te podobieństwa można zobaczyć, jak ORME można łatwo pomylić z materiałem typu II i jak przypadkowe odniesienie do niego jako takiego jest nawet dość dokładne dla niektórych celów…

Są to więc prawa działające za obserwowanymi zjawiskami, dzięki którym cząstki ORME mogą czasami uciekać przed zbliżaniem się magnesu lub ręki; najpierw działają bezwładnie, gdy znajdują się w intensywnym polu magnetycznym, a następnie wznawiają ich lotność, gdy są wycofane; i tak dalej.

Miejmy nadzieję, że powierzchowność podobieństw między zachowaniem typu II i ORME jest teraz jasna. Poniższe kilka stwierdzeń podsumowuje te wnioski dotyczące ORME.

1. Nadprzewodnik ORME jest zasadniczo niezależne od temperatury.
2. Makroprądy są przesyłane przez międzyatomowe połączenia pól Meissnera przez ciało ORME.
3. Hc2 to poziom, przy którym ustają makroprądy w ciele ORME.
4. Poziom Hc2 dla ciała ORME jest funkcją natężenia pola Meissnera poszczególnych ORME.
5. Pola Meissnera na poziomie atomowym poszczególnych ORME są odrębne i w dużej mierze niezależne od makropola Meissnera ciała ORME i tylko umiarkowanie wzrastają przy Hc2.
6. Na pary Coopera samych ORME zwykle nie mają wpływu poziomy pola Hc2, chyba że obwody pary ORME Coopera już przenoszą strumień o wartości krytycznej lub w jej pobliżu.

ORME są nieco hydrofilowe i mają tendencję do higroskopijności. Ile to jest w stosunku do tego, jak mocno naładowane są ich pola. W „rozwiązaniu” pole Meissnera każdego ORME jest w stanie kontrolować znaczną liczbę cząsteczek wody; ile, znowu zależy od opłaty ORME. W takim rozwiązaniu ORME, odległość między ORME, a konkretnie odległość, na której może nastąpić normalizacja energii między nimi, jest wydłużona o obecność cząsteczek wody, dla danej siły pola Meissnera. Jest to podobne do tego, w jaki sposób wstawienie materiału dielektrycznego zwiększa pojemność między dwiema płytkami. Płyty mogą być znacznie szerzej rozdzielone, gdy przestrzeń pośrednia wypełniona jest materiałem o wysokiej stałej dielektrycznej, niż bez niej, dla tej samej pojemności. Podobnie ORME mogą być bardziej od siebie oddalone w wodzie,

Efektem pól Meissnera w takiej sytuacji jest sztuczne zwiększenie pozornej lepkości wody. Wytwarza „sztywność” lub pseudolepkość, która jest funkcją koncentracji ORME i natężenia pola. Natężenie pola naturalnie normalizuje się między ORME w takich warunkach, więc wszystkie osobniki w populacji osiągają równoważny poziom energii (zakładając mieszane gatunki) lub identyczny poziom energii między identycznymi gatunkami. To jest wyjaśnienie śluzowatej, galaretowatej konsystencji wodnych dyspersji ORME.

„Lepkość” zawiesiny może ulec drastycznej i dramatycznej zmianie, jako funkcja lub przyczyna wszystkiego, co wpływa na pola Meissnera. Na przykład umieszczenie kropli próbki w polu magnetycznym, znacznie przekraczającym Hc2, stłumi zasięg lub zakres poszczególnych pól Meissnera i (chyba że działają inne typy pól, jak wspomniałem gdzie indziej) można zaobserwować lepkość zmniejszać się, zwłaszcza w przypadku występowania makroprądów.

Możliwość uzyskania nadprzewodnictwa

Możliwość uzyskania nadprzewodnictwa wysokotemperaturowego przy Tc>300K przewidział ponad 30 lat temu WA Little [Phys Rev A 1964, tom. 134, s. 1416]. Możesz być również zainteresowany przeczytaniem artykułu DM Eagle’a w Physica C [1994, tom. 225 str. 222-234] na temat obserwowanego nadprzewodnictwa w temperaturze pokojowej oraz inne dyskusje na ten temat przedstawione w Brookhaven National Laboratory w kwietniu 1994. Jest to związane z wcześniejszą pracą LN Grigorova.

Warto odwiedzić nasze artykuły  działanie ormus oraz właściwości ormus.