Egipska Księga Umarłych tajemnicza księga

Czym jest Egipska Księga Umarłych

Egipska Księga Umarłych to zbiór zaklęć, które umożliwiają dalszą podróż duszy zmarłego, aby poruszać się po śmierci. Słynny tytuł nadali zachodni uczeni; rzeczywisty tytuł można by przetłumaczyć jako Księga Wychodzenia za Dniem lub Zaklęcia Wychodzenia za Dniem.

Zaklęcia zapewniały to zapewnienie dzięki dokładnym szczegółom. Czego można się spodziewać po śmierci i rodzaju wiedzy potrzebnej do dotarcia do raju.

Chociaż praca ta jest często określana jako „Biblia Starożytnego Egiptu”. Nie jest to coś takiego, chociaż te dwie prace łączy podobieństwo polegające na tym, że są starożytnymi kompilacjami tekstów. Napisanych w różnym czasie, ostatecznie zebranych w formie książkowej. Book of the Dead nigdy nie została ujednolicona. Zostały stworzone specjalnie dla każdej osoby, która mogła sobie pozwolić na zakup jednego jako swoistego podręcznika. Podręcznik który miał im pomóc po śmierci.

Egiptolog Geralidine Pinch wyjaśnia

Egipska Księga Umarłych to termin ukuty w XIX wieku. Dla zbioru tekstów znanych starożytnym Egipcjanom jako Zaklęcia Wychodzenia za Dniem. Po pierwszym tłumaczeniu Księgi Umarłych przez egiptologów zyskała ona miejsce w popularnej wyobraźni jako Biblia Starożytnych Egipcjan. Porównanie jest bardzo nieodpowiednie. Egipska księga Umarłych nie była główną świętą księgą religii egipskiej. Był to tylko jeden z serii podręczników stworzonych, aby pomóc duchom zmarłych elit osiągnąć i utrzymać pełne życie pozagrobowe.

Życie pozagrobowe

Życie pozagrobowe uważano za kontynuację życia na ziemi, a po przejściu przez różne trudności i sąd w Sali Prawdy raj. Który był doskonałym odzwierciedleniem życia na ziemi. Po tym, jak dusza została usprawiedliwiona w Sali Prawdy. przeszła przez Lily Lake, by odpocząć na Polu Trzcin, gdzie można było znaleźć wszystko, co utraciło się w życiu i cieszyć się tym wiecznie. Aby jednak dojść do tego raju, trzeba było wiedzieć, dokąd się udać, jak zwracać się do pewnych bogów, co powiedzieć w określonych momentach i jak się odnaleźć w krainie umarłych; dlatego podręcznik życia pozagrobowego byłby niezwykle przydatny.

Historia Egipskiej Księgi Umarłych 

Egipska księga Umarłych wywodzi się z koncepcji przedstawionych na malowidłach nagrobnych i inskrypcjach z czasów III dynastii Egiptu (ok. 2670 – 2613 pne). Do XII dynastii (1991 – 1802 p.n.e.) Te zaklęcia wraz z towarzyszącymi im ilustracjami, zostały zapisane na papirusie i umieszczone w grobowcach i grobach ze zmarłymi.

Ich celem, jak wyjaśnia historyk Margaret Bunson, „było poinstruować zmarłych, jak przezwyciężyć niebezpieczeństwa życia pozagrobowego poprzez umożliwienie im przybrania postaci służebnych mitycznych stworzeń i nadanie im haseł niezbędnych do wejścia na pewne etapy podziemia.

Służyły też jednak dostarczaniu duszy uprzedniej wiedzy o tym, czego można się spodziewać na każdym etapie. Posiadanie Księgi Umarłych w grobowcu byłoby równoznaczne z tym, że uczeń w dzisiejszych czasach otrzymuje wszystkie odpowiedzi testowe. Odpowiedzi w jakich kiedykolwiek potrzebowaliby w każdej klasie szkoły.

W pewnym momencie przed rokiem 1600 p.n.e. różne zaklęcia zostały podzielone na rozdziały, a do czasu Nowego Państwa (ok. 1570 – ok. 1069 p.n.e.) księga ta była niezwykle popularna. Skrybowie, którzy byli ekspertami od zaklęć, byli konsultowani w celu stworzenia książek na zamówienie dla osoby lub rodziny. Bunson zauważa: „Te zaklęcia i hasła nie były częścią rytuału, ale zostały stworzone dla zmarłych, aby mogły być recytowane w życiu pozagrobowym”.

Jeśli ktoś był chory i obawiał się, że może umrzeć, szedłby do skryby i kazał mu spisać księgę zaklęć na życie pozagrobowe. Pisarz musiałby wiedzieć, jakie życie wiodła dana osoba, aby odgadnąć rodzaj podróży, jakiej mógł się spodziewać po śmierci; wtedy odpowiednie zaklęcia zostałyby napisane specjalnie dla tej osoby.

Księga Umarłych tylko dla elit

Przed Nowym Królestwem Egipska Księga Umarłych była dostępna tylko dla rodziny królewskiej i elity. Popularność Mitu Ozyrysa w okresie Nowego Królestwa sprawiła, że ​​ludzie uwierzyli, że zaklęcia są niezbędne. Ponieważ Ozyrys zajmował tak ważne miejsce w sądzie duszy w życiu pozagrobowym. Ponieważ coraz więcej ludzi pragnęło własnej Księgi Umarłych, skrybowie zobowiązali ich do tego. Natimiast księga stała się po prostu kolejnym towarem produkowanym na sprzedaż.

W taki sam sposób, w jaki wydawcy w dzisiejszych czasach oferują książki drukowane na żądanie lub prace własne, skrybowie oferowali klientom różne „pakiety” do wyboru. Mogli mieć w swoich księgach tak mało lub tyle zaklęć, na ile mogli sobie pozwolić. Bunson pisze: „Człowiek mógł decydować o liczbie rozdziałów, które mają być włączone, rodzaju ilustracji i jakości użytego papirusu. Ograniczały ją jedynie zasoby finansowe” .

Od Nowego Królestwa do Dynastii Ptolemeuszy (323 – 30 p.n.e.) W ten sposób powstała Egipska Księga Umarłych. W dalszym ciągu zmieniał się w formie i wielkości aż do ok. 650 p.n.e., kiedy to ustalono na 190 jednolitych zaklęć, ale mimo to ludzie mogli dodawać lub odejmować z tekstu to, co chcieli.

A Book of the Dead

z dynastii Ptolemeuszy, który należał do kobiety o imieniu Tentruty. Miał tekst The Lamentacje Izydy i Nephthys dołączonych do niej, która nigdy nie została włączona jako część Księgi Umarłych. Inne egzemplarze księgi nadal były produkowane z mniej lub bardziej zaklęciami, w zależności od tego, na co kupującego było stać. Jednak jedynym zaklęciem, które wydaje się mieć każda kopia, było Zaklęcie 125.

Zaklęcie 125

Zaklęcie 125 jest najbardziej znanym ze wszystkich tekstów Księgi Umarłych. Osoby, które nie są zaznajomione z księgą, ale mają choćby najmniejszą znajomość mitologii egipskiej. Znają zaklęcie nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Zaklęcie 125 opisuje osądzanie serca zmarłego przez boga Ozyrysa w Sali Prawdy. Jednym z najbardziej znanych obrazów ze starożytnego Egiptu , mimo że bóg ze swoimi łuskami nigdy nie jest opisany w tekście. Ponieważ ważne było, aby dusza zdała test ważenia serca, aby dostać się do raju. Wiedząc, co powiedzieć i jak postępować przed Ozyrysem, Thotem , Anubisem i Czterdziestu. Dwoma Sędziami była uważana za najważniejszą informację, z jaką zmarły mógł dotrzeć.

Kiedy ktoś umierał, był prowadzony przez Anubisa do Sali Prawdy (znanej również jako Hala Dwóch Prawd). Gdzie składali Negatywne Wyznanie (znane również jako Deklaracja Niewinności). Była to lista 42 grzechów, o których osoba mogła uczciwie powiedzieć, że nigdy nie popełniła. Po dokonaniu negatywnej spowiedzi Ozyrys, Thoth, Anubis i czterdziestu dwóch sędziów. Przyznawali się, a jeśli spowiedź została przyjęta, serce zmarły był następnie ważony na wadze z białym piórem Ma’at , piórem prawdy. Jeśli serce okazało się lżejsze od pióra, dusza szła do raju; gdyby serce było cięższe, zostało rzucone na podłogę, gdzie zostało pożarte przez potworną boginię Ammuta, a dusza przestałaby istnieć.

Zaklęcie 125 zaczyna się od wprowadzenia do czytelnika (dusza): „Co należy powiedzieć, kiedy przybywasz do tej Sali Sprawiedliwości, oczyszczając _[imię osoby] z całego zła, które wyrządziła i widząc twarze bogów.”

Poznanie zaklęcia

Zaklęcie zaczyna wtedy bardzo wyraźnie mówić duszy dokładnie, co ma powiedzieć podczas spotkania z Ozyrysem:

Witaj, wielki boże, Panie Sprawiedliwości! Przybyłem do ciebie, mój panie, abyś mnie przyprowadził, abym mógł zobaczyć twoje piękno, ponieważ znam cię i znam twoje imię i znam imiona czterdziestu dwóch bogów tych, którzy są z tobą w tej Sali Sprawiedliwości, którzy żyją z tych, którzy kochają zło i przełykają swoją krew w dniu rozliczenia postaci w obecności Wennefera [inna nazwa Ozyrysa]. Oto podwójny syn Songstres; Pan Prawdy to twoje imię. Oto przyszedłem do was, przyniosłem wam prawdę, odrzuciłem wam kłamstwo. Nie popełniłem fałszu wobec ludzi. Nie zubożyłem moich towarzyszy, nie popełniłem nic złego w Miejscu Prawdy, nie nauczyłem się tego, co nie jest…

Prolog

Po tym prologu dusza wypowiada negatywną spowiedź i jest przesłuchiwana przez bogów i czterdziestu dwóch sędziów. W tym momencie wymagana była pewna bardzo konkretna informacja, aby mogła zostać usprawiedliwiona przez bogów. Trzeba było znać imiona różnych bogów i za co byli odpowiedzialni. Rowniez trzeba było też znać takie szczegóły, jak imiona drzwi w pokoju i podłogi, po której trzeba przejść; trzeba było nawet znać imiona własnych stóp. Gdy dusza odpowiadała każdemu bóstwu i obiektowi właściwą reakcją, słyszeli odpowiedź: „Znasz nas, omiń nas” i mogą kontynuować. W pewnym momencie dusza musi odpowiedzieć głosowi o stopach duszy:

• „Nie pozwolę, żebyś mnie deptał”, mówi podłoga tej Sali Sprawiedliwości.
• „Dlaczego nie? Jestem czysty.”
• „Bo nie znam imion twoich stóp, którymi byś mnie deptał. Powiedz mi je.”
• „Tajny obraz Ha’ to imię mojej prawej stopy;Kwiat Hathor ’ to imię mojej lewej stopy”.
• „Znasz nas; wejdź przez nas”.

Zaklęcie kończy się tym, w co dusza powinna się ubrać, gdy zostanie osądzona i jak należy zaklęcie recytować.

Procedury

Prawidłowa procedura w tej Sali Sprawiedliwości. Należy wypowiedzieć to zaklęcie czyste i czyste, odziane w białe szaty i sandały, pomalowane czarną farbą do oczu i namaszczone mirrą. Będzie mu ofiarowane mięso i drób, kadzidło, chleb, piwo i zioła, jeśli umieścisz tę pisemną procedurę na czystej podłodze ochry pokrytej ziemią, po której nie deptała żadna świnia ani małe bydło.

Następnie skryba, który napisał zaklęcie, gratuluje sobie dobrze wykonanej pracy i zapewnia czytelnika, że ​​on, skryba, będzie się rozwijał, podobnie jak jego dzieci ze swojej roli w rzuceniu zaklęcia. Mówi, że zrobi dobrze, gdy sam przyjdzie na sąd i „zostanie wprowadzony do królów Górnego Egiptu i królów Dolnego Egiptu i będzie w orszaku Ozyrysa. Sprawa milion razy prawdziwa”. Za rzucanie zaklęcia skryba był uważany za część wewnętrznej pracy życia pozagrobowego i dzięki temu miał zapewnione przychylne powitanie w podziemiach i przejście do raju.

Dla przeciętnego człowieka, nawet króla, całe doświadczenie było znacznie mniej pewne. Jeśli ktoś odpowiedział poprawnie na wszystkie te pytania i miał serce lżejsze niż piórko prawdy i jeśli zdołał być dobry dla gburowatego Boskiego Przewoźnika, który przepłynąłby dusze przez Lily Lake, znalazłby się w raju. Egipskie Pole Trzcin (czasami nazywane Polem Ofiar) było dokładnie tym, co pozostawiono w życiu. Tam dusza połączyła się z utraconymi bliskimi, a nawet ukochanymi zwierzętami. Dusza żyłaby obrazem domu, który znali od zawsze, z dokładnie tym samym podwórkiem. Tymi samymi drzewami, tymi samymi ptakami śpiewającymi wieczorem lub rano, i cieszyłaby się tym przez wieczność w obecności bogów.

Inne zaklęcia i nieporozumienia

Jednak między przybyciem do Sali Prawdy a rejsem łodzią do raju dusza mogła popełnić sporo potknięć. Księga Umarłych zawiera zaklęcia na każdą okoliczność, ale wydaje się, że nie ma gwarancji, że przetrwa te zwroty akcji. Egipt ma długą historię i, jak w przypadku każdej kultury , wierzenia zmieniały się w czasie, cofały się i ponownie zmieniały.

Nie każdy opisany powyżej szczegół został uwzględniony w wizji każdej epoki egipskiej historii. W niektórych okresach zmiany są niewielkie, podczas gdy w innych życie pozagrobowe jest postrzegane jako niebezpieczna podróż do raju. Podró która jest tylko tymczasowa. Fakt iż w niektórych momentach kultury droga do raju była bardzo prosta po tym, jak dusza została usprawiedliwiona przez Ozyrysa, podczas gdy w innych krokodyle mogły udaremnić duszę, zakręty na drodze okazały się niebezpieczne lub demony oszukały, a nawet zaatakowały.

W takich przypadkach dusza potrzebowała zaklęć, aby przetrwać i dotrzeć do raju. Zaklęcia zawarte w książce obejmują tytuły takie jak: „Za odepchnięcie krokodyla, który przychodzi, aby zabrać”, „Za odpędzanie węża”, „Za to, by nie został zjedzony przez węża w królestwie umarłych”, „Za to, żeby nie umierać ponownie W królestwie umarłych”, „za przemianę w boskiego sokoła”, „za przemianę w lotos”, „za przemianę w feniksa” i tak dalej.

Księga Umarłych egipska oraz tybetańska

Zaklęcia przemiany stały się znane dzięki popularnym aluzjom do książki w produkcjach telewizyjnych i filmowych. Doprowadziło do błędnego zrozumienia, że Księga Umarłych jest rodzajem magicznego dzieła. Egipcjanie używali jej niegdyś do mistycznych obrzędów. Księga Umarłych , jak wspomniano, nigdy nie była używana do magicznych przemian na ziemi. Zaklęcia działały tylko w zaświatach. Twierdzenie, że Księga Umarłych była jakimś tekstem czarnoksiężnika, jest tak samo błędne i bezpodstawne, jak porównanie z Biblią.

Egipska Księga Umarłych jest również porównywana do Tybetańskiej Księgi Umarłych. Tybetańska Księga Umarłych (rzeczywista nazwa, Bardo Thodol , „Wielkie wyzwolenie przez słuch w stanie pośrednim”). To zbiór tekstów do przeczytania osobie umierającej lub niedawno zmarłej. Który informuje duszę o tym, co się dzieje krok po kroku po śmierci. Podobieństwo, jakie dzieli z egipskim dziełem, polega na tym, że ma ono pocieszyć duszę i wyprowadzić ją z ciała do życia pozagrobowego.

Tybetańska księga umarłych

Tybetańska Księga Umarłych zajmuje się oczywiście zupełnie inną kosmologią i systemem wierzeń. Najważniejszą różnicą jest to, że jest przeznaczona do czytania przez żywych aż do umarłych. To nie jest podręcznik, który mają recytować umarli. Oba dzieła ucierpiały z powodu etykietki „Księga Umarłych”, która albo przyciąga uwagę tych, którzy uważają je za klucze do oświeconej wiedzy, albo uczynki diabła, których należy unikać; w rzeczywistości nie są. Obie książki są konstruktami kulturowymi, które mają sprawić, że śmierć stanie się łatwiejszym doświadczeniem.

Zaklęcia w Księdze Umarłych, bez względu na epokę, w której zostały napisane lub zebrane teksty, obiecywały kontynuację egzystencji po śmierci. Tak jak w życiu, były próby i nieoczekiwane zwroty na ścieżce. Obszary i doświadczenia, których należy unikać, przyjaciele i sojusznicy do kultywowania, ale w końcu dusza mogła oczekiwać nagrody za prowadzenie dobrego i cnotliwego życia.

Dla tych, którzy pozostali w życiu, zaklęcia zostałyby zinterpretowane tak, jak ludzie w dzisiejszych czasach czytają horoskopy. Horoskopy nie są pisane po to, by podkreślić złe strony danej osoby. Nie czyta się ich po to, by czuć się źle z samym sobą. W ten sam sposób zaklęcia zostały skonstruowane tak, aby ktoś, kto jeszcze żył, mógł je czytać, myśleć o ukochanej osobie w życiu pozagrobowym i mieć pewność, że bezpiecznie dotarły na Pole Trzcin.

Polecamy artykuł Symbole Alchemiczne