Jak zrobić Ormus w domu: Sugestie i wskazówki

Ormus – Nowoczesna Alchemia

Ormus, znany także jako ORME (ang. Orbitally Rearranged Monoatomic Elements), to pojęcie wywodzące się z nurtów alchemii mineralnej oraz niektórych tradycji ezoterycznych. Zwolennicy tej koncepcji uważają, że Ormus zawiera formy pierwiastków w stanie monoatomowym lub innej nietypowej konfiguracji kwantowej.

Choć Ormus bywa opisywany jako „substancja o niezwykłych właściwościach”, nie istnieją żadne potwierdzone badania naukowe, które weryfikowałyby te tezy według standardów nauki akademickiej. Z tego powodu Ormus traktowany jest jako temat spekulatywny, a jego produkcja i stosowanie nie są objęte żadną oficjalną regulacją medyczną ani technologiczną.

Współcześnie, zainteresowanie tą tematyką przejawiają niektóre środowiska eksperymentatorów, pasjonatów alchemii i niezależni badacze. Powstały liczne książki i opracowania, które opisują domniemane metody otrzymywania Ormus z soli mineralnych – w tym techniki związane z tzw. metodą mokrą i suchą.

Jednym z popularnych źródeł opisu tego procesu jest publikacja „Ormus: Modern Day Alchemy” autorstwa Barry’ego Cartera, która stanowi kompendium poglądów i obserwacji środowisk zajmujących się tą tematyką.

W tym artykule przedstawiamy wyłącznie poglądowe informacje na temat koncepcji Ormus oraz metod, jakie są opisywane w literaturze alternatywnej. Tekst ma charakter edukacyjny i nie stanowi zachęty do samodzielnego wytwarzania lub spożycia opisywanych substancji.

Więcej informacji kontekstowych o tym, czym jest Ormus, znajdziesz na stronie głównej: ORMUS – wszystko, co musisz wiedzieć.

Jak przygotować Ormus w zaciszu domowym?

W środowiskach alternatywnych istnieją różne opisy teoretycznych metod pozyskiwania Ormus z soli mineralnych. Chociaż niektóre osoby twierdzą, że możliwe jest przygotowanie tego typu substancji samodzielnie w warunkach domowych, zdecydowanie odradzamy podejmowanie takich działań ze względu na potencjalne ryzyko chemiczne i brak potwierdzenia bezpieczeństwa produktu końcowego.

Uwaga: Poniższe informacje mają charakter wyłącznie poglądowy i edukacyjny. Procesy te są opisywane w literaturze alchemicznej i nie zostały potwierdzone ani zweryfikowane przez naukę akademicką.

W przekazach i publikacjach wymienia się trzy główne podejścia do wytwarzania Ormus:

• Metoda „dry” (na sucho) – opiera się na ekstrakcji pierwiastków z suszonych minerałów lub gleb. Wymaga zaawansowanego sprzętu i wiedzy z zakresu chemii nieorganicznej.
• Metoda „wet” (na mokro) – najczęściej opisywana, polega na wytrącaniu osadu z roztworu soli za pomocą silnej zasady.
• Metoda „burn” (termiczna) – rzadziej spotykana, bazująca na kontrolowanym wypalaniu surowców w wysokich temperaturach.

Wszystkie te podejścia wymagają użycia wysokiej jakości wody, zazwyczaj zaleca się wodę źródlaną lub oczyszczoną laboratoryjnie.

Ostrzeżenie chemiczne: W metodzie „mokrej” stosuje się wodorotlenek sodu (NaOH) – substancję silnie żrącą. Kontakt ze skórą lub oczami może prowadzić do poważnych poparzeń. Niewłaściwe dawkowanie tej substancji może również prowadzić do powstania toksycznych związków, np. metali ciężkich.

Środki ostrożności: W przypadku przeprowadzania jakichkolwiek eksperymentów chemicznych (nawet czysto teoretycznie) należy:

• pracować w dobrze wentylowanym pomieszczeniu,
• używać rękawic ochronnych i okularów,
• posługiwać się szkłem laboratoryjnym, nie plastikiem,
• używać precyzyjnych narzędzi do kontroli pH.

Wnioski: Nawet jeśli opisywane metody mogą wydawać się proste, to w rzeczywistości wymagają one doświadczenia chemicznego, kontroli parametrów i świadomości ryzyka. Dlatego samodzielna produkcja Ormus nie powinna być podejmowana bez odpowiedniego przygotowania i wiedzy.

Techniki wytwarzania Ormusu

W literaturze alternatywnej i w przekazach alchemicznych opisano kilka metod rzekomego otrzymywania Ormus z surowców mineralnych. Poniżej przedstawiamy przegląd tych metod w celach wyłącznie edukacyjnych. Nie są to zalecenia praktyczne, a samodzielne wykonywanie tych procedur może wiązać się z poważnym zagrożeniem dla zdrowia i życia.

1️⃣ Metoda „mokrej ekstrakcji” (ang. wet method)

Najczęściej opisywana w źródłach metoda. Polega na wytrącaniu osadu z roztworu soli przy użyciu zasady (np. wodorotlenku sodu – NaOH). Proces ten składa się z kilku etapów:

• Rozpuszczenie wybranej soli (np. z Morza Martwego) w wodzie o wysokiej czystości (źródlanej lub demineralizowanej).
• Stopniowe dodawanie roztworu NaOH do momentu osiągnięcia pH ~10,78.
• Oddzielenie osadu ( Ormusu) przez dekantację lub filtrację.
• Płukanie osadu przez kilka dni – codzienna wymiana wody pozwala usunąć pozostałości chemiczne.

⚠️ Krytyczne ostrzeżenie: Nigdy nie należy przekraczać pH 10,78 – wyższe pH może powodować wytrącenie metali ciężkich i innych niepożądanych substancji.

⚠️ Płukanie osadu jest absolutnie kluczowe. Zbyt krótki czas płukania może pozostawić w produkcie resztki silnie żrącego NaOH, co czyni go toksycznym i niebezpiecznym.

2️⃣ Metoda „na sucho” (ang. dry method)

W tej metodzie opisywana jest ekstrakcja pierwiastków z suszonych minerałów, gleby lub skał. Proces ten wymaga użycia sprzętu laboratoryjnego (np. homogenizatorów, pieców muflowych, analizatorów ICP) i zaawansowanej wiedzy z zakresu chemii analitycznej.

Niektóre źródła twierdzą, że metoda ta pozwala uzyskać wyższe stężenia pierwiastków z grupy platynowców, jednak brakuje zweryfikowanych danych naukowych potwierdzających ten efekt.

3️⃣ Metoda termiczna (ang. burn method)

Ta metoda polega na wypalaniu wybranych soli w kontrolowanej temperaturze, co – według niektórych teorii – ma prowadzić do „przejścia” pierwiastków do nietypowego stanu energetycznego. Wymaga precyzyjnych warunków temperaturowych i sprzętu laboratoryjnego z kontrolą atmosfery.

⚠️ Ze względu na brak jednoznacznych danych i bardzo wysokie ryzyko reakcji niepożądanych, metoda ta nie powinna być podejmowana samodzielnie.

📌 Kluczowe wskazówki (zachowawcze):

• Używaj wyłącznie szkła laboratoryjnego – plastik może wchodzić w reakcje z zasadami.
• Zawsze zachowuj środki ostrożności: rękawice, okulary, wentylacja.
• Każdy etap procesu powinien być prowadzony z pełną świadomością możliwych skutków ubocznych.

Uwaga końcowa: Żaden z opisanych procesów nie został zatwierdzony przez środowiska naukowe. Artykuł ma charakter informacyjny i nie zachęca do ich stosowania. Podejmowanie prób wytwarzania ORMUS bez odpowiedniego przygotowania chemicznego może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.

Wybór odpowiedniej soli

W opisach alternatywnych metod otrzymywania Ormus, sól odgrywa kluczową rolę jako potencjalne źródło mikroelementów oraz pierwiastków z grupy platynowców. Nie ma jednak naukowego potwierdzenia, że wybrana sól wpływa bezpośrednio na skuteczność lub zawartość domniemanego ORMUS.

Entuzjaści tej koncepcji często wybierają sole naturalne, które nie zostały poddane przemysłowemu oczyszczaniu i zawierają śladowe ilości różnych minerałów. Poniżej przedstawiamy przykładowe rodzaje soli, które są opisywane w kontekście eksperymentów alchemicznych:

• Sól z Morza Martwego – bogata w magnez, siarczany i minerały, ale może zawierać również zanieczyszczenia środowiskowe.
• Sól z Great Salt Lake (USA) – naturalnie występująca, opisywana jako źródło mikroelementów.
• Sól celtycka – pochodzi z tradycyjnych salin we Francji; zawiera naturalny osad i mikroskładniki.
• Sól hawajska (czarna lub czerwona) – zawiera dodatkowe pierwiastki (np. żelazo, węgiel aktywny), ale jest rzadziej dostępna.
• Sól himalajska – często używana, lecz ma niższą zawartość metali szlachetnych.
• Sól Epsom (MgSO₄) – siarczan magnezu, czasem dodawany jako uzupełnienie, nie jako główne źródło.

⚠️ Uwaga: Każda sól może zawierać nie tylko korzystne minerały, ale również substancje niepożądane – np. metale ciężkie, mikroplastik, a także przemysłowe dodatki przeciwzbrylające.

Nie zaleca się używania soli kuchennej

Zwykła sól stołowa (NaCl) jest wysoko oczyszczona i pozbawiona pierwiastków śladowych. Dodatkowo może zawierać substancje chemiczne, takie jak E536 (żelazocyjanek potasu), które nie powinny być obecne w eksperymentach chemicznych.

Na co zwrócić uwagę przy wyborze soli?

• Brak dodatków przemysłowych – unikaj soli zawierającej E536, jod, środki wybielające i konserwanty.
• Pochodzenie – preferowane są sole pochodzące z czystych geologicznie źródeł.
• Struktura i kolor – nieprzetworzona sól zazwyczaj ma nierówną strukturę i naturalne zabarwienie (szara, różowa, beżowa).

Podkreślamy, że wybór „lepszej” soli nie stanowi gwarancji skuteczności ani bezpieczeństwa produktu końcowego. Nie istnieją wiarygodne dane potwierdzające, że jakikolwiek rodzaj soli prowadzi do powstania ORMUS o określonych właściwościach.

Minerały i pierwiastki

W osadzie powstającym w wyniku metod opisywanych jako produkcja Ormus, mogą znajdować się różne pierwiastki i mikroelementy pochodzące z zastosowanej soli. Ich obecność zależy od surowca, jakości wody, rodzaju reakcji chemicznej oraz dokładności oczyszczania i filtracji.

Nie ma jednak potwierdzenia naukowego, że te pierwiastki występują w unikalnych stanach materii (np. monoatomowych) ani że ich obecność wpływa na właściwości biologiczne osadu. Opisywane właściwości Ormus mają charakter spekulatywny i nie zostały potwierdzone metodami akademickimi.

Przykładowe pierwiastki wykrywane w osadzie po reakcji z solą:

• Makroelementy: Magnez (Mg), Wapń (Ca), Potas (K), Sód (Na)
• Mikroelementy: Mangan (Mn), Miedź (Cu), Cynk (Zn), Jod (I), Selen (Se)
• Metale przejściowe: Nikiel (Ni), Kobalt (Co), Żelazo (Fe)
• Metale szlachetne (grupa platynowców): Ruten (Ru), Rod (Rh), Pallad (Pd), Srebro (Ag), Osm (Os), Iryd (Ir), Platyna (Pt), Złoto (Au)

Niektóre z tych pierwiastków mogą być obecne w ilościach śladowych. Ich obecność nie oznacza jednak, że produkt końcowy jest bezpieczny, stabilny lub biodostępny.

W naszym laboratorium przeprowadziliśmy mikroskopową obserwację osadu oraz analizę spektralną, której wyniki możesz zobaczyć w artykule: Ormus vs ORME – porównanie zawartości pierwiastków.

Dodatkowo dostępny jest nasz produkt Ormus z pyłu wulkanicznego, wytwarzany według autorskiej receptury laboratoryjnej, zawierający szerokie spektrum pierwiastków szlachetnych. Proces ten jest bardziej złożony i wymaga specjalistycznego sprzętu – nie został opisany w niniejszym artykule.

Dla osób zainteresowanych technicznym aspektem ekstrakcji pierwiastków z soli i minerałów, zachęcamy do zapoznania się z publicznie dostępnym dokumentem patentowym Davida Hudsona, który opisuje koncepcję ORMUS w kontekście przemian orbitalnych i analizy spektroskopowej.

FAQ – Najczęściej zadawane pytania o przygotowanie Ormus

1. Czy mogę bezpiecznie zrobić Ormus w domu?

Nie zalecamy samodzielnej produkcji Ormus. Proces wymaga użycia silnie żrących chemikaliów (np. NaOH), ścisłej kontroli pH oraz precyzyjnego oczyszczania. Nawet niewielki błąd może prowadzić do powstania toksycznych substancji (np. metali ciężkich) i zagrożenia dla zdrowia.
Artykuł ma charakter edukacyjny i nie stanowi instrukcji ani zachęty do działania.

2. Jakie pH powinien mieć Ormus podczas produkcji?

W opisach tzw. „metody mokrej” najczęściej wskazywane jest pH w granicach 10,5–10,78. Przekroczenie tego progu może spowodować wytrącenie metali ciężkich, co czyni preparat potencjalnie toksycznym.
Podkreślamy: eksperymenty z pH i związkami chemicznymi powinny być prowadzone wyłącznie przez osoby z doświadczeniem laboratoryjnym.

3. Czy do produkcji Ormus mogę użyć zwykłej soli kuchennej?

Nie. Sól kuchenna (NaCl) jest oczyszczona przemysłowo i pozbawiona naturalnych mikroelementów. Zawiera także dodatki przeciwzbrylające (np. E536), które mogą reagować z NaOH w nieprzewidywalny sposób.
Opisywane w literaturze alternatywnej sole to np. sól z Morza Martwego, celtycka lub z Great Salt Lake – również jednak nie są wolne od ryzyka zanieczyszczeń.

4. Czy mogę stosować plastikowe naczynia?

Zdecydowanie nie. Plastik może wchodzić w reakcje z zasadowymi substancjami chemicznymi i uwalniać związki toksyczne.
W eksperymentach chemicznych stosuje się wyłącznie szkło laboratoryjne, odporne na działanie zasad i wysokiej temperatury.

5. Ile trwa proces płukania osadu?

W literaturze opisuje się, że płukanie trwa od 3 do 7 dni. Jest to krytyczny etap – niedokładne wypłukanie może pozostawić resztki wodorotlenku sodu (NaOH), czyniąc produkt niebezpiecznym. Woda powinna być wymieniana codziennie, a cały proces przeprowadzony w warunkach możliwie najbardziej sterylnych.
Nie zalecamy samodzielnego podejmowania takich prób.

Przypisy

Uwaga redakcyjna: Poniższe pozycje mają charakter literatury alternatywnej, popularnonaukowej lub spekulatywnej. Nie są to źródła recenzowane ani zatwierdzone przez środowiska naukowe. Zostały umieszczone wyłącznie w celach kontekstowych dla osób chcących zgłębić temat w ujęciu historycznym, filozoficznym lub eksperymentalnym.

• Hudson, D. (1995). Orbitally Rearranged Monoatomic Elements (ORMEs) and Their Applications.
  Notatka konferencyjna, brak ISBN. Opisuje koncepcję ORMUS oraz metody separacji pierwiastków platynowców na podstawie zgłoszeń patentowych.
• Carter, B. (2003). ORMUS: Modern Day Alchemy. CreateSpace Independent Publishing Platform.
  ISBN: 978-1493625052. Książka omawia historyczne i współczesne ujęcia ORMUS oraz proponowane techniki jego pozyskiwania.
• Gardner, L. (2004). Lost Secrets of the Sacred Ark: Amazing Revelations of the Incredible Power of Gold. HarperCollins.
  ISBN: 978-0007174774. Rozważania na temat symboliki monoatomowego złota i jego potencjalnych zastosowań w starożytnych kulturach.
• Vollgold, M. (2008). Monoatomic Gold: The Key to Cosmic Energy. Quantum Press.
  ISBN: 978-1937532159. Książka z zakresu ezoteryki i alchemii opisująca hipotezy dotyczące energii monoatomowego złota.

Nie odnaleziono recenzowanych publikacji naukowych, które jednoznacznie potwierdzają istnienie ORMUS ani jego rzekome właściwości. Większość źródeł pochodzi z kręgu niezależnych badaczy, eksperymentatorów oraz środowisk zajmujących się alchemią i duchowością.