Struktura i analiza Ormus ORME

Struktura Ormus (ORME)

Uwaga redakcyjna: Niniejszy artykuł przedstawia hipotezy i twierdzenia pochodzące głównie od Davida Hudsona i jego zwolenników. Nie są one uznawane przez główny nurt nauki i nie mają potwierdzenia w recenzowanych badaniach naukowych. Ormus, znany również jako ORME (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements), to termin stosowany do opisu grupy pierwiastków, które — według hipotez Davida Hudsona — mogą przyjmować unikalny, jednoatomowy stan materii, a w pewnych warunkach wykazywać właściwości podobne do nadprzewodników. Hudson sugeruje, że wiele z tych pierwiastków znajduje się poza centralną częścią układu okresowego pierwiastków Mendelejewa. W tradycyjnej chemii nie są one znane z posiadania wyjątkowych stanów jednoatomowych. Jednak zwolennicy ORMUS postulują, że te pierwiastki w specjalnych warunkach mogą przegrupować swoje struktury orbitalne w sposób, który nadaje im niezwykłe właściwości fizyczne.

Hipotetyczna Struktura ORMUS według Davida Hudsona

Według twierdzeń Hudsona, pierwiastki ORMUS w stanie jednoatomowym mają zreorganizowaną strukturę orbitalną. W tej koncepcji dochodzi do zmian w konfiguracji elektronowej, co może prowadzić do występowania tzw. stanu wysokiego spinu oraz hipotetycznego nadprzewodnictwa typu II. Hudson w swoich wykładach oraz w patencie US 5,091,193 opisywał, że takie zmiany mogą zachodzić wskutek obrotu atomu wokół własnej osi, prowadząc do deformacji orbitalnej i powstania trwałej, niskoreaktywnej formy pierwiastka. To właśnie ten obrót – według jego interpretacji – inicjuje proces przegrupowania struktury walencyjnej. Należy jednak podkreślić, że tego rodzaju wyjaśnienia nie znajdują potwierdzenia w klasycznej mechanice kwantowej ani współczesnej fizyce atomowej.

Hudson i jego patent: Kluczowe założenia i definicje

David Radius Hudson, amerykański rolnik i badacz niezależny, w latach 80. opatentował koncepcję tzw. „Orbitally Rearranged Monoatomic Elements” (ORMEs), które miałyby istnieć w specyficznym stanie materii. Najważniejszym dokumentem jest US Patent 5,091,193.

Hudson twierdził, że metale szlachetne, takie jak złoto, iryd, rod, platyna czy pallad, mogą występować w jednoatomowej formie, która:

• jest chemicznie obojętna,
• nie wykazuje standardowych sygnałów spektroskopowych,
• może mieć inne właściwości masowe niż te same pierwiastki w formie metalicznej,
• w odpowiednich warunkach może wykazywać nadprzewodnictwo w temperaturze pokojowej.

Według Hudsona, ORME mogą pozostawać niewykryte przez klasyczne metody analityczne (np. spektroskopię mas, AAS, ICP-MS), co powoduje ich błędne klasyfikowanie jako zanieczyszczenia.

Źródło: US Patent 5,091,193 – Orbitally Rearranged Monoatomic ElementsMetody pozyskiwania ORMUS wg Hudsona

David Hudson w swoich wykładach oraz dokumentacji patentowej opisał kilka sposobów izolowania ORMUS z naturalnych źródeł. Jego podejście miało charakter eksperymentalny, łącząc techniki chemiczne z intuicyjnymi obserwacjami fizycznych zmian w materiale.

Najczęściej wskazywane źródła ORMUS to:

• Sól morska (szczególnie sól z Morza Martwego i oceaniczna),
• Gleby bogate w minerały (np. pochodzenia wulkanicznego),
• Rocznikowe próby z wodami gruntowymi i roztworami mineralnymi,
• Niektóre rośliny i popioły roślinne (choć rzadziej wspominane w źródłach).

Przykładowy, uproszczony schemat ekstrakcji ORMUS (wg interpretacji patentowej i wykładów Hudsona):

1. Rozpuszczenie surowca w wodzie destylowanej.
2. Dodanie zasady (najczęściej NaOH lub KOH), aż do osiągnięcia pH około 10.6–10.8.
3. Obserwacja powstawania białego osadu – rzekomego ORMUS w formie monoatomowej.
4. Wielokrotne płukanie i dekantacja osadu.
5. Suszenie osadu i – opcjonalnie – poddanie działaniu ciepła lub promieni UV w celu aktywacji stanu ORME.

Warto podkreślić, że te procedury nie są uznawane za metody naukowo zweryfikowane. Ich skuteczność, powtarzalność i bezpieczeństwo nie zostały potwierdzone w niezależnych laboratoriach. Niemniej jednak, stanowią fundament ruchu ORMUS i są szeroko rozpowszechniane w społecznościach alternatywnej alchemii.

Źródła:

• David Hudson, wykłady publiczne (1994–1995), dostępne m.in. w transkrypcji na SubtleEnergies.com
• US Patent 5,091,193 – opis częściowych etapów chemicznych

Teorie na temat nadprzewodnictwa ORME

David Hudson i jego zwolennicy używają terminów takich jak „pary Coopera” czy „efekt Meissnera” jako analogii do zjawisk obserwowanych w fizyce nadprzewodników. Jednak w kontekście ORMUS, te pojęcia nie mają formalnej podstawy naukowej i są stosowane w sposób spekulatywny. Pary Coopera to termin z fizyki kwantowej opisujący sparowane elektrony w niskotemperaturowych nadprzewodnikach. W przypadku ORMUS, analogia ta odnosi się do rzekomego łączenia się orbitalnych wartościowości w stabilne układy. Nie istnieją jednak eksperymentalne dowody potwierdzające istnienie takich par w strukturach jednoatomowych pierwiastków, jak sugeruje Hudson.

Efekt Meissnera a ORMUS

Hudson twierdził, że struktura ORME może wykazywać zjawisko podobne do efektu Meissnera, polegające na wypychaniu pola magnetycznego z wnętrza materiału nadprzewodzącego. W jego interpretacji atom ORMUS staje się chemicznie obojętny i odporny na działanie kwasów. Z naukowego punktu widzenia, nie istnieją jednak badania wskazujące na takie właściwości w znanych warunkach laboratoryjnych.

Kwestia jednoatomowej formy i spinu

Hudson zakładał, że pierwiastki w stanie ORMUS mogą być jednoatomowe i mieć niestandardową strukturę spinową. Ruch obrotowy atomu miałby prowadzić do odkształcenia orbitali walencyjnych i powstania stabilnej formy o innych właściwościach. To podejście stoi w sprzeczności z aktualną wiedzą na temat stabilności i geometrii elektronów w izolowanych atomach.

Czy ORMUS da się zbadać? Techniki analityczne i ograniczenia

Mimo rosnącego zainteresowania tematem ORMUS, brakuje potwierdzonych danych analitycznych, które jednoznacznie identyfikowałyby jednoatomowe stany ORME. David Hudson sam przyznał, że konwencjonalne techniki laboratoryjne często nie wykrywają tych substancji – co może być spowodowane ich niestandardowym stanem energetycznym lub strukturą.

Teoretycznie możliwe techniki badawcze:

• Spektroskopia mas (ICP-MS, TOF-MS): często nie wykazuje obecności metalu, mimo że wcześniej został on dodany – zwolennicy ORMUS uznają to za dowód na przekształcenie pierwiastka w formę „niewidzialną” analitycznie.
• Spektroskopia IR, NMR, XPS: mogłaby dostarczyć informacji o strukturze orbitalnej i oddziaływaniach elektronowych, ale wyniki są niejednoznaczne lub nieopublikowane.
• Analiza termiczna (TG/DSC): pozwala badać zmiany energetyczne i zachowanie substancji przy ogrzewaniu – Hudson sugerował, że ciepło zmienia stan ORME.
• Badania elektromagnetyczne (np. SQUID): mogą wykrywać nadprzewodnictwo w niskich temperaturach, ale nie zostały publicznie zastosowane na próbki ORMUS.

W badaniach niezależnych laboratoriów brakuje potwierdzonych obserwacji nadprzewodnictwa, zero rezystancji czy efektu Meissnera. Ponadto nie ma jednoznacznych publikacji w recenzowanych czasopismach, które dokumentowałyby te zjawiska.

Mimo to, zwolennicy ORMUS prowadzą nieformalne eksperymenty i często bazują na obserwacjach makroskopowych – takich jak zmiana koloru, lepkości, reakcji z kwasami czy „znikanie metalu” po konwersji do ORME.

Wniosek: Aby temat ORMUS mógł zostać poddany rzetelnej ocenie, potrzebne są nadzorowane, powtarzalne eksperymenty w warunkach kontrolowanych, z użyciem nowoczesnych narzędzi analitycznych i publikacją danych w otwartym dostępie.

Krytyczne spojrzenie i potrzeba badań

Chociaż koncepcje ORMUS przyciągnęły uwagę wielu entuzjastów i badaczy niezależnych, brakuje recenzowanych publikacji naukowych, które potwierdzałyby istnienie takich stanów materii w sposób empiryczny. W związku z tym wszelkie twierdzenia na temat ich struktury, właściwości nadprzewodnikowych czy wpływu na organizm pozostają w sferze hipotez alternatywnych. Podsumowując, choć idea ORMUS jako zjawiska strukturalnego i energetycznego może być fascynująca, wymaga ona znacznie większej liczby niezależnych, kontrolowanych badań naukowych, zanim będzie mogła być traktowana jako uzasadniona teoria fizyczna lub chemiczna.

Źródła i Literatura

• Hudson, David: US Patent 5,091,193 – Orbitally Rearranged Monoatomic Elements (ORMEs). Link do dokumentu
• David Hudson: „The Chemistry of the Philosophers Stone” – wykład z 1995 roku, Dallas, Teksas. Transkrypcja
• Barry Carter: „ORMUS – Modern Day Alchemy”, artykuły i wywiady. www.subtleenergies.com/ormus
• Hudson, David: „ORME Discovery in Agricultural Soil” – referaty z konferencji alternatywnych (1994–1996), dostępne w archiwach Subtle Energies.
• Critiques & Analysis: S. W. Frey – „Critical Analysis of Monoatomic Gold and ORME Claims”, Independent Review (2003).
• Scientific Context: Emsley, John – „Nature’s Building Blocks: An A-Z Guide to the Elements”, Oxford University Press, 2003.
• Alternative Research Archive: AlchemyLab.com – dział ORME/ORMUS. Link

Uwaga: Wymienione materiały obejmują zarówno źródła oryginalne (David Hudson), jak i niezależne opracowania krytyczne oraz alternatywne portale badawcze. Niektóre z nich nie mają statusu publikacji recenzowanej.

Zainteresował Cię temat ORMUS? Zobacz wszystkie nasze produkty badawcze z kategorii ORMUS i poznaj ich właściwości. Uwaga: Informacje zawarte w tym artykule mają charakter edukacyjny i spekulatywny. Nie stanowią porady medycznej, chemicznej ani fizycznej i nie powinny być traktowane jako naukowy konsensus.