Ormus Wypalany vs Ormus z Morza Martwego: Różnice i Właściwości

Ormus, znany również jako ORME (Orbitally Rearranged Monoatomic Elements), pozostaje jednym z najbardziej dyskutowanych zagadnień na styku alchemii mineralnej, badań nad materiałami oraz tradycji ezoterycznych. Choć współczesna nauka nie potwierdziła jednoznacznie istnienia odrębnego „stanu monoatomowego” metali szlachetnych, sama idea Ormusu inspiruje badaczy, eksperymentatorów i pasjonatów chemii niekonwencjonalnej.

Niniejszy artykuł w sposób możliwie neutralny i fizykochemiczny porównuje dwie główne grupy preparatów określanych zbiorczo jako Ormus:

• Ormus z soli Morza Martwego – otrzymywany metodami alkalizacji i wytrącania minerałów z roztworu soli,
• Ormus wypalany – nazywany także ormusem w żelu lub pastą krzemionkową, powstający w procesach wysokotemperaturowych z materiałów bogatych w krzemionkę i pierwiastki z grupy platynowców.

Celem jest pokazanie różnic w strukturze, procesach powstawania i interpretacji tych form – bez sugerowania zastosowań zdrowotnych czy terapeutycznych.

Bogactwo Minerałów vs. Rzadkie Metale: Dwie Odmienne Tradycje

Sól z Morza Martwego od dawna uchodzi za surowiec wyjątkowo bogaty w minerały. Jej skład pierwiastkowy obejmuje m.in.:

• magnez (Mg),
• wapń (Ca),
• potas (K) i sód (Na),
• mangan (Mn), cynk (Zn), miedź (Cu), żelazo (Fe),
• oraz pierwiastki śladowe, takie jak brom (Br) czy selen (Se).

W kontekście Ormusu sól traktuje się jako materiał wejściowy: po rozpuszczeniu i alkalizacji powstaje charakterystyczna biała zawiesina zawierająca głównie wodorotlenki i inne pochodne z wymienionych minerałów. Analizy opisywane m.in. przez Barry’ego Cartera sugerują, że w tego typu materiałach:

• dominuje matryca pospolitych minerałów,
• pierwiastki z grupy platynowców (PGM) – jeśli są obecne – występują zwykle w ilościach trudnych do wykrycia standardowymi metodami analitycznymi.

Z kolei w tradycji alchemicznej oraz w opisach Davida Hudsona nacisk położony jest przede wszystkim na pierwiastki z grupy platynowców (PGM):

• iryd (Ir),
• rod (Rh), ruten (Ru),
• pallad (Pd), platyna (Pt),
• czasem także złoto (Au) w specyficznych konfiguracjach.

W tej tradycji to właśnie materiały bogate w PGM – a nie zwykłe sole – stają się głównym punktem zainteresowania, szczególnie w kontekście form określanych jako ormus wypalany.

Ormus Wypalany: Charakterystyka i Proces Powstawania

Termin „ormus wypalany” (ang. fired ormus) odnosi się do materiałów, które zostały poddane działaniu wysokiej temperatury oraz obróbce krok po kroku. Typowy schemat obejmuje:

• kalcynację gleb kopalnych lub pyłów wulkanicznych,
• kolejne etapy podgrzewania i prażenia w określonych zakresach temperatur,
• okresy studzenia i płukania,
• czasem ponowne cykle ogrzewania w celu uzyskania pożądanej struktury.

W rezultacie powstają struktury przypominające:

• żel krzemionkowy,
• materiał szklisty lub półszklisty,
• galaretowatą pastę o wyraźnie mineralnym charakterze.

Takie formy nawiązują do opisów Davida Hudsona, który mówił o substancji przypominającej „białe szkło” lub galaretkę. W praktyce badawczej przykładem tego typu materiału może być pasta z pyłu wulkanicznego, czyli ormus w formie krzemionkowej, powstający z pyłów bogatych w naturalne minerały (Ormus z pyłu wulkanicznego – produkt kolekcjonerski).

Współczesne, niezależne laboratoria nie potwierdziły jednoznacznie istnienia stabilnego „monoatomowego” stanu metali szlachetnych w takich preparatach. Obserwuje się natomiast interesujące zmiany struktury materiału pod wpływem wysokiej temperatury, w tym:

• reorganizację krzemionki,
• przejścia fazowe,
• różnice w rozpuszczalności wybranych frakcji mineralnych.

Krzemionka jako Nośnik Minerałów: Struktura i Znaczenie

Jednym z kluczowych elementów opisu Ormusu wypalanego jest krzemionka (SiO₂), obecna naturalnie w glebach wulkanicznych, osadach mineralnych i skałach kopalnych. Krzemionka może:

• wiązać jony metali w swojej strukturze,
• zatrzymywać pierwiastki śladowe,
• tworzyć mikroporowate matryce po procesach kalcynacji.

Po wypaleniu i odpowiednich płukaniach krzemionka może przyjmować formę:

• szkliwa,
• półsztywnego żelu,
• elastycznej, lekko galaretowatej pasty.

W opisach alchemicznych często pojawia się idea, że pierwiastki z grupy platynowców są „zamknięte” w pasmach krzemionki. W języku nowoczesnej chemii można to rozumieć jako:

• obecność śladowych ilości metali w strukturze mineralnej,
• adsorpcję na powierzchni lub w porach krzemionki,
• powstanie trudnorozpuszczalnych kompleksów lub faz stałych.

Takie materiały – z punktu widzenia geochemii – są interesującym obiektem badań, łączącym w sobie krzemionkę, metale i strukturę quasi-szklistą. W tradycji Ormusu opisuje się je jako ormus w żelu lub pastę krzemionkową.

Ormus z Soli Morza Martwego: Charakterystyka i Skład

Ormus z soli Morza Martwego jest uznawany za jedną z najbardziej klasycznych i dostępnych form. Otrzymuje się go z roztworu soli poprzez:

1. rozpuszczenie soli w wodzie (często destylowanej lub demineralizowanej),
2. stopniowe podnoszenie pH przy użyciu silnej zasady (np. NaOH),
3. wytrącanie białej zawiesiny (wodorotlenków i pochodnych mineralnych),
4. wielokrotne płukanie i stabilizację osadu.

Otrzymany materiał zawiera głównie:

• wodorotlenki magnezu, wapnia i innych metali,
• część pierwiastków śladowych obecnych w soli wyjściowej,
• niewielkie ilości innych jonów, zależnie od stopnia wypłukania.

Tak przygotowany materiał stanowi zawiesinę mineralną, którą można dalej badać i porównywać z innymi formami Ormusu. W praktyce handlowej tego typu materiały pojawiają się jako preparaty kolekcjonerskie lub badawcze w kategoriach pokrewnych do Preparaty ORMUS.

Istotne jest podkreślenie, że obecność pierwiastków z grupy platynowców w takiej zawiesinie – o ile w ogóle występują – zazwyczaj nie jest potwierdzona zwykłymi analizami, a ich ilość, jeśli obecna, najczęściej pozostaje śladowa i poniżej czułości rutynowych metod.

ORME z Czystego Złota: Pomiędzy Mitologią a Rzeczywistością

W literaturze alchemicznej i ezoterycznej często pojawia się temat „ORME ze złota”, utożsamianego potocznie z „monoatomowym złotem”. Warto jednak oddzielić warstwę symboliczno-mitologiczną od realiów chemii koloidów.

Typowe procesy laboratoryjne, takie jak:

• elektroliza złota,
• chemiczne redukcje i tworzenie nanocząsteczek,
• tworzenie koloidów o określonym stężeniu ppm,

prowadzą do powstawania złota koloidalnego, czyli zawiesiny nanocząsteczek metalu w ośrodku ciekłym. Jest to dobrze zbadany obszar chemii i fizykochemii koloidów. Produkty tego typu – choć interesujące jako obiekt badań – nie są tożsame z „monoatomowym złotem” rozumianym w sensie ezoterycznym.

W praktyce spotyka się również produkty kolekcjonerskie, w których złoto jest jednym z kluczowych składników mineralnych, np. Ormus Gold ze złotem. Są to jednak formy koloidalne lub kompleksowe, a nie potwierdzone naukowo „monoatomowe złoto” w sensie ścisłym.

David Hudson twierdził, że prawdziwe ORME powstaje nie poprzez elektrolizę, lecz z gleb i materiałów bogatych w pierwiastki z grupy platynowców, poddawanych złożonej obróbce chemiczno-termicznej. Jego prace pozostają jednak w dużej mierze w sferze niezrecenzowanych doniesień, a nie ugruntowanego konsensusu naukowego.

Podsumowanie: Co Naprawdę Różni Te Dwie Formy?

Rodzaj Ormusu	Charakterystyka
Ormus z soli Morza Martwego	powstaje z roztworu soli poprzez alkalizację i wytrącanie zawiesiny, bogaty w pospolite minerały (Mg, Ca, K, Na, śladowo Zn, Cu, Fe itd.), stosunkowo prost y technologicznie do przygotowania, zwykle brak potwierdzonej, znaczącej zawartości pierwiastków z grupy platynowców, interesujący jako materiał geochemiczny o niskiej złożoności strukturalnej.
Ormus wypalany (żel/pasta)	powstaje z gleb kopalnych lub pyłów wulkanicznych, wymaga wielostopniowej obróbki termicznej (kalcynacja, prażenie, studzenie, płukanie), tworzy struktury przypominające żel krzemionkowy lub szkliwo, może zawierać śladowe ilości rzadkich metali oraz PGM związanych z krzemionką, jest bardziej złożony strukturalnie i atrakcyjny badawczo dla osób zainteresowanych alchemią mineralną.
ORME ze złota	często mylony z koloidalnym złotem, otrzymywanym metodami elektrochemicznymi lub redukcyjnymi, produkty tego typu należą do chemii koloidów, a nie do potwierdzonej „materii monoatomowej”, w literaturze alchemicznej funkcjonuje jako symboliczny ideał, a nie potwierdzony stan materii, wymaga ostrożnej interpretacji i rozróżnienia między językiem ezoterycznym a językiem naukowym.

Niezależnie od formy, Ormus pozostaje obszarem, w którym przecinają się trzy porządki:

• geochemia i fizykochemia materiałów mineralnych,
• tradycja alchemiczna z jej symboliką, metaforami i językiem ezoterycznym,
• pasja eksperymentatorów, szukających nowych sposobów rozumienia materii, struktury i przemiany.

Kluczowe jest zachowanie trzeźwego, badawczego podejścia: oddzielenie twardych danych analitycznych od interpretacji symbolicznych i marketingowych oraz świadomość, że wiele popularnych twierdzeń o Ormusie nie przeszło jeszcze rygoru recenzowanych badań naukowych.

Przypisy i Bibliografia

• Hudson, D. (1995). Orbitally Rearranged Monoatomic Elements (ORMEs) and Their Applications. Materiały konferencyjne. Klasyczny zestaw wystąpień Davida Hudsona, w których opisuje on swoje prace nad materiałami bogatymi w pierwiastki z grupy platynowców oraz koncepcję ORME.
• Carter, B. (2003). ORMUS: Modern Day Alchemy. CreateSpace Independent Publishing Platform. ISBN: 978-1493625052. Kompendium współczesnych teorii dotyczących Ormusu, opis praktycznych metod pozyskiwania oraz przegląd interpretacji alchemicznych i ezoterycznych.
• Gardner, L. (2004). Lost Secrets of the Sacred Ark: Amazing Revelations of the Incredible Power of Gold. HarperCollins. ISBN: 978-0007174774. Książka analizująca historyczne i symboliczne aspekty złota, w tym wątki związane z monoatomowymi formami metali i tradycją hermetyczną.
• Vollgold, M. (2008). Monoatomic Gold: The Key to Cosmic Energy. Quantum Press. ISBN: 978-1937532159. Popularnonaukowe ujęcie teorii dotyczących „monoatomowego złota” i jego hipotetycznych właściwości fizykochemicznych i energetycznych.
• ResearchGate – wybrane publikacje na temat nanostrukturalnego złota i metali rzadkich. Zestaw artykułów dotyczących właściwości fizycznych i chemicznych koloidalnych oraz nanostrukturalnych form metali szlachetnych.
• PubMed – publikacje dotyczące koloidalnych metali i zawiesin mineralnych. Badania opisujące zachowanie, stabilność i właściwości koloidów metali oraz mineralnych zawiesin w różnych warunkach laboratoryjnych.
• USGS – United States Geological Survey. Dane geochemiczne dotyczące występowania i koncentracji pierwiastków z grupy platynowców w glebach wulkanicznych, osadach oraz złożach mineralnych.
• CRC Handbook of Chemistry and Physics. Standardowe dane fizykochemiczne dotyczące właściwości platynowców, metali rzadkich, złota oraz krzemionki, w tym ich stabilności termicznej.
• European Minerals Yearbook. Przegląd zasobów i właściwości geochemicznych złóż krzemionki, gleb kopalnych i innych materiałów wykorzystywanych jako surowiec w badaniach nad Ormusem.