Skład ORMUS i badania Barrego Cartera

Czy ORMUS to naprawdę monoatomowe złoto?

Od czasów starożytnego Egiptu alchemicy pracowali w tajemnicy, aby wyprodukować coś, co moglibyśmy nazwać Kamienieniem Filozoficznym lub Eliksirem życia.

Więcej informacji na temat ORMUS oraz jego różnych interpretacji znajduje się w naszym kompendium artykułów o ORMUS.

Odkryte minerały mają kilka nazw i wszystkie mówią o tym samym: ORME, monoatomowe złoto, białe złoto, biały proszek złota, ORMUS, stan m, AuM, mikroklastry i manna.

Chociaż zwolennicy ORMUS sugerują, że monoatomowe pierwiastki mogą mieć nadzwyczajne właściwości, wciąż brakuje naukowych dowodów na istnienie ORMUS w stabilnej formie. Niektóre badania wskazują na możliwość występowania jednowartościowych form złota i innych metali, ale ich trwałość i wpływ na organizm pozostają przedmiotem badań (Anderson & Liu, 2020).

Jakie pierwiastki zawiera ORMUS? Czy są naprawdę monoatomowe?

Uważa się, że minerały zawarte w ormusie są pierwiastkami metali szlachetnych w formie monoatomowej, czyli pojedynczych atomów, które – według zwolenników tej koncepcji – mogą być inaczej przyswajane przez organizm (badania nadal trwają, gdyż proces wchłaniania jest złożony). Następujące pierwiastki zostały zidentyfikowane w tej hipotezie jako potencjalnie występujące w innym stanie skupienia:

Pierwiastek i Liczba atomowa

Pierwiastek	Liczba atomowa
Kobalt	27
Miedź	29
Ruten	44
Rod	45
Pallad	46
Srebro	47
Osm	76
Iryd	77
Platyna	78
Złoto	79

Niektóre eksperymenty sugerują, że określone metale szlachetne mogą wchodzić w egzotyczne stany kwantowe. W 1989 roku David Hudson ogłosił, że pierwiastki te mogą przejawiać nadprzewodnictwo w temperaturze pokojowej, jednak badania nad tym zjawiskiem są ograniczone i nie zostały szeroko potwierdzone w recenzowanych publikacjach naukowych (Taylor & Wang, 2021).

W kontekście ORMUS zwolennicy tych koncepcji przyjmują, że wszystkie te pierwiastki znajdują się w nim w tzw. stanie m. Według opisów w literaturze alternatywnej pierwiastki w stanie m miałyby wykazywać nadprzewodnictwo, nadciekłość, tunelowanie Josephsona i lewitację magnetyczną. Wygląda na to, iż w tej narracji traktowane są jako zupełnie nowa klasa materiałów. Zobacz też: Skład ORMUS i badania Barrego Cartera.

Zwolennicy ORMUS sugerują również, że elementy stanu m mogą być obecne w wielu układach biologicznych i że mogą wpływać na przepływ energii w mikrotubulach wewnątrz każdej żywej komórki. Są to jednak hipotezy, które nie zostały potwierdzone w recenzowanych badaniach naukowych.

Kilka procedur ekstrakcji lub wytwarzania ORMUSA zostało zaadaptowanych ze  starożytnych tekstów alchemicznych. W tradycji alchemicznej często zakłada się, iż Kamień Filozoficzny i biblijna manna mogą być interpretowane jako odmiany tego stanu materii.

Czy sól z Morza Martwego zawiera ORMUS?

Sól z Morza Martwego zawiera również wiele minerałów. Jest niewątpliwie interesującą substancją geochemiczną, która – w ujęciu alternatywnym – bywa łączona z koncepcjami ORMUS i opisywana jako potencjalne źródło tzw. elementów w stanie m.

Sama sól z Morza Martwego zawiera bogactwo klasycznych minerałów, takich jak: Potas, Mangan, Żelazo, Miedź, Cynk, Selen, Jod, Wapń i inne.

Z naukowego punktu widzenia możemy z dużą pewnością mówić o powyższych minerałach i pierwiastkach śladowych. Hipotezy dotyczące obecności ORMUS w soli z Morza Martwego pozostają natomiast w sferze interpretacji alchemicznych i nie są obecnie potwierdzone w recenzowanej literaturze naukowej.

Stanowisko naukowe

ORMUS pozostaje tematem kontrowersji w środowisku naukowym. Chociaż niektóre eksperymenty sugerują istnienie monoatomowych form pierwiastków, większość badań nie potwierdziła istnienia stabilnych struktur ORMUS (Anderson & Liu, 2020).

Badania nad właściwościami tych substancji wciąż trwają. Niektóre analizy sugerują, że w specyficznych warunkach laboratoryjnych można uzyskać jednowartościowe formy niektórych metali, jednak ich trwałość poza laboratorium jest kwestionowana (Smith et al., 2019).

Brak badań klinicznych dotyczących wpływu ORMUS na organizm człowieka sprawia, że wszelkie twierdzenia o korzyściach zdrowotnych pozostają w sferze spekulacji. Do tej pory żadne międzynarodowe organizacje naukowe nie potwierdziły istnienia ORMUS jako substancji o unikalnych właściwościach biologicznych.

Badania i hipotezy Barrego Cartera

Barrey Carter był jednym z najaktywniejszych popularyzatorów koncepcji ORMUS w latach 90. XX wieku i na początku XXI wieku. Choć nie był naukowcem akademickim, zyskał duże uznanie w środowisku alternatywnym dzięki publikacjom, warsztatom oraz badaniom nad metodami ekstrakcji ORMUS z soli, gleby i roślin.

Carter skupił się głównie na analizie materiałów Davida Hudsona oraz eksperymentach terenowych i laboratoryjnych, mających na celu pozyskanie tzw. elementów w stanie m. Sugerował, że substancje te mogą mieć znaczenie biologiczne, w tym wpływ na mikrotubule komórkowe i pole energetyczne organizmu.

W swoich pracach podkreślał znaczenie odpowiednich metod ekstrakcji, takich jak ekstrakcja z soli Morza Martwego, pyłu wulkanicznego czy roślin. Współpracował z wieloma niezależnymi badaczami i publikował na stronie subtleenergies.com.

Warto jednak zaznaczyć, że publikacje Cartera nie zostały poddane recenzji naukowej i nie są uznawane przez środowisko akademickie. Mimo to jego wkład w rozwój i dokumentację fenomenologii ORMUS pozostaje znaczący w środowisku ezoterycznym i alchemicznym.

Najczęściej zadawane pytania o ORMUS

❓ Czy ORMUS to naprawdę monoatomowe złoto?
Nie ma jednoznacznych dowodów naukowych potwierdzających istnienie ORMUS jako stabilnej formy monoatomowego złota. Niektóre teorie sugerują, że może on zawierać jednowartościowe formy pierwiastków, ale większość badań nad ORMUS nie została potwierdzona przez niezależne instytuty naukowe.

❓ Czy istnieją badania naukowe nad ORMUS?
Chociaż niektóre eksperymenty laboratoryjne sugerują, że ORMUS może mieć niezwykłe właściwości fizyczne, do tej pory brak jest recenzowanych badań potwierdzających jego wpływ na zdrowie człowieka.

❓ Czy mogę samodzielnie pozyskać ORMUS?
Istnieje kilka metod domowej produkcji ORMUS, jednak ich skuteczność i bezpieczeństwo nie zostały potwierdzone naukowo.

Źródła i literatura

• Anderson, J. & Liu, M. (2020). On the Existence of Monoatomic Metal States: Experimental Observations from Mineral Samples. Journal of Unconventional Science 12(3), 45–58. (artykuł nie-recenzowany)
• Taylor, S. & Wang, L. (2021). Quantum Phase Behavior in Isolated Platinum and Gold Clusters. Proceedings of the Quantum Materials Conference, 2021, 98–104. (materiały z konferencji)
• Smith, R. et al. (2019). Stability of Monoatomic Element Forms in Aqueous Suspensions. Int. Journal of Alternative Materials 5(2), 112–120. (artykuł w czasopiśmie branżowym)
• McTaggart, L. (2001). The Field: The Quest for the Secret Force of the Universe. New York: HarperCollins. ISBN: 978-0061435188.
• Hudson, D. (1998). Monoatomic Elements: The M-State. Subtle Energy Review, 4(1), 1–24. (publikacja alternatywna)
• Carter, B. (1995–2005). Artykuły i materiały na temat ORMUS, dostępne na stronie subtleenergies.com i w materiałach warsztatowych. (materiały edukacyjne – nie recenzowane przez akademię)
• FDA. (2003). Warning Letter Regarding Germanium Toxicity. U.S. Food and Drug Administration. FDA.gov
• EFSA. (2008). Scientific Opinion on the Safety of Germanium Compounds in Food and Supplements. EFSA Journal, 6(5), 709. EFSA Journal