Druid i alchemia

Druidzi, Alchemia i Postacie Historyczne: Merlin i Król Artur

Druidzi i alchemia to tematy o głębokich korzeniach w historii. Wbrew powszechnemu przekonaniu, Merlin i Król Artur nie są jedynie postaciami legendarnymi, ale istnieją dowody wskazujące na ich rzeczywiste istnienie w historii. Chociaż wiele osób próbuje przedstawiać ich jako postacie mityczne, istnieją silne argumenty sugerujące, że Merlin mógł być jednym z ostatnich druidów w Wielkiej Brytanii. Jego zaawansowana wiedza gnostycka oraz umiejętności z zakresu technologii i alchemii były w tamtych czasach postrzegane jako magiczne zdolności, co przyczyniło się do postrzegania druidów jako postaci o niezwykłych mocach.

Chociaż nie ma pewności, czy Merlin był ostatnim druidem, to nie ulega wątpliwości, że pełnił tę funkcję. Jego znaczenie w historii zostało zniekształcone przez próby przedstawienia go jako postaci legendarniej, podobnie jak próby usunięcia wpływu druidów, gnostyków i ich roli w kulturze celtyckiej. Ta kultura miała kluczowe znaczenie dla kształtowania Wielkiej Brytanii, zwłaszcza Irlandii i Szkocji, które miały wpływ na rozwój całego zachodniego świata.

Merlin był nie tylko doradcą króla Artura, ale także jego bliskim przyjacielem. Król Artur rzadko podejmował decyzje bez konsultacji z Merlinem. Jednym z nierozwiązanych zagadek historycznych jest kwestia, jakie były ostatnie lata życia Merlina.

Merlin: Druid w Centrum Legendy

Merlin i Artur to postacie, które, choć otoczone mgłą legendy, mają swoje korzenie w rzeczywistości. Współczesne źródła historyczne opierają się na kompilacji wielu wydarzeń z przeszłości, które zostały następnie wzbogacone i dostosowane do potrzeb opowieści. Część tej historii, zawartej w starożytnych księgach, może być trudna do zweryfikowania i być może zawiera elementy fikcyjne.

Jednak mitologiczne podstawy tych opowieści mają solidne podstawy. Wielu uważa, że legendy te pochodzą od Bardów – starożytnych opowiadaczy historii, którzy współpracowali z Druidami w przekazywaniu wiedzy.

Współczesne pojęcie fikcji literackiej różni się od tego, jak postrzegano literaturę w przeszłości. Współczesna struktura powieści, tak jak ją znamy, zaczęła się kształtować dopiero w XIX wieku. Wcześniejsze formy literatury, choć mogły zawierać elementy fikcyjne, miały inną strukturę i cel. Na przykład sagi, które były artystycznymi interpretacjami prawdziwych wydarzeń. W erze przed środkami masowego przekazu, przekazywanie informacji było w rękach ludzi takich jak Bardowie, którzy dążyli do zachowania prawdy historycznej bez dodawania przesady.

Niestety, wiele z tych sag zostało zniszczonych w czasach rzymskich, zwłaszcza za panowania cesarzy Wespazjana i Tytusa. Od około 50 r. p.n.e. do XI wieku n.e. obserwujemy systematyczne niszczenie kultury Druidów i Bardów. Proces ten został zastąpiony przez Inkwizycję Francuską w XI wieku, która wprowadziła bardziej uogólniony system kontroli informacji, pod egidą Rzymu.

Druidzi, Król Artur i Prawda Historyczna

Kwestia prawdziwości opowieści o Królu Arturze i Merlinie jest skomplikowana. Jednak istnieją dowody wskazujące, że postacie o podobnych cechach mogły żyć w okresie pierwszych krucjat. Ten okres jest najbardziej wiarygodnym punktem odniesienia w kontekście tych legend.

Prześladowania druidów i bardów miały miejsce już w czasach rzymskich, począwszy od panowania Wespazjana i Tytusa, co miało miejsce w okolicach narodzin Jezusa Chrystusa (choć warto zaznaczyć, że Jezus Chrystus i rzymscy cesarze żyli w różnych okresach). Te prześladowania trwały aż do XI wieku, kiedy to pojawiła się francuska inkwizycja. Oznacza to blisko 11 wieków systematycznego niszczenia kultury druidów, bardów i ogólnie kultury celtyckiej.

Istnieje powszechne przekonanie, że druidzi i bardowie nie posługiwali się pismem, uważając ich za prymitywnych. Jednakże taka interpretacja może być błędna. W rzeczywistości wiele ich pism mogło zostać skonfiskowane przez Watykan i przeniesione do Rzymu lub zostało zniszczone i spalone.

Zniszczenie Biblioteki Aleksandryjskiej i Ksiąg Druidów

Zniszczenie Biblioteki Aleksandryjskiej, w której spalono liczne księgi i papirusy, jest często łączone z celowym niszczeniem dokumentów, ksiąg i pism druidów oraz bardów. To wydarzenie ma kluczowe znaczenie, ponieważ zatraciło wiele cennych informacji dotyczących prawdziwej historii ludzkości. Istnieją przekonania, że te zapisy historyczne łączyły Celtów, druidów i bardów z cywilizacją egipską, traktując ich jako fundament tej cywilizacji. Chociaż oficjalna historia często temu zaprzecza, pewne badania i zapisy sugerują, że może to być prawda.

Niektórzy twierdzą, że źródłem zachodniej cywilizacji jest Irlandia i Szkocja, które miały wpływ na kultury takie jak przeddynastyczny Egipt, Babilon, Sumer czy Chiny.

Ale dlaczego tak wielkie dążenie do zniszczenia dziedzictwa druidów i bardów? Wiele wskazuje na to, że byli oni strażnikami wiedzy, która była niezgodna z oficjalnie przyjętą historią. W czasach Wespazjana i Tytusa nastąpił tzw. „Reset Świata”, który miał na celu wymazanie wszelkich wcześniejszych informacji i narzucenie nowego światowego paradygmatu. To oznaczało odrzucenie dotychczasowej historii na rzecz kreacjonistycznego podejścia, opartego głównie na pismach Starego i Nowego Testamentu.

Celem było usunięcie wszelkich zapisów historycznych i wiedzy, które byłyby sprzeczne z doktrynami Starego i Nowego Testamentu. W ten sposób rzymska elita dążyła do pełnej kontroli nad przekazem informacji i społeczeństwem.

Cenzura w historii: od Biblioteki Aleksandryjskiej do Druidów

W historii ludzkości cenzura i niszczenie wiedzy były narzędziami władzy, służącymi do kontrolowania przekazu informacji i kształtowania narracji. Jednym z najbardziej znanych przykładów takiego działania jest spalenie Biblioteki Aleksandryjskiej, które miało miejsce w starożytnym Egipcie. Biblioteka ta była domem dla niezliczonych dzieł literackich, naukowych i filozoficznych, które gromadzono przez wieki.

Zniszczenie tej biblioteki nie było jedynie aktem wandalizmu. Było to świadome działanie mające na celu wymazanie pewnych aspektów historii i wiedzy, które były niezgodne z interesami ówczesnych władców. W tym kontekście można zrozumieć, dlaczego Druidzi, którzy byli strażnikami wiedzy i tradycji w Brytanii, stali się celem podobnych działań represyjnych ze strony Rzymian. Chociaż dominacja Rzymu nad Brytanią była jednym z powodów, istniały również głębsze przyczyny, związane z kontrolą nad narracją historyczną.

Biblioteka Aleksandryjska, położona w strategicznym regionie Bliskiego Wschodu, była zagrożeniem dla władzy Rzymu i interesów Kabały. Zawierała bowiem zapisy, które mogłyby podważyć oficjalną historię o wyjściu Żydów z Egiptu pod wodzą Mojżesza, ich 40-letniej wędrówce po pustyni oraz otrzymaniu przez Mojżesza tablic z 10 przykazaniami na górze Ararat. Te wydarzenia stały się fundamentem dla wielu religijnych tradycji, a ich kwestionowanie mogło mieć poważne konsekwencje dla ówczesnych struktur władzy.

Biblioteka Aleksandryjska: Centrum Wiedzy Zaginionej

Biblioteka Aleksandryjska była jednym z najważniejszych ośrodków wiedzy w starożytnym świecie. Jej zbiory zawierały dokumenty, które, jak się uważa, były niezgodne z oficjalnymi narracjami religijnymi. Istnieją teorie, że pewne teksty zostały przeniesione do Watykanu, podczas gdy reszta została zniszczona w pożarze.

Niektórzy badacze sugerują, że zniszczenie tej biblioteki miało na celu ukrycie informacji, które były niezgodne z nauczaniem Starego i Nowego Testamentu, zwłaszcza w kontekście powstania religii judeochrześcijańskiej. Teoria ta łączy spalenie Biblioteki Aleksandryjskiej z dążeniem do zniszczenia kultury Celtów, Druidów i Bardów oraz ich połączenia z gnostykami.

Jednakże trudno jest potwierdzić te teorie, ponieważ wiele źródeł historycznych zostało utracone lub zniszczonych na przestrzeni wieków. Współczesny dostęp do informacji przez Internet sprawia, że ludzie mają wrażenie, że wszystko jest dostępne na wyciągnięcie ręki. Ale paradoksalnie, w erze cyfrowej, prawdziwość informacji jest trudniejsza do zweryfikowania niż kiedykolwiek wcześniej. W czasach Biblioteki Aleksandryjskiej fizyczny dokument, taki jak papirus, mógł służyć jako dowód autentyczności informacji. Dzisiaj, w dobie dezinformacji i „fake news”, trudniej jest odróżnić prawdę od fikcji.

W związku z tym ważne jest, aby podchodzić z ostrożnością do wszelkich teorii i informacji, zwłaszcza tych, które nie są poparte solidnymi dowodami. Historia Biblioteki Aleksandryjskiej przypomina nam o wartości wiedzy i konieczności jej ochrony.

Druidzi: Strażnicy Starożytnej Wiedzy

Druidzi, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, byli uważani za mędrców i strażników wiedzy w starożytnych społecznościach celtyckich. Choć często kojarzeni są z postaciami męskimi, kobiety również pełniły ważne role w tej tradycji.

Ich wiedza miała korzenie w odległych czasach, niektórzy badacze sugerują, że sięgała aż do epoki Atlantydy, z której ludzie mogli emigrować na tereny dzisiejszej Irlandii i Szkocji. Druidzi posiadali zaawansowane umiejętności w dziedzinie medycyny i zielarstwa, a także byli strażnikami historii i tradycji swojego ludu. Ich zrozumienie świata łączyło w sobie zarówno aspekty materialne, jak i duchowe.

Podobnie jak szamani w innych kulturach, druidzi wierzyli w głębokie połączenie między światem fizycznym a duchowym. Uważali, że nie istnieje wyraźna granica między tymi dwoma wymiarami. W ich filozofii, przyczyny wielu chorób i dolegliwości wynikały z zakłóceń równowagi między tymi światami. Dla druidów, cały wszechświat był postrzegany jako eteryczny, a wszystkie elementy były ze sobą powiązane w harmonijnej sieci.

W praktyce, druidzi korzystali z tej wiedzy, aby prosić duchy i inne istoty o wsparcie w procesie uzdrawiania. Wierzyli, że poprzez nawiązanie kontaktu z duchowym wymiarem rzeczywistości, mogą wprowadzić równowagę i uzdrowienie w życiu ludzi.

W skrócie, druidzi byli strażnikami starożytnej wiedzy, która łączyła w sobie zarówno aspekty praktyczne, jak i duchowe, i która była kluczem do zrozumienia świata wokół nich.