Pranajama co to ?

Pranajama: Kontrola oddechu w jodze

Pranajama to zestaw technik skupiających się na świadomej kontroli oddechu, służących manipulacji i harmonizacji energii życiowej zwaną praną. Stanowi ona kluczowy element tradycyjnej praktyki jogi, często integrując się z asanami (pozycjami ciała) lub służąc jako przygotowanie do medytacji.

Etymologia słowa „pranajama” pochodzi z języka sanskrytu. „Prana” oznacza „siłę życiową” lub „energię”, „yama” to „kontrola”, natomiast „ayama” można tłumaczyć jako „rozszerzenie” lub „ekspansja”. W kontekście pranajamy oddech reprezentuje pranę, więc techniki te koncentrują się na rozszerzaniu i intensyfikowaniu energii życiowej poprzez kontrolowane techniki oddychania.

Pranajama była opisywana i analizowana w wielu starożytnych tekstach indyjskich. W tych pismach podkreśla się różnorodne cele tej praktyki, takie jak oczyszczanie organizmu, skupienie umysłu, uspokojenie ciała czy osiągnięcie wyzwolenia. Często jest ona też łączona z innymi technikami, jak śpiewanie mantr czy medytacja.

W systemie ashtanga jogi, stworzonym przez Patańdżalego, pranajama zajmuje czwarte miejsce w ośmioetapowej ścieżce duchowego rozwoju. Zgodnie z „Joga Sutr” Patańdżalego, pranajama służy jako etap przygotowawczy przed bardziej zaawansowanymi technikami, takimi jak pratjahara (wycofanie zmysłów), dharana (koncentracja) i dhyana (medytacja), które prowadzą do ostatecznego stanu samadhi (stanu głębokiej kontemplacji lub oświecenia).

Yoga i Pranajama: Kontrola i Harmonizacja Energii Życiowej

Pranayama to technika jogi skupiająca się na świadomej kontroli oddechu w celu intensyfikacji i ekspansji prany, czyli energii życiowej. Poprzez pranayamę można nie tylko osiągnąć spokój umysłu, ale także korzystnie wpłynąć na wiele aspektów fizjologii, takich jak poprawa zmienności rytmu serca, lepsze nasycenie tlenem oraz harmonizacja układu nerwowego.

Choć prana działa w subtelnej sferze zwaną pranamaya kosha (subtelna sieć kanałów energetycznych i wirów, różniąca się od ciała fizycznego), ma wpływ na wszystkie pięć koshas (powłok jaźni).

Prana przemieszcza się po specjalnych ścieżkach nazywanych nadis. W pranamaya kosha istnieje 72 000 takich kanałów, jednak pranayama koncentruje się głównie na trzech głównych: ida (odpowiadająca lewej stronie ciała), pingala (prawa strona ciała) oraz sushumna (środkowa linia ciała).

Te kanały łączą się w energetycznych wirach zwanych czakrami. Istnieją techniki, takie jak bandhy (energetyczne „zamki”) i mudry (pieczęcie), które mogą być stosowane w pranayamie w celu kierowania, blokowania lub uszczelniania energii prany.

Hathajogapradipika to jeden z pierwszych tekstów, który dostarcza szczegółowych opisów technik pranayama, w tym suryabheda, Ujjayi, sitkari, Sitali, Bhastrika, bhramari, murcha i plavini. Każda z nich ma swoje unikalne korzyści. Tekst Gheranda Samhita dodaje do tej listy techniki Sahita i kevali. Cztery główne etapy pranayamy to:

1. Puraka (wdychanie)
2. Antara Kumbhaka (świadoma przerwa po wdechu)
3. Rechaka (wydech)
4. Bahya Kumbhaka (świadoma przerwa po wydechu)

Kumbhaka, czyli zatrzymanie oddechu, jest zaawansowaną techniką, której nie zaleca się praktykować bez wcześniejszego opanowania podstawowych form pranayamy.