Qigong

Qigong (Czikung) – Tradycyjna chińska metoda dbania o zdrowie

Qigong, znane również jako Czikung, to tradycyjna chińska praktyka skupiająca się na dbaniu o zdrowie, zapobieganiu chorobom oraz leczeniu. Opiera się na regulacji aktywności fizycznej i świadomości, co pozwala na rozwijanie potencjału fizycznego i psychicznego.

Metoda ćwiczeń narządów wewnętrznych

Jednym z kluczowych elementów Qigong jest technika ekstremalnego oddychania brzusznego. Poprzez głębokie i kontrolowane oddychanie można poprawić funkcjonowanie układu krążenia, trawienia i wchłaniania, a także osiągnąć spokój umysłu. W praktyce polega to na głębokim wydechu z otwartymi ustami, podczas którego brzuch jest maksymalnie wciągany. Następnie, po krótkiej przerwie, następuje głęboki wdech z zamkniętymi ustami, podczas którego brzuch rozszerza się maksymalnie. Proces ten powtarza się wielokrotnie, skupiając uwagę na odczuciach wewnętrznych.

Historia i badania nad Qigong

W Chinach istnieje bogata tradycja literatury dotyczącej Qigong, zarówno w kontekście medycyny tradycyjnej, jak i w nowszych źródłach. Badanie i analiza tych materiałów to skomplikowane zadanie, które wymaga nie tylko wiedzy z zakresu medycyny i Qigong, ale także biegłości w języku chińskim.

Różnica między Qigong a tradycyjnymi sportami

Chociaż zarówno Qigong, jak i tradycyjne sporty opierają się na trzech kluczowych elementach (ciało, oddech i umysł), to w Qigong te elementy są ze sobą ściśle zintegrowane, podczas gdy w sportach działają one niezależnie.

Definicja Qigong

Termin „Qigong” po raz pierwszy pojawił się w literaturze w czasach dynastii Jin. Współczesna medycyna definiuje Qigong jako praktykę regulacji ciała, oddechu i umysłu w celu osiągnięcia harmonii fizycznej i psychicznej. Z punktu widzenia medycyny behawioralnej, Qigong można traktować jako formę terapii behawioralnej, która poprzez ćwiczenia uczy zachowań sprzyjających zdrowiu.

Zrozumienie Qigong w świetle współczesnej nauki

Dzięki postępowi w nauce możemy lepiej zrozumieć Qigong, korzystając z wiedzy współczesnej medycyny i psychologii. Qigong można postrzegać jako metodę samoćwiczenia, która poprzez autosugestię i autohipnozę pozwala na osiągnięcie równowagi między ciałem a umysłem.

Historia Qigong (Czikung)

Qigong, znane również jako Czikung, to praktyka pochodząca z Chin, która ma głębokie korzenie w tradycji tego kraju. W starożytności techniki związane z Qigong były określane różnymi nazwami, takimi jak „wydech”, „ruch qi”, „rozprowadzanie qi” czy „medytacja siedząca”.

Podstawy teorii Qigong opierają się na koncepcjach tradycyjnej medycyny chińskiej, które krążyły wśród ludzi od czasów starożytnych. W pewnych źródłach, Qigong bywał nazywany „tańcem”. Na przykład w starożytnym tekście „Lü Shi Chun Qiu” czytamy, że „mięśnie i kości nie mogą się kurczyć, więc używano tańca do ich stymulacji”. W innych starożytnych tekstach, takich jak „Huang Di Nei Jing”, znajdujemy opisy technik Qigong, takich jak „podnoszenie nieba i ziemi” czy „gromadzenie esencji umysłu”.

Wspomnienia o praktykach przypominających Qigong można znaleźć również w dziełach takich jak „Laozi”, gdzie opisano metodę oddychania, czy „Zhuangzi”, który zawiera wzmianki o technikach służących długowieczności.

Jednym z ważnych odkryć archeologicznych, które dostarczyły nam wiedzy na temat Qigong, są relikty kultury znalezione w grobowcu Han w Mawangdui w Changsha, w prowincji Hunan. Wśród znalezisk była jedwabna księga „Quegu Shiqi Pian”, która skupia się głównie na technikach oddychania, oraz kolorowy jedwabny obraz „Guiding Map”. Ten ostatni, przedstawiający 44 obrazy ludzi praktykujących różne techniki, uważany jest za najstarszą mapę Qigong, ilustrującą wykorzystanie tej praktyki w celach leczniczych i profilaktycznych.

Pochodzenie terminu „Qigong”

Qigong, znane również jako Czikung, to praktyka mająca swoje korzenie w Chinach, której historia sięga kilku tysięcy lat. Chociaż techniki związane z Qigong były praktykowane od dawna, termin „Czikung” jako taki nie pojawił się od razu. Wcześniejsze odniesienia do tej praktyki były określane mianem „taniec”.

W historycznych tekstach, takich jak „Suwen·Yifa Fangyi Lun”, pojawiają się odniesienia do technik przypominających Qigong, takich jak medytacja, „ruch qi” czy „regulacja Qi”. Jednakże termin „qigong” jako taki został po raz pierwszy zidentyfikowany w dziele „Jing Ming Religious Records Song Sha Ji”, napisanym przez Xu Xuna, taoistycznego kapłana z czasów dynastii Jin.

Jest pewna kontrowersja dotycząca pochodzenia tego terminu. Chociaż „Ling Jianzi” Xu Xuna z dynastii Jin jest często cytowane jako pierwsze źródło, niektórzy badacze wierzą, że książka ta mogła zostać napisana później, ponieważ zawiera terminy związane z Qigong, które stały się popularne dopiero po dynastii Song.

Po dynastii Jin, w Chinach nastąpił rozkwit religii, która zaczęła wykorzystywać Qigong w celach mistycznych. Początkowo Qigong koncentrował się na praktycznych technikach kultywacji qi i moralności. Jednak po włączeniu go do praktyk religijnych, zaczęto traktować Qigong jako środek do osiągnięcia stanu bóstwa czy nieśmiertelności, co doprowadziło do utraty jego naukowej istoty.

Mimo to, jeśli przyjrzymy się historii Qigong w Chinach, zauważymy, że w czasach dynastii Jin, Sui i Tang istniało wiele tekstów poświęconych praktyce Qi, takich jak „Qi Jue” czy „Qi Jing”. Te teksty opisywały różne metody praktykowania i wykorzystywania qi, w tym techniki takie jak „wydmuchiwanie qi”. W późniejszych latach, w miarę wzrostu wpływów religijnych, termin „Czikung” zaczął zanikać, ale jego esencja przetrwała.

Qigong w epoce dynastii Wei i Jin

W okresie dynastii Wei i Jin, Qigong (tradycyjna chińska praktyka kultywacji energii życiowej) zdobył popularność wśród wyższych sfer społecznych. Cao Cao, znany władca tego okresu, oraz jego syn byli wielkimi entuzjastami tej praktyki.

Cao Cao zatrudnił wielu ekspertów w dziedzinie alchemii, którzy byli również biegli w technikach Qigong. Wśród nich znaleźli się tacy mistrzowie jak Gan Shi czy Huangfulong. Cao Cao uczył się od nich technik takich jak „sowa patrzy na wilka” oraz technik oddychania. W pewnym momencie Cao Cao konsultował się z Huang Fulongiem w sprawie technik mających na celu przedłużenie życia.

Jednak nie wszystkie doświadczenia z Qigong były pozytywne. Cao Pi, syn Cao Cao, opisał w jednym ze swoich dzieł („Ceremonia”) komplikacje zdrowotne, które wynikły z nieprawidłowego stosowania technik Qigong. Wspomniał, że nieprawidłowe praktyki doprowadziły do blokady energii qi w jego ciele. Ten opis jest uważany za jeden z pierwszych historycznych zapisów negatywnych skutków nieprawidłowej praktyki Qigong.

Qigong w epoce dynastii Song

W okresie dynastii Song odkryto niezwykły relikwiarz kulturowy zwanym „Jadeitowy napis Walczących Stanów”, który jest również znany jako „Jadeitowy napis Qiqi”. Ten artefakt, datowany na okres od końca V wieku p.n.e. do początku IV wieku p.n.e., jest obecnie przechowywany w Muzeum Tianjin. Uważa się go za najstarszy i najbardziej kompletny zapis technik praktyki Qigong.

Na tej wyjątkowej jadeitowej płytce wygrawerowano 45 inskrypcji. Guo Moruo, znany chiński uczony, przetłumaczył je, opisując proces kultywacji energii qi. Jego tłumaczenie brzmi następująco: „Ruch energii qi, jej gromadzenie i ekspansja, rozciąganie i opadanie. Następnie osiąga stan stabilności. W stanie nieruchomości, energia qi kiełkuje i rośnie. W miarę wzrostu, energia się wycofuje, a w stanie odosobnienia łączy się z kosmiczną energią nieba.”

Dalsza część inskrypcji mówi o harmonii między niebem a ziemią, podkreślając, że postępowanie zgodnie z naturalnym rytmem energii qi prowadzi do długowieczności, podczas gdy działanie wbrew tej energii może prowadzić do śmierci.

Nowoczesne podejście do Qigong

Qigong, pierwotnie znane jako Wushu qigong, ewoluowało w kierunku terapeutycznego podejścia, chociaż nazwa „qigong” nie była początkowo powszechnie używana. Dopiero po wyzwoleniu, Liu Guizhen, doświadczony praktyk, zebrał swoje wieloletnie doświadczenie kliniczne i napisał książkę „Praktyka Terapii Czikung”. Dzięki wsparciu Ministerstwa Zdrowia, publikacja ta została oficjalnie wydana i później przetłumaczona na wiele języków, dzięki czemu terapia Qigong stała się popularna zarówno w kraju, jak i za granicą.

Z czasem Qigong zaczęło być postrzegane jako integralna część tradycyjnej medycyny chińskiej, co doprowadziło do powstania specjalistycznych sanatoriów. W dziedzinie leczenia i badań nad Qigong osiągnięto znaczące postępy.

Jednak to dopiero po „rewolucji kulturalnej” Qigong przeszło radykalne przemiany. Szkoła Zhengdao Gong przekształciła się w unikalną dyscyplinę naukową. Stało się jasne, że „Qigong” nie jest tajemniczym rytuałem, ale specjalistyczną wiedzą dotyczącą fizycznego i psychicznego zdrowia ludzi.

Centrum Zarządzania Zdrowiem Qigong, działające przy Państwowej Generalnej Administracji Sportu, zorganizowało w Tianjin Narodową Konferencję Zarządzania Zdrowiem. Wzięli w niej udział przedstawiciele z 31 prowincji, regionów autonomicznych, gmin oraz innych jednostek administracyjnych. Spotkanie zgromadziło również przedstawicieli Ministerstwa Edukacji oraz Generalnej Administracji Sportu.

W 2010 roku Qigong zdobywało coraz większą popularność w całym kraju, z licznymi inicjatywami promującymi zdrowie. Ponad 13 000 miejsc w całym kraju oferowało praktyki związane z Qigong. Popularność tradycyjnych ćwiczeń, takich jak Yi Jin Jing, Wu Qin Xi, Liu Zi Jue i Baduan Jin, wzrosła do ponad miliona praktykujących. W 2011 roku powstała Międzynarodowa Federacja Zdrowia, co stanowiło kolejny krok w promocji i wymianie międzynarodowej w dziedzinie Qigong.

Synergia Ormus i techniki Qigong

Ormus, znany również jako „białe złoto”, jest substancją, która potęguje energię chi (uniwersalną energię życiową). W połączeniu z techniką Qigong, praktyką skoncentrowaną na kierowaniu i wzmacnianiu energii chi, efekty mogą być zdumiewające. Ormus nie tylko wzmacnia subtelne energie, ale także ma pozytywny wpływ na fizyczne aspekty organizmu. Takie połączenie może być kluczem do głębszej harmonii i równowagi w życiu.

Zachęcamy do zapoznania się z dodatkowymi artykułami na temat działania Ormus oraz jego właściwości, aby uzyskać pełniejsze zrozumienie potencjału tej unikalnej substancji.